Vanuit Cusco heb je enorm scala aan mogelijkheden om de omgeving te gaan verkennen. De Machu Picchu uiteraard, maar eigenlijk is de hele heilige vallei rond Cusco een bezoek waard. Wij nemen niet het toeristische busje, maar laten ons door Stijn en Anneleen meevoeren naar Maras en omgeving. Het wordt een heel aangename dag. Eerst laten we ons afzetten in Maras, waar we te voet een veldwegje inslaan en samen met een toevallig opgedoken dronken buurtbewoner de afdaling doen naar de zoutmijnen van Maras. Die dateren nog van de tijd van de Inca's. Zij ontdekten rond 1.500 een bron waaruit water kwam met een bijzonder hoog zoutgehalte. Die bron is tot op vandaag een zegen voor de hele buurt, want het uitgestrekte perceel waar aan zoutontginning wordt gedaan, is opgesplitst in kleine lapjes grond. Elk afgebakend stukje hoort een familie toe uit Maras of omstreken.
Aardig onder de indruk en ook helemaal verbrand zetten we onze tocht verder tot we in een volgend dorpje een restaurant binnenstappen. Een heel bekend restaurant nog wel, want er staan heel wat bussen op de parking. Stijn en Anneleen komen hier wel meer. Het restaurant is ondergebracht in een prachtig oud koloniaal gebouw. Er is plaats voor wel honderd mensen binnen en nog eens vijftig op het terras. Alles zit eivol, maar dank zij bemiddeling van Stijn krijgen we toch nog een tafeltje op het terras. Het eten is voortreffelijk en wordt opgediend in buffetvorm. Ik ga eerst voor een hapje Ceviche, dat is eigenlijk Sushi op z'n Peruaans. Daarna kies ik een carpaccio van Alpaca (jaja, het beest heeft niet alleen wol in de aanbieding). Als hoofdgerecht twijfel ik tussen forel en pasta. Het wordt de trutcha, forel dus. En op mijn dessertbord komt een selectie terecht van passievruchtentaart en chocoladecake. Hier komen alleen toeristen en de prijs is er dan ook naar: 12 USD per persoon, inclusief Pisco Sour als aperitief. Aan onze ouders, die zo vaak informeren of we wel fatsoenlijk eten: ja dus.
Na dat feest kunnen we zelfs de 2 kilometer naar hét bekendste keramiekatelier in de verre omtrek niet te voet afleggen. We kruipen met z'n vieren in een mototaxi: Anneleen en Ingrid binnenin zoals het hoort, en Stijn en ik wringen ons elk op een achterwiel. In de keramiekwinkel laat Ingrid zich zoals verwacht helemaal gaan. Na een halfuurtje hou ik het voor bekeken. Gelukkig loopt er een tam nachtaapje rond in de tuin van de winkel. Zo schattig. Als Ingrid terug buiten komt met drie kilo keramiek die we god weet hoe moeten in België krijgen, heb ik er een vriend voor het leven bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten