La Paz

Na drie dagen blik op oneindig aan het Titicacameer moeten we verder, richting La Paz, de hoofdstad van Bolivië. Al is niet iedereen het met dit laatste eens. Er is namelijk een harde strijd aan de gang voor die betwiste titel van hoofdstad. Op dit ogenblik staan de kranten er hier vol van: Sucre, Santa Cruz én La Paz willen tegelijk aanspraak maken op de eretitel, en elk van de steden gebruikt met overgave het geduchte wapen in Bolivië: een staking of een wegversperring. Als we bijvoorbeeld enkele dagen later in La Paz de taxi nemen naar het busstation voor een nachtrit naar Sucre, vreest de taxichauffeur het ergste. Volgens hem zullen we in een blokkade terecht komen en kan het nog lang duren eer we Sucre kunnen bereiken.

We hebben vreselijke verhalen gehoord over La Paz. Het heeft de kwalijke reputatie de gevaarlijkste stad van Zuid Amerika te zijn. Boeven die zich uitgeven voor politie-agent. Boeven die zich uitgeven als taxichauffeur en je in de auto overvallen. Ga zo maar door.
Dus beslissen we de camera thuis te laten, geen taxi te nemen en politie -vals of echt- te mijden. Wie niets bij zich heeft, kan ook niet bestolen worden, denken we. Daarom kunnen we jullie van La Paz enkel foto's tonen van de binnenkoer van ons eerste hotel (een koppel duitsers is door Z-Amerika aan het trekken met hun BMW motor en een 50-tal kilo aan spareparts - flauw!), en de ontbijtzaal van het tweede hotel! Zodra we het hotel verlieten, bleef alle electronica netjes in de kamer achter.

Dus hebben jullie het raden naar volgende leuke ervaringen:
Heksenmarkten waar je voodoo popjes en andere lugubere dingetjes kan kopen zoals gemummificeerde delen van dode dieren. Of wat dacht je van een foetus van een lama?;
De lichtstraat, een wijk waar je superveel winkeltjes vindt met niks anders dan verlichtingsmateriaal;
Een superdruk oud stadscentrum met hele smalle straatjes boordevol winkeltjes met artesanias;
El mercado negro, een lint van wel een kilometer lang vol met kraampjes waar je namaak merkkleding kan kopen. Je hebt op den duur niet meer het gevoel 'op straat' te lopen omdat alles zo dicht op elkaar gepakt staat dat je de indruk krijgt in een supermarkt rond te lopen. Na een kwartier in dit labyrint blijkt het wel erg moeilijk een uitgang te vinden;
De studentenwijk Sopocachi waar je ook de wat sjiekere huizen en brede lanen terugvindt. We gaan er lunchen in een lekker vegetarisch restaurant en drinken achteraf een heerlijke échte koffie bij Alexander Coffee, aan een zonovergoten plein. Eindelijk eens een terrasje!;
Een optieker die erin slaagt Ingrid haar bril te herstellen. Het interieur is zo uit de jaren '80 weggelopen;
Lekkere ijsjes op de Prado, de brede hoofdstraat die La Paz doormidden snijdt;
De ontgoocheling toen we in het dure Ristorante Vienna lekker Italiaans dachten te gaan eten, maar op de menukaart enkel gerechten uit - inderdaad - Wenen aantroffen. Gelukkig was het niet allemaal Sauerkraut und Wurst.