Baños

Zaterdag 11 augustus. Jammer maar we kunnen niet in het prachtige Chugchilan blijven. Onze volgende halte wordt Baños. Ons groepje is ondertussen aan het uitbreiden. Samen met ons reizen ook James en Damarew en Sebastian mee. Omdat Chugchilan maar 20 huizen groot is, moeten we beroep doen op een pickup met gewillige chauffeur die toevallig langs komt en ons naar Sigchos brengt. Ingrid neemt plaats op de enige passagiersstoel die vrij is en de rest van de bende mag zoals we ondertussen gewoon zijn achter in de laadbak. Ingrid bespreekt met de chauffeur in haar beste spaans welke landen we zullen bezoeken en hoe we deze reis betaald krijgen. Ze had niet mogen beginnen over de verkoop van onze auto`s, want de man lachte zich een ongeluk en de pickup begon gevaarlijk te slingeren over de onverharde weg.
Er zou een bus zijn om elf uur in Sigchos. Zou. Want iedereen houdt er zo een eigen schema op na. Eenmaal in Sigchos blijkt de bus pas om half een te vertrekken. We genieten van het busstation, kopen wat snoepjes voor op de bus en houden wat bedelaars op afstand.
Er is geen rechtstreekse bus naar Baños. Eerst moeten we naar Latacunga. Daar stappen we over in een bus naar Ambato. Busterminals zijn altijd van die plekken waar je goed op je spullen moet passen. Ook hier: er zijn twee bussen die naar Ambato gaan (met een verschil van 5 minuten) en beide busbegeleiders proberen om ter hardst ons op de bus te krijgen. Enfin onze bagage raakt veilig en wel op de bus en daar gaan we. In de busterminal van Ambato blijkt plots geen verbinding meer te zijn naar Baños. Shit. Plots komt een vriendelijk madammeke aanlopen. Ze weet te vertellen dat er twee terminals zijn in Ambato. De bus naar Baños vertrekt vanuit de andere terminal. Waarom gemakkelijk als moeilijk ook kan, denk ik. Wij samen met die oude vrouw in een taxi naar de andere terminal om op de juiste bus te geraken. Complicado!
Na 8 uur openbaar vervoer komen we tamelijk murw aan in hotel Plantes y Blanco. De douche werkt. Een opluchting.
Zondag regent het pijpenstelen. We houden ons de hele dag bezig met de was en het updaten van onze blog. Maandag gaan we naar de `hotsprings`. Baños is een heel toeristische plek omwille van die natuurlijke hete baden, gevolg van de vulkanische activiteit onder de grond. Dus die maandag zitten we om acht uur ´s morgens in Piscina de la Virgen. Ingrid leert er al wekend in het hete water nog wat Spaans: ze raakt aan de praat met een wat oudere inwoner van Baños. Damaris, Sebastian, James en Debbie vermoeden het ergste, maar na een kwartiertje staat Ingrid terug aan mijn kant. Ik heb gelukkig nooit iets in de gaten gehad vermits geen bril aan in het bad... Oh ja Debbie. Weer een nieuw lid van de groep. Debbie woont in Londen en heeft haar drukke job als rechter opgegeven. Ze reist voor een jaar door Zuid Amerika en nu dus even met ons mee. Vorig jaar toerde ze lange tijd in Zuid Oost Azie, ze werkte er als vrijwilliger in een project in Cambodja - een schooltje - en probeert ons nu te introduceren bij die monniken daar.
Maandagnamiddag klaarde het op en wandelden we omhoog in een poging een glimp op te vangen van vulkaar Tungurahua (5016 m). Dat was een beetje te optimistisch gedacht, de top ging volledig schuil achter de wolken. Die vulkaan is best wel populair in Ecuador, het is een hele actieve vulkaan. De laatste uitbarsting was in augustus vorig jaar. In Baños verblijven is niet zonder risico`s zou je zo denken... Gelukkig ligt de stad zelf buiten de gevarenzone, de lava stroomt er (tot nu toe) altijd langs de andere kant uit. We hebben op die wandeling best wel wat plezier gehad in een toevallige ontmoeting met kinderen die in de knoei zaten met hun kite (zie foto`s) en met een gezinnetje dat in de bergen leeft in een hut. De kinderen verkopen af en toe een pintje aan voorbijgangers en leiden je daarna heel enthousiast rond op hun erf.
Dinsdag gingen we voor de actievere sporten. We huurden een mountainbike voor een hele dag en vertrokken met z`n allen voor een tochtje `routa de las cascadas`. De tocht is een kleine dertig kilometer lang en gaat gelukkig voor 90% van de tijd bergaf. Het was voor Ingrid haar eerste mountainbike ervaring, ze voelde zich in het begin erg onwennig op `dat ding`. Onderweg kom je inderdaad de ene waterval na de andere tegen, de een al spectaculairder dan de ander. Het vermelden waard is zeker de Pailon de Diabolo, vlakbij Rio Verde. Je kan tot heel dicht bij de waterval komen. De kracht waarmee die watermassa naar beneden dondert maakt dat je je als mensje maar heel klein voelt. Even verderop, in Rio Negro, hielden we het voor bekeken. We hoeven gelukkig niet helemaal terug de berg op te rijden. Gewoon een bus tegenhouden, de fiets op het dak vastbinden, en hopen dat ie er op blijft liggen tot in Baños.