Laos in langs Cambodiaanse kant. Laos uit langs Vietnamese kant. Dat was het plan. Maar wie ons een beetje op de kaart heeft zitten volgen, merkte allicht dat we de laatste week naar het noordwesten begonnen af te dwalen. Niet goed als je wil doorsteken naar Vietnam.
Ik heb tot vorige week in mijn hoofd trajecten uitgestippeld vanuit Laos naar Hanoi en naar Sapa en naar de Halong Bay (allemaal noord-Vietnam), maar na veel vijven en zessen hebben we een aantal knopen doorgehakt.
Zoals: we vertrekken vroeger uit Zuid-Oost Azie dan voorzien. Het is gewoon Ingrid haar ding niet. Het is te heet. Ze weet met zichzelf geen blijf als mensen haar niet verstaan. In het woud is ze niet op haar gemak, want er zitten slangen. En excursies naar parken met olifanten, tijgers of apen trekken haar niet aan, omdat die dieren niet in volle vrijheid leven. Zelfs voor een eco-toeristisch bezoek aan een olifantensanctuary loopt ze niet warm, want de olifanten moeten immers nog voor de toeristen opdraven en liggen ‘s avonds ook aan kettingen. Ze krijgt enkel een boost als ze een kookcursus kan volgen.
Of na een onweer, als de temperatuur gezakt is.
Nu het regenseizoen is gestart, onweert het gelukkig veel.
Ik begrijp het allemaal wel, maar had me dit stuk van de reis toch actiever voorgesteld. Ingrid spoort me aan om in m’n eentje deel te nemen aan excursies, maar … ik vind het ook te heet en drink ‘s namiddags liever m’n icecoffee naast de airco!
Samen uit, samen thuis. Dus zoeken we een oplossing. We bellen met Cathay Pacific en proberen uit te vissen of we extra moeten betalen om de data van onze volgende vluchten te wijzigen. Nee, dat is gratis, krijgen we te horen. Maar als we een concreet voorstel doen, blijkt die datum niet mogelijk. Ook voor alle andere data die we aanvragen, zijn de vluchten al volgeboekt. Dat heb je met die RTW – lees: goedkope – tickets. Enfin, we proberen het met stoere taal en twee dagen later hebben we warempel een nieuw vluchtschema vast. We vliegen nu de vierde juni naar Dubai, waar we bijna twee weken blijven bij Luk, de broer van Ingrid. Daarna gaan we nog op vriendenbezoek in Frankrijk en Zwitserland. En op 30 juni keren we vanuit Zurich terug naar huis.
Met dit nieuwe schema op zak, moeten we keuzes maken. Ofwel schakelen we een versnelling hoger en steken we snel door naar Vietnam, ofwel slaan we Vietnam over en nemen we meer tijd voor Thailand. We kiezen voor het laatste, deels omdat we van Thailand alleen Bangkok en omgeving gezien hebben en deels omdat veel medereizigers zich gestoord hadden aan irritante en opdringerige verkopers in Vietnam. En als we ergens niet tegen kunnen…
We steken op 9 mei de Mekong en dus ook de grens met Thailand over (een groot stuk van de grens tussen Laos en Thailand valt gelijk met de Mekong). Na 1 overnachting in het grensstadje Chiang Khong nemen we een mini-van naar Chiang Mai in het noorden van Thailand. Over Chiang Khong valt weinig te zeggen. Of toch: het is de eerste keer deze reis dat Ingrid een paar honden wantrouwt. Omdat het donker is en er een aantal exemplaren met grote hoektanden rondlopen op straat, nemen we na het avondeten een tuktuk terug naar het hotel.
Laos beviel ons overigens prima. Prachtig land, vriendelijke mensen en het land is nog niet platgelopen door toeristen. We moeten heelder dagen Sabaidee (hallo) roepen. Je kan hier uren over een markt lopen zonder dat iemand je aanspreekt met ‘Sabaidee, you buy something from me?’ Over het algemeen hadden we wel de indruk dat Laos duurder was dan Thailand en Cambodja. Al is duur natuurlijk een relatief begrip: voor ongeveer 3 euro huur je hier een 125 cc brommer voor een dag, voor 8 euro heb je kamer met airco en voor minder dan 1 euro drink je een liter bier.
Een aanrader.
Op de foto zie je een jong meisje op een volgepakte boot van Muang Ngoi Neua naar Nong Kiaw. Toevallig leren we een Nederlandse jongen kennen van 27 jaar. En toevallig vernemen we dat hij een meisje heeft leren kennen in Luang Prabang. Dit meisje dus. Ze hebben het naar hun zin samen, en al na enkele romantische nachten wordt de jongen voorgesteld aan de familie van het meisje. Die familie runt een guesthouse in Muang Ngoi Neua, het enige bakstenen gebouw in het dorp. De jongen verblijft er enkele weken en helpt in ruil voor kost en inwoon het ontbijt opdienen aan de gasten.
De familie organiseert een feest, want het jongste zoontje is hersteld van een gebroken arm. Heel het dorpje is uitgenodigd, inclusief de toeristen. Na de ceremonie gaan de flessen Lao Lao (soort eigengestookte sterke drank) en bier rond – alles op kosten van de zaak. Wij zijn er ook even gaan kijken en vernamen via via dat die romantische nachtjes van de Nederlandse jongen en het Laotiaanse meisje enigszins dramatisch zijn afgelopen: ze is zwanger. Ook vernamen we dat de jongen terug naar huis wil. Een flirtje hier en daar is ok, maar zwanger: ho maar. Terwijl de ouders ons op de dansvloer trekken, zien we het jonge koppeltje op de achtergrond ruzie maken. Ook dat is Laos.
Op de andere foto’s zie je de grensovergang Laos – Thailand. Aan Laotiaanse kant neem je de boot over de Mekong. Aan Thaise kant staan de TukTuks je nog voor de eigenlijke grenscontrole op te wachten.
