THIS IS THE END

De laatste rit naar huis.
Alle ritten zijn gereden, de strijd met de rugzak gestreden.
Klinkt als: alle wedstrijden zijn gespeeld, de strijd om de EURO2008 gestreden.

Ik zoek naar de symbolische wolken die zich boven ons samenpakken, naar een clubje ingetogen en in zwart geklede passagiers die onze laatste reis begeleiden, maar alles wat ik zie is een stralende zon, mensen die gehaast van hun werk terug naar huis keren en een trein die net over de grens aan de halte 'Marbehan' in panne valt.

Ik sluit m'n ogen, concentreer me op de muziek op m'n mp3 speler. Op zoek naar een liedje om mijn eind-van-de-reis stemming te onderstrepen, scan ik de muzieklijst. Misschien 'The End' van The Doors?

Discover The Doors!

"Can you picture what it will be - So limitless and free". De lyrics kloppen niet met wat ik voel. Ik zal straks helemaal niet meer zo vrij zijn. Misschien ben ik beter af met 'Exit' van Radiohead.

Discover Radiohead!

"Today, we escape, we escape". Thom Yorke zingt het met een overtuigende grafzerkstem, maar het werkt niet als je naar huis en naar de realiteit terugkeert.

Een laatste poging: "Aan het strand van Oostende" van Louis Neefs. Het zit meteen goed. Ik word er vrolijk van.

De spanning stijgt naarmate we Hasselt naderen, niet alleen in het laatste hoofdstuk van "Darkest Fear" van Harlan Coben (zie foto), maar ook als we in de IC trein van Brussel naar Hasselt als onbetalende passagiers meereizen. We hadden geen tijd meer om een ticket te kopen in Brussel. En aan wie kunnen we het gaan uitleggen? Aan treinbegeleider Yvan, onze vroegere buurman. En daarmee krijgt Yvan zonder dat hij het beseft de primeur van de terugkeer in dit land. Yvan, op de foto!

We moeten niet flauw doen. De reis is afgelopen, morgen is een nieuwe dag. Neem nu die voetbalmania van de afgelopen weken. De dag na de finale, wel, is de dag na de finale. Alle sporen worden uitgewist, de imposante voetbalreuzen (zie foto) in het station van Zurich worden verhakseld tot schroot.

Jullie klagen over dit land. Wij ook. Maar er is veel om naar uit te kijken als je hier een jaar weg bent: ouders, vrienden, een kleerkast, kruiden van Piet Huysentruyt en straks opnieuw een indexering van het loon. We voelen ons ongemakkelijk en blij tegelijk als ouders en familieleden ons aan het station komen afhalen. Beetje bij beetje en dag na dag zullen we onze draai wel weer vinden.

Tot hier en niet verder.
Bedankt, lezers.
En bedankt, ouders. Zonder jullie steun en begrip zou dit niet mogelijk zijn geweest.

USTER, ZWITSERLAND

Zwitserland en Oostenrijk worden dezer dagen platgelopen door voetbalfans. Maar wij moeten onze eerste wedstrijd nog zien als wij op woensdag 25 juni met de trein Zwitserland binnenrijden.

14 jaar geleden leerden wij Gabi en Sandy kennen tijdens een reis door een stukje van Canada. Gabi Huber en Sandy Kuster zijn twee hartsvriendinnen uit Uster, een stadje op een kwartiertje rijden van Zurich. We hielden contact met hen en zagen hoe deze twee jonge meisjes vrouw werden. Ze wonen nu elk in hun eigen huis en hebben elk hun eigen man en hun eigen job.

Sandy is hoogzwanger van haar eerste kindje. Op de foto's kan je zien dat ze een hele dikke buik heeft. De bevalling is uitgerekend voor 29 juni. We dachten dat het bijzonder zou zijn om onze reis af te sluiten met de geboorte van de baby, dus spreken we af om de laatste dagen van juni bij hen door te brengen.

De zwangerschap heeft Sandy 17 kilo dikker gemaakt. We staan te kijken van de energie die ze nog heeft. Ogen die stralen. Een lach die hopelijk ook het dochtertje zal erven. De dokter heeft eergisteren een laatste echo gemaakt. Het meisje was toen 50 cm groot en woog 3,8 kg. Laat het maar komen, zei Sandy. Maar zo gaat dat natuurlijk niet.

In afwachting van de weeen genieten wij van enkele prachtige dagen in een zonovergoten Uster. Sandy, Silvan, Gabi en Roli: allevier doen ze hun best om ons maximaal te verwennen. Met een uitstap naar Luzern bijvoorbeeld; Met een bezoek aan de werf van het 'Verkehrs Centrum', een prestigeproject van het bouwbedrijf waar Roli werkt; Met een heerlijk etentje in restaurant 'Grottino' waar we toevallig een miniconcertje bijwonen van een jodelkoor(wacht tot je de video ziet!); Met elke ochtend een uitgebreide brunch met de lekkerste 'Gipfeli' (croissants) en een door Sandy zelf in elkaar gedraaide muesli; Met een bezoek aan Ultra, het video-postproductiebedrijf waar Silvan werkt als animator; Met een uitstap naar de PfäffikerSee en naar de Bachtelturm, van waaruit je zowel de GreifeSee als de ZuriSee kan zien; Met een fantastische barbecue-met-petanque onder een zwoele avondzon; Met een uitnodiging voor het verjaardagsfeestje van Sandy's zus Susi...

29 juni. Het wordt spannend. Vanavond spelen Spanje en Duitsland de finale van Euro 2008. En er is nog altijd geen baby!

PIC OF THE DAY

Ingrid samen met Gabi en de hoogzwangere Sandy tijdens een korte wandeling langs de oevers van de PfäffikerSee.

ST. PALAIS, FRANKRIJK

Ik zit aandachtig op de trein naar buiten te kijken, maar in de verre omtrek geen spreekwoordelijke koe die naar de trein terugkijkt te vinden. Wel achtertuintjes en vrouwen die hun ramen wassen en hondenhokken en terrassen en afdaken en stallen. Het is niet de mooiste kant van Belgie die je ziet vanuit de trein. Maar als je met de Thalys naar Frankrijk spoort, verandert het panorama van zodra je geen proximus ontvangst meer hebt. De tuinen worden lieflijker, de aanbouw aan huizen vrolijker. We zijn in Frankrijk. Het land met de mooiste presidentsvrouw ter wereld.
Carla Bruni staat elke week met diepe decolletes in de Paris Match en andere glossy Franse roddelbladen. Die bladen liggen helaas niet op de salontafel bij Walthere en Marie, onze vrienden uit Frankrijk waar we de volgende 6 dagen verwend worden. Een tv-gids ligt verloren tussen stapels automagazines. Ik blader door enkele old-timer maandbladen. In een paginagrote advertentie in vierkleurendruk voor een stel winterbanden streelt -overigens geheel naast de kwestie- een halfblote jonge dame het zwarte profiel van een stel winterbanden. Autoliefhebbers en hun zwoele madammen: er zijn nog zekerheden in het leven.

Walthere is een uitzonderlijk man en dat is niet alleen omdat hij de enige is die ons tijdens onze wereldreis is komen opzoeken (in Bangkok). Hij is net zeventig geworden maar onder dat oude vel van hem raast een jeugd die niet kapot te krijgen is. Hij heeft drie oldtimers te temmen: een Porsche, een Volvo en een Lancia. In zijn hoofd zitten nog veel meer wilde paarden. Zoals wilde plannen om straks een huis te beginnen bouwen en om in de wintermaanden een V8 van een Corvette in een Sunbeam Alpine te monteren.
De meeste mensen van zijn (en zelfs onze) leeftijd stappen een versnelling lager door het leven. Me dunkt dat hij zich daarover meer dan eens opwindt. Ik ben eens beginnen turven hoe vaak hij 'ca m'embete' en 'je m'en fou' roept op een dag, maar ik ben de tel kwijtgeraakt. Veel meer nog vloekt hij binnensmonds. Het moet moeilijk zijn om als bon-vivant, hyperactieve huizenbouwer, autobouwer, ex ondernemer en ex zeilboot kapitein te merken dat je op je zeventigste niet meer alles kan.

Ik help Walthere met een grote kuis van zijn computer en Ingrid helpt Marie in de keuken en in de zee van tijd die dan nog overblijft gaan we met Walthere op zwadder. We aperitieven al om 11 uur s'morgens bij vrienden zoals Serge, de voorzitter van de Old Timers club, of Claude, een gepensioneerde Porsche liefhebber en actieve marathonloper die volgend weekend officieel zijn zelf gegraven wijkelder zal inhuldigen. En we gaan op bezoek bij een ingeweken Portugees die ons meeneemt naar zijn twee koetjes: gigantische beesten met horens die, tja, kijk zelf maar op de foto.

Op zulke kleurrijke figuren raakt een mens niet snel uitgekeken en dat geldt ook voor de auto's die wij -specialist Walthere op kop- uitvoerig gaan inspecteren op een zogenaamde 'Hot Rod' beurs in Aubigny.

Verder doen we wat elke toerist in Frankrijk doet: wijn proeven. Zo rond het uur van de apero (11 uur) wandelen we het degustatielokaal binnen van een kasteel in Menetou-Salon om er achtereenvolgens 1 rose, 2 rode en 2 witte wijnen te proeven. Wat er de rest van die dag gebeurde weet ik niet meer. Of toch: het zwembad. Ingrid en ik zwemmen een pak baantjes bij elkaar in het 18 meter bad van Walthere en Marie. Het water is 22 graden koud. Op slag terug nuchter.

23 juni is een speciale dag. Wij zijn vandaag precies 16 jaar samen. Walthere en Marie kraken een fles champagne. En later op de avond, als het in de verte begint te onweren, maken we een lekkere fles wijn soldaat. Van chateau Menetou-Salon.

Merci, Walthere et Marie pour votre accueil chaleureux. Toujours les bienvenues en Belgique!

PIC OF THE DAY

We doen ons best om Walthere's passie voor oude auto's te delen. Een goede instap voor de beginner is een zogenaamde Hot Rod show. En dat is precies waar hij ons mee naar toe neemt. Een Hot Rod is een nieuwe auto gebouwd op het chassis van een oude auto. Liefhebbers kopen een chassis van een rotte oldtimer en laten er vervolgens hun fantasie op los. Niet zelden is het resultaat een zalmkleurig, schreeuwlelijk blinkend racekarretje met een spoiler die net niet de grond raakt en een V8 motor met 300 pk. Vergelijk het met Tuned Cars, maar vervang de Golfs en Corsas door Ford T's en Chevrolets.
Een van de deelnemers is een vriendelijke wijnverbouwer uit de Bourgognestreek, en terwijl Walthere noteert waar je stukken kan vinden om Hot Rod auto's te assembleren, degusteren Ingrid en ik zijn verrukkelijke wijn.
Hot Rod: No. White Bourgogne: Yes.

10 AM PIC

Walthere en Marie hebben een uitnodiging op zak voor een huwelijksverjaardag die vanavond uitgebreid gevierd wordt in een Chateau op een uurtje rijden van St. Palais. Het zal er sjiek aan toe gaan en Marie stuurt Ingrid en Walt er op uit om een gepast kado te vinden. Hun zoektocht begint die ochtend in La Borne, een aangenaam dorpje met een vijftiental keramiekateliers.

PIC OF THE DAY

Fernand wint hier wedstrijden mee. En dan heb ik het niet over Ingrid.