We hadden er een gerust gevoel bij, die grensovergang. Met het busticketje dat we kochten in Tupiza zaten we op de eerste rij tot Tilcara, onze eerste stop in Argentinië. De jongen die ons de tickets verkocht leek erg zelfzeker en deed erg laagdunkerig over de busmaatschappijen in Bolivië: 'wij zijn een Argentijns bedrijf meneer, u hoeft niets te vrezen'. Of hadden wij dat verkeerd begrepen? De bus vertrok in ieder geval een half uur te laat in de busterminal van Tupiza en de chauffeur deed vreselijk zijn best om de verloren tijd in te halen. In dit deel van Bolivië zijn de wegen onverhard - eigenlijk hadden we geen verharde weg meer gehad sinds we twee weken geleden uit Sucre wegreden. Deze bus beukte zich een weg door de altiplano en mijn Ipod - ook al stond het volume op maximaal - slaagde er niet in het leed te verzachten. Na drie uur stopte de bus in Villazon, dat is het dorpje vlakbij de grens met Argentinië. Iedereen moest uit de bus. En toen begon het. We werden naar het agentschap gebracht van Ballut, dat is de busmaatschappij die het vanaf Argentijnse bodem - hier 1 kilometer verderop - zou overnemen. Snel werden onze laatste Boliviano's aan een te lage koers omgeruild in Peso's en daarna moesten we in een rotvaart achter een soort van gids aanhollen die ons tot voorbij de grens zou begeleiden. Aan de grenspost heb je altijd twee obstakels te overwinnen: de controle van het land dat je wil verlaten en de controle van het land waar je binnen wil. Bolivië deed niet moeilijk. Maar aan Argentijnse kant was de douane blijkbaar met een stiptheidsactie bezig. We sloten aan achter een lange file wachtende mensen. Ondertussen bleef de man van de busmaatschappij maar aan onze kop zeuren dat we moesten doormaken want de bus zou over een half uur vertrekken. Na nog eens twintig minuten wachten begon het tot overmaat van ramp ook nog eens te onweren. Ik haalde een tamal uit om de honger te verdrijven (zie foto) en Ingrid klaagde haar leed bij Chris en Mat, het Amerikaanse koppel dat samen met ons in Tupiza was vertrokken. Toen de tijd begon te dringen, werden de mensen van de busmaatschappij echt onhandelbaar. Ze probeerden de politie te overtuigen dat wij echt wel de grens over moesten. Wat ons zo vreemd leek was dat enkel Ingrid en ik geviseerd werden, alle andere toeristen die ook de bus moesten halen werden gerust gelaten. Enfin, net op tijd raakten we over de grens. Maar toen moesten we nog door de rugzakcontrole. Een agent opende onze rugzak, keek er even in zonder te voelen, keek daarna eens diep in onze ogen en zag dat het goed was: geen drugs bij deze mensen. Toen snel snel een taxi in. Een taxi? Wij moesten toch een bus halen? Jaja, drongen de mensen van de busmaatschappij aan, maar de bus is twee kilometer verderop en als we ons niet haasten, halen jullie het nooit. Komaan, NU! Dan ontstond er ook nog een discussie over wie de taxi zou betalen. Ik wilde dat niet, want daarover werd eerder met geen woord gerept. Maar de chauffeur dreigde ermee ons niet tot aan de bushalte te brengen. Enfin, ik had per geluk wat geld gewisseld, dus dat kon er nog wel af. We wilden eindelijk de bus op stappen toen bleek dat onze tickets verdwenen waren. Die waren aan de grens in beslag genomen door de mensen van de busmaatschappij omdat die alsnog de tickets wilden inruilen voor andere, zodat we eventueel een latere bus konden nemen. Twee minuten later doken onze tickets weer op en één minuut later, stipt op tijd, vertrok de Balut bus richting Tilcara. Oef, was dat even stressen! Nauwelijks waren we over onze frustratie van het laatste uur heen, toen we op een politiecontrole botsten. IEDEREEN uit de bus, ALLE bagage uit de bus, mannen en vrouwen apart, en alles laten controleren! Blijkbaar - zo vernamen we achteraf - is er een grote controle op drugsmokkel, cocaine in dit geval. Bolivië hoort bij de grootste cocaproducerende landen, en Argentinië is als de dood voor de traffiek die er aan de grens zou kunnen ontstaan. De controle was grondig: politiemensen keken zelfs achter de koplampen van de bus. Maar al snel bleek dat ze minder grondig te werk gingen voor toeristen. Bij Ingrid werd enkel het paspoort gecontroleerd, bij mij enkel... mijn vuile was. Bolivianen waren minder goed af: letterlijk alles werd uit de valiezen gehaald, het was een triestig zicht. Een uurtje later mocht de bus de reis verderzetten. Wat een ontvangst hier in Argentinië, alstublieft!
Goed nieuws: de wegen zijn fantastisch, er zijn zelfs terug bordjes met afstanden naar volgende steden langs de weg (dat was een eeuwigheid geleden!) en de bussen zijn een stuk comfortabeler dan die in Ecuador, Peru of Bolivië.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten