Zaterdag vechten we onze weg doorheen de massa in de busterminal van Guayaquil en stappen op een bus richting Puerto Lopez. Dat is een rustig stadje aan de kust, we willen hier enkele dagen van zon en strand genieten.
We nemen onze intrek in hostal Itapoa, waar we voor het eerst in een cabaña slapen met een hangmat op het mini terrasje aan de voordeur. Die avond gaan we gezellig uit eten bij een Italiaan 'La Bella Italia'. Na het eten wandelen we nog wat rond op de dijk. Het valt ons op dat dit een erg arm kustdorpje is, behalve de dijk is er bijna geen enkele weg geasfalteerd. Wat later komen we een groepje tegen dat plezier aan het maken is. Het blijkt een familie te zijn, een vissersgezinnetje met zes kinderen en hun kleinkinderen - enfin dat loopt hier al snel op - die de verjaardag vieren van Bout, een Vlaming die hier vaak met vakantie komt met z'n vriendin Katrien. Zodra de familie hoort dat wij ook Belgen zijn, moeten we erbij komen zitten. We krijgen een alcoholisch drankje, een of ander mengsel met een rauw ei, en een lekker stukje verjaardagstaart, gebakken door een tante die even verderop woont.
Wat is de wereld klein. Het koppel Belgen dat hier aan het vieren is, komt van bij Stijn en Anneleen, een koppel dat voor een ngo werkt in Peru. En het toeval wil dat net wij daar ook een maand vrijwilligerswerk gaan doen! Katrien heeft er kortgeleden het bouwproject van het schooltje mee geleid. Dus gesprekstof genoeg.
De papa van deze vissersfamilie hier organiseert excursies en we besluiten bij hem een tochtje whalewatching te boeken.
Zondag besteden we ons geld aan internet: heel de galapagos saga komt bij op de weblog.
Maandag is dus de walvisdag. Deze beestjes zijn hier van juni tot september om te paren. En als ze niet paren, springen ze van plezier en ook om hun energie aan de andere sexe te tonen uit het water. Impressionant. Minder leuk is de Ecuadoriaanse mijnheer die ook op onze boot zit en die zo voorzichtig mogelijk in kleine plastic zakjes probeert te kotsen. Zijn geluid overstemt de vreemde klanken die de walvissen voortbrengen, maar ja, die mens is dan ook ziek en ver van paren af.
Dinsdag huren we een fiets om Agua Blanca te gaan bezoeken, dat is een gemeenschap van goed 200 mensen die in het Nationale Park wonen en die overleven door hun tradities te handhaven en ze te tonen aan toeristen zoals ons die daar 3 USD voor over hebben. Best wel interessante rondleiding gekregen, in het landschap kan je makkelijk onderscheid maken tussen het droog tropisch woud en nat tropisch woud. Er is ook een natuurlijke sulfaatwaterbron. Je smeert je in met de smurrie die op de bodem ligt, laat de modder tien minuutjes drogen en gaat daarna een kwartier baden in het vijvertje. Altijd leuk voor een foto, maar het stinkt wel.
Ingrid is ziek, kan de rondleiding niet mee doen. Ze installeert zich in een hangmat en brengt de tijd nuttig door met cola drinken en met de kindjes praten die net terugkomen van school. Die schoolboekjes voor achtjarigen zijn ideaal leervoer voor ons!
Woensdag ben ik aan de beurt. Maagpijn, ik eet van heel de dag niks op een banaan na. Allicht zijn we onvoorzichtig omgesprongen met water. We zien dus maar af van de geplande uitstap naar het hippiedorpje Montañita. Ingrid maakt kennis met een 55-jarige Australische vrouw die acht weken lang als vrijwilligster engelse les komt geven in een schooltje hier in de buurt. Ingrid gaat een uurtje mee de klas in. Kinderen in mooie blauwwitte uniformpjes komen haar eerst uitvoerig omhelzen en kussen op de speelplaats. Die speelplaats heeft haar beste tijd gehad. En dat is al niet beter in de klas zelf: aftandse bankjes, kale muren, 40 tot 50 leerlingen per klas, veel rumoer. Ingrid helpt Penny, de Australische, want de leerkracht van de klas waar zij Engels moet geven, is ziek. Ze is blij dat Ingrid een handje toesteekt, want met een nieuw gezicht erbij is de klas voor even, heel even maar, wat rustiger. Dat blijkt een internationale afspraak te zijn onder kinderen: het eerste uur bij een nieuwe doen we ons best. Penny is na die acht weken lesgeven behoorlijk gefrustreerd en denkt niet dat de leerlingen veel opsteken in zulke grote klassen. Ingrid ziet veel kinderen die niet eens bezig zijn met wat er vooraan wordt verteld. Als de juf iets vraagt, zoals `How old is Bob`, zeggen de kinderen gewoon in koor: `How old is Bob`.
Het onderwijs in Ecuador is niet goed, en dat is een groot probleem. Er is hier een schrijnend gebrek aan opleidingen en degelijke opvoeding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten