Maandag 10 september komen we na een busrit van 7 uur aan in Huaraz. We worden meteen bij het uitstappen van de bus overvallen door touroperators die diverse excursies willen aanbieden. Ons hoofd staat daar nu niet naar: eerst een hotel zoeken. Die avond overlopen we de opties. We zijn hier maar drie volle dagen, en de meeste excursies zijn trektochten van vier tot acht dagen door de bergen. Huaraz is de uitvalsbasis voor trekkings in de Cordillera Blanca en de Cordillera Huayhuah. De Himalaya buiten beschouwing gelaten is dit de hoogste bergketen ter wereld, met 22 toppen over de 6000 meter. De hoogste berg hier in de buurt heet de Huascaran en is 6768 meter hoog. Tegenover die Cordillera Blanca is er de sneeuwloze Cordillera Negra, en daar tussenin ligt de rivier 'Rio Santa' en een relatief rechte weg.
We boeken twee aparte dagtochten bij Lola tours en dat is jammer, want die avond ontmoeten we Victor, een soortement freelance gids met fotomodel allures zeg maar. Hij werkt zonder agency, en spreekt gewoon mensen aan op straat. Als je zijn foto's bekijkt raak je al snel overtuigd van de man zijn kwaliteiten. Maar tja, we hebben al geboekt en daarbij, hij doet het liefst trekkings van meer dan vier dagen met uitsluitend vrouwelijk gezelschap... Als voorbereiding op onze dagtochten gaat Ingrid in het stadje naar de kapper haar frouke laten bijknippen. Ze betaalt er 1 euro voor... Victor ziet het helemaal zitten en geeft haar na afloop van de intensieve kapbeurt zijn email adres. Hij gids ook in Argentinia en Chili. Ja ja.
De excursies die we boeken gaan de eerste dag voorbij de hoogste berg in Peru, die Huascaran dus, en de tweede dag naar een gletcher op 5100 meter. Beide excursies vallen tegen. We reizen met een groep Peruvianen, marktkramers uit Lima, en zij hebben toch wat andere prioriteiten. Het draait uiteindelijk nog allemaal goed uit, want we kunnen flink wat Spaans oefenen en de familie geeft ons zelfs een paardemiddel tegen hoogteziekte. Het pilletje helpt, want als we te voet naar de gletcher wandelen (geen foto's hiervan, enkel video) voelen we niet dat we boven 5000 meter zitten. Een goede oefening voor de treinrit van morgen, want die trein kruipt ook tot tegen de 5000 meter grens. Enkel één trein heeft de sporen hoger liggen, en die rijdt in China.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten