ST. PALAIS, FRANKRIJK

Ik zit aandachtig op de trein naar buiten te kijken, maar in de verre omtrek geen spreekwoordelijke koe die naar de trein terugkijkt te vinden. Wel achtertuintjes en vrouwen die hun ramen wassen en hondenhokken en terrassen en afdaken en stallen. Het is niet de mooiste kant van Belgie die je ziet vanuit de trein. Maar als je met de Thalys naar Frankrijk spoort, verandert het panorama van zodra je geen proximus ontvangst meer hebt. De tuinen worden lieflijker, de aanbouw aan huizen vrolijker. We zijn in Frankrijk. Het land met de mooiste presidentsvrouw ter wereld.
Carla Bruni staat elke week met diepe decolletes in de Paris Match en andere glossy Franse roddelbladen. Die bladen liggen helaas niet op de salontafel bij Walthere en Marie, onze vrienden uit Frankrijk waar we de volgende 6 dagen verwend worden. Een tv-gids ligt verloren tussen stapels automagazines. Ik blader door enkele old-timer maandbladen. In een paginagrote advertentie in vierkleurendruk voor een stel winterbanden streelt -overigens geheel naast de kwestie- een halfblote jonge dame het zwarte profiel van een stel winterbanden. Autoliefhebbers en hun zwoele madammen: er zijn nog zekerheden in het leven.

Walthere is een uitzonderlijk man en dat is niet alleen omdat hij de enige is die ons tijdens onze wereldreis is komen opzoeken (in Bangkok). Hij is net zeventig geworden maar onder dat oude vel van hem raast een jeugd die niet kapot te krijgen is. Hij heeft drie oldtimers te temmen: een Porsche, een Volvo en een Lancia. In zijn hoofd zitten nog veel meer wilde paarden. Zoals wilde plannen om straks een huis te beginnen bouwen en om in de wintermaanden een V8 van een Corvette in een Sunbeam Alpine te monteren.
De meeste mensen van zijn (en zelfs onze) leeftijd stappen een versnelling lager door het leven. Me dunkt dat hij zich daarover meer dan eens opwindt. Ik ben eens beginnen turven hoe vaak hij 'ca m'embete' en 'je m'en fou' roept op een dag, maar ik ben de tel kwijtgeraakt. Veel meer nog vloekt hij binnensmonds. Het moet moeilijk zijn om als bon-vivant, hyperactieve huizenbouwer, autobouwer, ex ondernemer en ex zeilboot kapitein te merken dat je op je zeventigste niet meer alles kan.

Ik help Walthere met een grote kuis van zijn computer en Ingrid helpt Marie in de keuken en in de zee van tijd die dan nog overblijft gaan we met Walthere op zwadder. We aperitieven al om 11 uur s'morgens bij vrienden zoals Serge, de voorzitter van de Old Timers club, of Claude, een gepensioneerde Porsche liefhebber en actieve marathonloper die volgend weekend officieel zijn zelf gegraven wijkelder zal inhuldigen. En we gaan op bezoek bij een ingeweken Portugees die ons meeneemt naar zijn twee koetjes: gigantische beesten met horens die, tja, kijk zelf maar op de foto.

Op zulke kleurrijke figuren raakt een mens niet snel uitgekeken en dat geldt ook voor de auto's die wij -specialist Walthere op kop- uitvoerig gaan inspecteren op een zogenaamde 'Hot Rod' beurs in Aubigny.

Verder doen we wat elke toerist in Frankrijk doet: wijn proeven. Zo rond het uur van de apero (11 uur) wandelen we het degustatielokaal binnen van een kasteel in Menetou-Salon om er achtereenvolgens 1 rose, 2 rode en 2 witte wijnen te proeven. Wat er de rest van die dag gebeurde weet ik niet meer. Of toch: het zwembad. Ingrid en ik zwemmen een pak baantjes bij elkaar in het 18 meter bad van Walthere en Marie. Het water is 22 graden koud. Op slag terug nuchter.

23 juni is een speciale dag. Wij zijn vandaag precies 16 jaar samen. Walthere en Marie kraken een fles champagne. En later op de avond, als het in de verte begint te onweren, maken we een lekkere fles wijn soldaat. Van chateau Menetou-Salon.

Merci, Walthere et Marie pour votre accueil chaleureux. Toujours les bienvenues en Belgique!