Sucre

De duurst mogelijke nachtbus van La Paz naar Sucre maakt haar beloften waar: we slapen goed en komen op tijd aan. Eigenlijk: net niet op tijd, want één dag eerder strandde een hele caravaan van Peking Express Frankrijk in de stad voor opnames voor het gelijknamige tv programma, met deelnemers uit Frankrijk. Jammer dat ik dat gemist heb. We checken in in hotel Pacha Mama, waar we een rustige kamer met badkamer vinden voor 8 euro per nacht. Er is een grote tuin aan het hotel en we nemen dan ook ontbijt buiten, onder een grote rozenstruik. Sucre is warm en de temperatuur zal ook de volgende drie dagen schommelen rond 28 graden. De stad wordt vaak vergeleken met Cusco in Peru, maar dat vind ik overdreven: Sucre is klein en er valt niet veel te beleven. Toch blijven veel backpackers hier soms tot twee maanden plakken omdat alles hier zo goedkoop is. Zoals Paul van Hooff, een journalist uit Nederland die tweeënhalf jaar geleden met z'n oude Moto Guzzi vertrok uit Amsterdam om er - naar eigen zeggen - nooit meer terug te keren. Zijn motor staat te pronken in de tuin van de hostal en Paul zelf vertelt met veel plezier over de reportage over Che Guevarra die hij net voor veel geld verkocht heeft aan Humo (zie Humo voorlaatste week oktober). Met de opbrengst kan hij makkelijk vier maanden verder feesten in Bolivië. Hoewel: een nieuwe opdracht lonkt, iets over Butch Cassidy and the Sundance Kid. Hou de Humo maar in de gaten...
Ander leuk stel in ons hotel ontmoet: Lykke en Wijnand, beide uit Utrecht en op doortocht in Zuid Amerika. Hun reisje van 6 maand maakte een flinke uitglijder toen ze door een vriendelijk Amerikaans stel werden uitgenodigd om enkele weken in hun huisje te komen wonen. Ondertussen zijn ze 8 maanden onderweg en hebben ze het stellige voornemen voor kerstmis terug thuis te zijn.
Met Lykke en Wijnand gaan we een avondje stappen in een prima kroeg vlakbij de Plaza die door een Nederlander gerund wordt. Elke avond om 7 uur stipt is er een filmvertoning. Om het gezellig te maken nemen we elk een cocktail mee naar het loungy ingerichte zaaltje. Een mojito of caiperiña kosten hier slechts 1 euro: lekker veel en lekker snel dronken. De film, hoewel spaanstalig, beklijft en blijft nog de hele avond in mijn hoofd hangen, zoals ook de caiperiñas.
Om 23 uur gaan we terug de straat op: feest! Alle studenten van Sucre en de wijde omgeving paraderen in feestelijke outfit door de stad. Werkelijk heel Sucre staat op straat en geniet van de show. Wij stellen ons op aan het eind van de parade, op de plaza: sommige meisjes en jongens hebben uren aan een stuk gedanst en vallen uitgeput maar voldaan in de armen van familie of vrienden.
De volgende dag sluiten we ons aan bij Lurdes voor een namiddagje mini-vrijwilligerswerk. Lurdes is een arts uit Barcelona en verblijft hier in Sucre voor een maand om de speelplaats van het plaatselijke weeshuis te vernieuwen. Zelf heeft ze 15 jaar geleden 3 kinderen uit datzelfde weeshuis geadopteerd. Jammer dat we deze schat van een vrouw niet eerder hebben leren kennen: nu kunnen we enkel een tweetal uurtjes mee gaan verven. Ingrid en ik verven elk een betonnen plantenbak rood. Onze collega´s die namiddag komen van overal: een meisje uit Zuid Afrika, twee jongeren uit Noord Amerika, een vrouw uit Frankrijk en wij dus. Als de kinderen rond 15 uur opstaan na hun middagdutje, moeten we stoppen met verven. Hup nog even met z'n allen poseren voor de foto en klaar is kees. Ik film wat van de activiteiten en heb de grootste moeite om de kinderen van de camera weg te houden. Ik beloof Lurdes volgend jaar een korte montage te maken: nog even geduld Lurdes!