Mendoza en Francisco

Eindelijk nog eens een thuis bij Servas leden! Ingrid steekt uren tijd en energie in het opzoeken van adresjes van Servas leden, het versturen van mails enz., maar heel dikwijls krijgen we een 'nee sorry maar we hebben andere plannen', laat staan een antwoord. Net voor we op de bus stappen van La Rioja naar Mendoza, krijgen we een mailtje van Francisco uit Mendoza: we zijn welkom in zijn huis. De man is 84 jaar en verloor twee jaar geleden zijn vrouw na een slepende ziekte. Nu woont hij alleen in een bijgebouwtje achter het oorspronkelijke huis en als er gasten van Servas komen, mogen die daar logeren. Francisco is recordhouder voor Latijns-Amerika: hij is al 30 jaar lid, ontving in die tijd 430 Servas leden, en in zijn logboek ontdekken we dat die in totaal uit 36 verschillende landen komen!

Het slechtste stuk aan Francisco zijn zijn longen. Hij rookt als een ketter en heeft bovendien een half leven in de mijnen gewerkt. Als hij s'morgens hoest, moet ik aan mijn grootvader denken op zijn sterfbed. Het beste stuk aan Francisco zijn de verhalen. Hij spreekt in overigens perfect frans uren aan een stuk over dingen die hem de afgelopen 84 jaar zijn overkomen. En dat zijn er nogal wat: het huwelijk met wijlen zijn vrouw in Rome, zijn verbeten strijd om te slagen in zijn studie mijningenieur, de problemen om een mijn te runnen met 1.000 arbeiders uit meer dan tien verschillende landen, de buitengewoon gevaarlijke mijntoestanden en de enkele hallucinante reddingsoperaties, het opblazen van een brug in Mendoza en ga zo maar door. We vonden het allebei bijzonder pakkend hoe Francisco, toch niet bepaald een watje, helemaal emotioneel werd als hij vertelde over een misgelopen liefde, of over de eerste jasmijnbloem in de tuin, die hij altijd plukte voor zijn vrouw.

Francisco is er niet het type naar om ons na twee dagen buiten te zetten. "Blijven jullie maar zolang jullie willen". Nu, dat aanbod nemen we graag aan. We maken het ons gezellig in zijn huisje en blijven er bijna een volledige week. We koken meestal in zijn keuken. Eerst wil Francisco niet met ons mee eten, maar na verloop van tijd schuift hij toch mee aan tafel en op het eind krijgen we hem zelfs zo ver dat hij een avondje met ons naar een tangocafé gaat.

Mendoza is op zichzelf al interessant genoeg om er een tijdje uit te blazen. Het is hier nu zomer, de temperatuur schommelt rond 28 graden. We hangen voornamelijk rond in de stad en haar parken, en drie keer plannen we een uitstapje.
Eerst een dagje een fiets gehuurd, de wijnroute afgefietst en enkele bodega's bezocht;
Daarna een dag met de bus naar de grens met Chili getrokken (dat is een ongelooflijk mooie route door de Andes met tussenin enkele foto-stops - eindelijk een condor van vrij dichtbij gezien);
En tenslotte zijn we ook een dagje met Lukke en Wijnand - een inspirerend koppeltje uit Utrecht op het eind van hun wereldreis - naar de Aguas Termales gegaan. Daar zijn in totaal negen zwembaden verzameld rond een snelstromende rivier. In die baden zit van nature warm water dat, al naargelang het bad dat je kiest, schommelt tussen 35 en 20 graden. En er is uiteraard niemand die het in z'n hoofd haalt om bij deze buitentemperaturen in dat heetste bad te kruipen. Behalve ik. Tien seconden met mijn voeten.