Riobamba

Na Baños zouden we eerst rechtstreeks naar Cuenca rijden, maar omdat nogal wat toeristen nogal wild deden over Riobamba besloten we toch om dan maar eerst naar Riobamba te gaan. Riobamba is bekend omwille van twee dingen: 1) het stadje ligt het dichtst bij de Chimborazo (6310 m), de hoogste berg van Ecuador en als je rekening houdt met de afstand tot het middelpunt van de aarde (is in Ecuador verder dan in Tibet) ook de hoogste berg ter wereld. 2) de treinrit Èl Nariz del Diabolo, die maakt deel uit van het vroegere traject Quito-Guayaquil, maar door gebrek aan geld is heel het spoor in verval en kan je enkel nog in Riobamba een stukje van een spectaculaire rit door de Andes mee beleven.
Wij gaan voor de treinrit. Je moet je ticket reserveren. Dat gaat zo:
De trein gaat op vrijdag om 7 uur s`ochtends. Je moet een dag van tevoren je tickets in het station gaan reserveren en betalen. Wanneer precies je die tickets kan reserveren weet niemand exact van tevoren. Sommigen zeggen om negen uur, de lonely planet spreekt van aanschuiven vanaf twee uur omdat het loket om half drie opengaat. We spelen op safe en gaan om negen uur naar een verlaten perron. Er staat een man met een spraakgebrek aan de poort. Hij gebaart: kom terug om twee uur. En hij lispelt: de echte trein rijdt niet, het zal een electrische versie zijn, een soort van bus die op de sporen rijdt. En hij voegt er nog stotterend aan toe: er zijn normaal twee wagons, maar eentje heeft het begeven, er is dus maar een wagon over. Aantal plaatsen: 44... Even later horen we in de stad dat de president hemzelve gisteren het station is komen bezoeken. Toen was er een trein, jawel, maar ze hebben zo hun best gedaan dat ze nu even lak hebben aan toeristen die ook op de trein willen. Van anderen vernemen we dan weer dat je niet meer op het dak van de trein mag zitten. Tot vorige maand was dat dé attractie van de rit, maar toen is er een Japanse toerist onthoofd omdat die net rechtstond toen de trein onder een brug ging rijden... Verwarring alom dus, maar wij gaan netjes om half twee naar het station. Op dat moment staat er al een rij van zowat vijftig mensen aan te schuiven aan het gesloten loket. Gelukkig staat Debbie (je weet wel de rechter uit Londen) vooraan aan te schuiven en zij zal voor ons de tickets kopen. Even ontstaat er nog paniek omdat iemand zegt dat ze je enkel een ticket verkopen als je ook je paspoort bij hebt, kwestie van een correcte inventaris te hebben voor als er weer een ongeval zou gebeuren... Enfin, je moet je dat voorstellen: een rij van vijftig mensen die voor een loket staan aan te schuiven en absoluut niet weten hoe het nu precies zit met die trein. Om half drie gaat het loket ... nog niet open, maar om de verwarring compleet te maken komt er een soort tweede verkoop op gang: een man gaat naast het spoor een ander soort tickets verkopen, tickets waar je eerst een stukje met een bus meerijdt, en daarna, in een dorpje verderop, op de trein kan stappen. Ik heb het ondertussen al lang opgegeven en probeer wat spaans te leren langs het perron. Ik raak er aan de praat met drie mannen met hele vuile handen. Ze werken blijkbaar voor het spoor. De eerste heeft een Bijbel bij die hij bestudeert, de tweede is een dwergje met een pet op en de derde heeft enorm vuile, zeg maar zwarte handen. Plots zegt de man met de bijbel dat ie de stationschef persoonlijk goed kent en dat hij het eventjes zal regelen dat wij een plaatsje op de trein hebben. Hij stapt op de chef af die net op dat moment aanstalten maakt om zijn loket te gaan openen. Na een kort gesprekje komt de man met de bijbel terug naar mij en zegt: "het spijt me, maar de chef zegt dat ook die laatste werkende wagon stuk is en dat er morgen geen trein zal rijden". Inderdaad, vijf minuten later weet iedere toerist in het station dat twee uur wachten niets heeft opgeleverd.
Wel, dat was spannend! Buiten de treinrit valt er echt geen kneit te beleven in Riobamba, en bovendien is het veel te betrokken om een tochtje naar de Chimborazo te ondernemen. We beslissen om vrijdagochtend te vertrekken naar Cuenca, waar we voor het eerst bij leden van Servas zullen logeren. Benieuwd hoe dat zal aflopen.