De voorbije week verbleven we op nogal desolate plaatsen. Desolaat, dus geen internet, en vaak zelfs geen electriciteit. Zondag namen we een bus van Otavalo terug naar Quito waar we een lift versierden met Brad en zijn ferme toyota landcruiser. Brad is een van de managers van de Secret Garden, het hotel in Quito waar we de eerste 8 dagen verbleven. We reden naar het nationaal park van Cotopaxi, waar de eigenaars van de Secret Garden, Tarquinn en Catherine (hij van australie, zij uit ecuador), net voor de ingang van het park een bouwterrein hebben gekocht van 2 hectaren. Ze hebben er nu al ongeveer 2 jaar aan gewerkt: een paradijslijk plekje waar ze eerst zelf in alle rust wilden wonen, maar naarmate de bouw vorderde groeide ook de idee om opnieuw een hostal te openen: Secret Garden II, bij wijze van spreken. De hostal is nog niet echt geopend maar we hadden onszelf er min of meer uitgenodigd. Tarquinn en Catherine vonden het leuk om proefgasten te hebben. Een soort try out, zeg maar. De eigenaars zijn ongelooflijk gastvrij. Komt daar bij dat Catherine een super de super kok is, dus we zijn er vier dagen culinair verwend geweest dat het niet meer schoon was. Slapen was a l'improviste: wij beiden op een matras in de living, en James (ja hoor hij is er nog altijd bij) en Phil (een vrijwilliger uit Ierland) op de zetel bij de open haard. Vanaf half augustus zou de hostal een tiental gasten moeten kunnen ontvangen: 6 in een dorm (groepskamer) en 4 in twee private kamers met elk eigen open haard en douche. Maar zoals jullie op de foto kunnen zien, is er nog veel werk. Toen wij er waren, werden de tegels gelegd in de dorm, en was men net begonnen met het plaatsen van de ramen. De private kamers... tja daar is nu zo ongeveer de ruwbouw van klaar. In ieder geval kunnen wij deze hostal alleen maar aanbevelen. Iedere morgen sta je op met een waw Waw WAW gevoel. En daarna: oei wat is het toch koud. We zitten hier immers op 3.400 meter en er is geen electriciteit en geen verwarming. Alternatieven zat: een open haard warmt het huis op vanaf een uur of 6 s'avonds, en er is een gasboiler voor wie een douche nemen wil (bij kaarslicht). Ook is er een kleine generator die gedurende 1 uur per dag zorgt voor 220 V.
We beklommen de Pasochoa, 4.199 meter - amai ons hart, en we gingen paardrijden in de omgeving - amai ons gat.
Ons slaapritme is ook veranderd. Hier is het donker om half zeven en vanaf dan gaat de open haard en het kaarslicht aan. Rond negen uur gaan we slapen, en om half zeven staat iedereen weer op. We hebben de eerste avond de barbecue buiten aangestoken, en de laatste avond hebben we voor het eerst de pizza-oven (een echt gemetselde oven die buiten tegen het huis is gebouwd) getest. Ingrid heeft haar ogen de kost gegeven in de keuken van Catherine: als we terug thuis komen weten we al wat we gaan koken: indian chicken curry, blueberry pancakes, scones met zelf gemaakte room...
We zijn 1 dag in het huis gebleven, kwestie van de spieren een dagje rust te gunnen. We vulden de dag met Rummicub, spaans leren, beetje was doen (hans kan het ook al, handwasje doen in ijskoud water!) en 500 en 'shithead' spelen (dat is een Australisch kaartspel, kopje erbij houden).
Nog even iets over de Cotopaxi: dat is de hoogste nog actieve vulkaan ter wereld. Op de top is ie bijna 5.800 meter, en het zicht op deze berg verandert elke minuut. S'morgens ligt er een pak sneeuw op, en dat neemt in de loop van de dag af, dan komen er wolken voor, dan weer geeft de zon er een rode gloed aan... Fantastisch gewoon. Heel deze pracht wordt heel voorzichtig behandeld. De weg er naartoe wordt bewust niet opgeknapt, er is een hoog toegangsgeld, en je mag er enkel in met een gids. Overtreders worden hard aangepakt. Resultaat: weinig toeristen hier, enkel de die hards die heel wat ontberingen willen trotseren raken op de top. Reken ons er maar niet bij hoor! Wij keken wel met de telescoop naar de top.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten