Als ik het vorige berichtje er nog eens op nalees, vind ik dat ik de stad iets te hard heb aangepakt.
Ik had jullie nog niet verteld over het fantastische zicht als je de stad binnenrijdt. La Paz ligt namelijk in een dal, en je kan vanop een afstand (vanuit de bus of -beter nog- het vliegtuig) die miljoenenstad heel mooi in de vallei zien schitteren.
Verloren lopen kan ook nauwelijks: je loopt waar je ook bent gewoon naar beneden, en dan kom je als vanzelf op de Prado uit, de lange hoofdstraat die de stad doormidden splijt en die jammer genoeg 3 keer van naam verandert.
Ook is het een stad waar werkelijk alles te koop is, behalve dan die hele lekkere kleine dessertbanaantjes waar we zo dol op waren in Ecuador. Een voorbeeld: op de stoep staan mensen met een oude tikmachine brieven in te tikken voor klanten die zelf niet kunnen typen. Op diezelfde stoep liet ik voor omgerekend 1 euro een nieuw batterijtje in m'n G-Shock stoppen - helaas is het ding nu niet meer waterdicht, maar dat is een detail. En in de bus maakten we het mee dat een verkoper kwam vragen of iemand wilde bellen met zijn gsm... tegen een schappelijke prijs uiteraard. Je kan maar beter leven van je gsm dan met je gsm, niet?
La Paz is betaalbaar, behalve die keer toen een verkoper aan kwam lopen met een... stethoscoop. Zelfs na ruim afbieden zou je er maar mee verveeld zitten, zo'n doktersjuweel om je hals.
Wij hebben het er twee dagen best naar onze zin gehad.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten