IGUAZU BRASIL

Het is waar: de watervallen liggen op Argentijns grondgebied. Maar ook waar is: kijken naar de watervallen kan beter vanaf de Brasiliaanse kant. We nemen na de supernatte dag gisteren de bus naar Brasilië.
Even voor een dagje de grens over en enkele uurtjes helemaal niks verstaan van het Portugese taaltje: moet kunnen.
Je zou het niet zeggen op sommige van de foto's die je hier ziet, maar we hebben vandaag echt wel een schitterende dag met geen spatje regen. We worden evengoed kleddernat, maar dat is van de nevel van dat brute geweld voor, achter, links en rechts van ons. De watervallen donderen hier letterlijk langs je oren naar beneden: IMPRESSIONANT!

IGUAZU ARGENTINA

Helemaal bovenaan in het hoekje van Argentinië, tegen de grens met Brazilië en Paraguay, liggen de watervallen van Iguazu. Iedereen die de omweg heeft gemaakt, komt wild enthousiast terug.
Het stadje Iguazu stikt van de toeristen en het is niet makkelijk om nog een hostal te vinden met airco en zwembad. Het is pokkeheet en na de twee kilometer van het busstation naar de hostal moeten we dringend onder de douche. Een koude douche graag! Die dag genieten we van een boekje aan het zwembad.

De volgende dag bezoeken we de watervallen langs Argentijnse kant. Het regent als we de bus nemen naar de ingang van het park en het regent als we die avond kletsnat terug de bus nemen naar het hotel. Daartussen: regen, regen en regen. Wat wil je, dit is het regenwoud. Jammer, want de watervallen zijn de moeite waard. Ik neem op de middag ook nog deel aan een 'gevaarlijke excursie' van een kwartiertje in de watervallen. Met een speciaal daartoe uitgeruste boot koersen we door het woeste water. De kapitein navigeert tot net naast de massa water die naar beneden dondert en iedereen wordt dan natuurlijk nat tot op zijn of haar onderbroek. Fun fun fun, maar waar is de zon om lekker op te drogen? Niet dus.
Namiddag beslissen we om 3 km diep de jungle in te wandelen via de Macuco trail. Ingrid wil daar per se in, maar vindt het na een halfuurtje griezelig worden als we op het pad een meisje tegenkomen die net oog in oog had gestaan met een slang. Toch zetten we door: ik mag vanaf nu voorop lopen. Ondertussen begint het weer harder te regenen. We zien een reuzenmier langs de weg en net als we terug willen wandelen - het giet nu - zien we in de verte twee personen stilstaan langs de kant. We gaan toch maar eens kijken. Wat een geluk: plots staan we midden tussen een troepje van een tiental apen die hoog in de bomen tussen de takken en lianen heen en weer slingeren.
Het wordt al donker als we plots een soort gordeldier het pad zien oversteken. Het beest doet alsof het ons niet opmerkt. Ingrid probeert een foto te maken, maar het regent veel te hard om met ons toestel uit de voeten te kunnen. Het pad is trouwens in een onherkenbare modderpoel veranderd. We waden er met onze sandalen door en stappen in een flink tempo terug naar de beschaving.

ELDORADO

Na vijf dagen Buenos Aires is het tijd voor rust. Dat zoeken we in het noorden van Argentinië. We willen er de watervallen van Iguazu bezoeken.
Maar die moeten nog één dag wachten. Op zo'n veertien uur rijden van Buenos Aires ligt Eldorado, in het midden van de provincie Missiones. Daar hebben we een Servas lid gecontacteerd en voor we effectief naar de watervallen gaan kijken, blijven we één nachtje slapen bij Diego, Susanna en hun twee kinderen. Dit is eigenlijk onze eerste kennismaking met de selva. We zitten midden in tropisch gebied, met dagtemperaturen tot 40 graden en een hoge vochtigheidsgraad. Gelukkig heeft Diego een zwembad. Ook leuk: Diego leert ons maté drinken. Dat is een soort thee dat je met een 'bombilla'(een mooi metalen rietje)drinkt uit, bij voorkeur, een kalebas. Ook gebruikelijk is dat je dit ritueel deelt met anderen. In een groepje van drie bijvoorbeeld circuleert er enkel één zo'n kalebas, iedereen drinkt aan dezelfde 'bomilla'. En het wordt helemaal Argentijns als we die avond het vuur aansteken en Diego een 'asado' bereidt. Dikke lappen vlees belanden op wat wij thuis een BBQ zouden noemen. Maar hier doen ze het anders: het vlees ligt nooit op het vuur, maar ernaast en gaart dus van de onrechtstreekse hitte. Ook gebruiken ze hier meestal hout omdat de rook een speciale smaak aan het vlees geeft. Thuis ligt het vlees 5 minuten op de BBQ. Hier zijn we anderhalf uur verder eer Diego iedereen aan tafel roept. Ingrid maakte ondertussen enkele salaatjes klaar, en ik ging op zoek naar het meest exclusieve biertje in heel Argentinië: Stella Artois!