Laatste dag in Abancay

We zijn hier in Abancay aan onze laatste werkdag bezig. De studenten zijn volle bak aan het monteren, af en toe ga ik eens kijken en helpen als het al te gortig wordt. Straks worden er 2 reportages getoond op de regionale tv, met een live interview in de studio met Stijn. Dat wordt spannend. Daarna is er een afscheidsfeestje gepland. We gaan uit eten in het beste restaurant van de stad en daarna treffen we alle juffen van de school in een cafe hier in Abancay. Weinigen zullen echter meegaan naar het restaurant, want de juffen verdienen hier zo'n 150 euro per maand. Dan kan een biefstuk er niet af.

De plannen daarna zijn bekend:
Morgen zaterdagvoormiddag inkopen doen voor onze tocht te voet naar de machu picchu (wereldwonder te bekijken op http://www.new7wonders.com/index.php?id=486)
Daarna nemen we de bus naar Cusco, maar halverwege laten we ons afzetten in de buurt van Mollepata. Dan moeten we nog een 'collectivo' of taxi nemen naar Mollepata zelf, waar we rond 18 uur verwacht worden bij Freddie. We kunnen er overnachten. Zondagmorgen nog water kopen in het gehucht (15 liter) en daarna de paarden laden. Wij gaan met Freddie z'n neef mee, die de streek op z'n duimpje kent, die ook weet bijvoorbeeld waar je droog hout kan vinden om vuur te maken, om water te koken enz. We nemen twee paarden: eentje voor de bagage (tent, water, rugzak...) en een paard als reserve voor als een van ons beiden moe wordt (de tocht komt op dag twee over een bergpas van meer dan 4.000 meter). Zondag beginnen we dus aan de tocht: het neefje van Freddie, twee paarden, Ingrid en ik. We stappen drie dagen door de bergen en op dinsdagmiddag komen we dan aan in Playas waar we een bus moeten nemen naar 'HydroElectrica', van waaruit we een trein kunnen nemen naar Aguas Calientes. Dat dorp ligt op een uur stappen van de Machu Picchu. Daar moeten we een hostal zoeken en kunnen we voor het eerst weer douchen. Woensdagochtend staan we om half 5 ten laatste op, want het moet fantastisch zijn om de zonsopgang mee te maken in die met mysteries omhulde stad Machu Picchu. Dus rond 6 uur die woensdagochtend zullen we er zijn: de bekendste plek van heel Latijns-Amerika. Op de middag moeten we terug naar beneden stappen en dan een trein nemen richting Cusco, maar niet helemaal tot Cusco omdat dat verschrikkelijk duur is (trein hier is in handen van een multinational, ze weten ook wel waar de toeristen komen). In Ollantaytambo moeten we uit de trein. Daar kunnen we aansluitend en veel goedkoper een bus vinden die ons in enkele uren tot Cusco brengt. Die avond hopen we rond 20 uur aan te komen bij de Italiaanse Vittoria, waar we twee nachten geboekt hebben. Op donderdag moet ik een dagje les gaan geven op de universiteit in Cusco, faculteit communicatie. Les is een groot woord: het wordt een soort van uitwisseling van ervaringen. Ze hebben daar een audiovisuele afdeling met naar het schijnt spiksplinter nieuw materiaal geschonken door de europese gemeenschap, maar geen kat die weet hoe ze er mee moeten omspringen. En ze hebben er een française die zal tolken.

Na Cusco gaan we naar Puno, onze laatste halte in Peru. Daar hadden we graag twee nachten verbeven bij een Servashost, maar Irma vertrekt -spijtig voor ons- morgen zelf op vakantie en zal er de 22ste pas terug zijn. Eind volgende week zullen we dus aan het Lago Titicaca zijn: 2 dagen in Puno (Peruaanse kant van het meer)en 2 dagen in Copacobana (Boliviaanse kant) Oef.

PIC OF THE DAY

Hard werk voor de mensen van Maras. Ze verdienen naar het schijnt goed in de zoutmijnen, maar hun voeten teren stilaan weg van al het zoutwater. Dat wordt weer een dure rekening bij de pedicure..

Las Salineras, Maras

Vanuit Cusco heb je enorm scala aan mogelijkheden om de omgeving te gaan verkennen. De Machu Picchu uiteraard, maar eigenlijk is de hele heilige vallei rond Cusco een bezoek waard. Wij nemen niet het toeristische busje, maar laten ons door Stijn en Anneleen meevoeren naar Maras en omgeving. Het wordt een heel aangename dag. Eerst laten we ons afzetten in Maras, waar we te voet een veldwegje inslaan en samen met een toevallig opgedoken dronken buurtbewoner de afdaling doen naar de zoutmijnen van Maras. Die dateren nog van de tijd van de Inca's. Zij ontdekten rond 1.500 een bron waaruit water kwam met een bijzonder hoog zoutgehalte. Die bron is tot op vandaag een zegen voor de hele buurt, want het uitgestrekte perceel waar aan zoutontginning wordt gedaan, is opgesplitst in kleine lapjes grond. Elk afgebakend stukje hoort een familie toe uit Maras of omstreken.

Aardig onder de indruk en ook helemaal verbrand zetten we onze tocht verder tot we in een volgend dorpje een restaurant binnenstappen. Een heel bekend restaurant nog wel, want er staan heel wat bussen op de parking. Stijn en Anneleen komen hier wel meer. Het restaurant is ondergebracht in een prachtig oud koloniaal gebouw. Er is plaats voor wel honderd mensen binnen en nog eens vijftig op het terras. Alles zit eivol, maar dank zij bemiddeling van Stijn krijgen we toch nog een tafeltje op het terras. Het eten is voortreffelijk en wordt opgediend in buffetvorm. Ik ga eerst voor een hapje Ceviche, dat is eigenlijk Sushi op z'n Peruaans. Daarna kies ik een carpaccio van Alpaca (jaja, het beest heeft niet alleen wol in de aanbieding). Als hoofdgerecht twijfel ik tussen forel en pasta. Het wordt de trutcha, forel dus. En op mijn dessertbord komt een selectie terecht van passievruchtentaart en chocoladecake. Hier komen alleen toeristen en de prijs is er dan ook naar: 12 USD per persoon, inclusief Pisco Sour als aperitief. Aan onze ouders, die zo vaak informeren of we wel fatsoenlijk eten: ja dus.

Na dat feest kunnen we zelfs de 2 kilometer naar hét bekendste keramiekatelier in de verre omtrek niet te voet afleggen. We kruipen met z'n vieren in een mototaxi: Anneleen en Ingrid binnenin zoals het hoort, en Stijn en ik wringen ons elk op een achterwiel. In de keramiekwinkel laat Ingrid zich zoals verwacht helemaal gaan. Na een halfuurtje hou ik het voor bekeken. Gelukkig loopt er een tam nachtaapje rond in de tuin van de winkel. Zo schattig. Als Ingrid terug buiten komt met drie kilo keramiek die we god weet hoe moeten in België krijgen, heb ik er een vriend voor het leven bij.

Nieuwe mode op school

Tarpurisunchis is een alternatieve school en staat model voor de regio Apurimac. Ingrid vindt dat ze hier inderdaad al een hele weg hebben afgelegd.
Minder enthousiast is ze over de schorten voor de leerkrachten. Met een ander motiefje zou het nog een aanrader kunnen zijn voor de Warandeschool. Vooral handig zijn de vele opbergvakjes!
Collega's?

PIC OF THE DAY

Ingrid blijft een hondenmie. Waren de Peruanen ook maar zo. Hier op de Plaza de Armas in Cusco valt het nog mee, maar in de buitenwijken deinzen ze niet terug om hun hond te slaan, te schoppen en er met stenen naar te gooien.

10 AM PIC

Politie-agent paradeert op de Plaza de Armas in Cusco. Zo zien we het graag. Sorry Els, daar kunnen jullie uniformen niet aan tippen.

Vittoria, italiaanse charme in Cusco

Stijn en Anneleen kennen een superadresje om te verblijven in Cusco. Het is een hostal die gerund wordt door de 74-jarige Italiaanse Vittoria. Zij rookt als een ketter en drinkt koffie met sloten, en dat is haar eigenlijk ook wel aan te zien. Maar het is een schat van een dame. Al een hele tijd geleden verliet ze Italie om zich in te zetten voor anderen. Ze kwam na enkele omzwervingen terecht in Cusco, waar ze begon met een opvangcentrum voor mishandelde huismeiden. Het werd een succes (in zoverre dat je dat woord mag gebruiken) en er werd ook een educatief project opgestart om die verstotenen terug fatsoenlijk onderwijs te geven, kortom een kans op een toekomst.

Vittoria is tegenwoordig vooral bezig met de hostal die ze enkele jaren geleden oprichtte om het opvangtehuis te bekostigen. Er hangt een bijzonder aangename sfeer, en dan met name in de keuken van de Italiaanse. Ze kookt nog elke avond zelf, en als de gasten willen, mogen ze mee aan de potten staan. Op de foto's zie je hoe iedereen mee helpt met gnocci maken. Heel charmant. De keuken is ook bijzonder warm, want centraal staat een soortement AGA fornuis. Dat wordt met hout gestookt en staat eigenlijk dag en nacht te branden. Ik hou daar wel van, een keuken om in te leven. Alleen zou ik er ook nog een computer bij zetten, want wie moet anders de weblog updaten?

Cusco, hoofdstad van het voormalige Inca rijk

Twee weken geleden gingen Stijn en ik al een dag naar Cusco: 5 uur bussen heen, 5 uur terug. We hadden er namelijk een afspraak bij een of andere prof van de grootste universiteit daar. Stijn wilde graag die prof uitnodigen als gastspreker voor de workshop over radio, en belangrijke besprekingen kan je nu eenmaal best van man tot - in dit geval - vrouw doen. Die dag bleek ook dat er een ruil tot stand zou komen: de prof zou komen als ik op 18 oktober een dagje 'les' zou komen geven op de unief. Ze hebben daar een eigen audiovisuele afdeling: ze willen dat ik hun filmpjes bekijk en het video-materiaal dat beschikbaar is. Ok, zei ik, maar wel graag met een vertaler er bij. De voor de hand liggende vertaler Stijn en/of Anneleen zijn op 18 oktober in Bolivie, dus werd een franstalige vrouw opgetrommeld die dus de 18-de mij zal bijstaan in die bange uren op de unief van Cusco.

Vorig weekend gingen we dan eindelijk met z'n allen een weekend naar Cusco. Na vijf uur kom je in een wereld terecht waar plots wel heel veel toeristen zijn. Is Abancay soms een beetje behelpen als het op boodschappen doen aan komt, dan vind je hier in Cusco al heel wat meer. De stad kan terugbogen op een rijke geschiedenis: het was in het begin van de 16de eeuw de hoodstad van het rijk van de Inca's. Er is heel wat bloed gevloeid op de pleinen van de Plaza de Armas, die Inca's gaven zich niet zonder slag of stoot over aan de Spanjaarden. Enfin, ik heb die geschiedenis eens gelezen op een dagje dat ik toch maar diarree had en ik was danig onder de indruk. Mijn darmen ook trouwens.

We bezochten het centrum en de daarbij horende toeristische trekpleisters. Vooral de wijk San Blas is erg in trek als je op souvenirjacht bent. Bijzonder veel locals klampen je aan met bewerkte kalebassen, poncho's en juweeltjes. Wij gingen uiteindelijk in op enkele dames die ons een massage aanboden. Dat is helemaal 'hot' in Cusco: je bezoekt Machu Picchu, komt terug en doet alsof je kuiten pijn doen. Dan heb je toch een massage verdiend, toch? Erg snob voor luitjes zoals wij die nog helemaal geen spier hebben aangesproken, maar we konden dat toch niet laten liggen voor 5 euro per persoon. Een volledige massage van een uur, alstublieft.

Na ons vrijwilligerswerk komen we zeker terug naar deze prachtige stad.