10 AM PIC

In onze hostal ViaVia, een initiatief van Joker, ligt het voor de hand dat de meeste van de klanten uit België komen. We zijn zo blij dat we nog eens een Humo (twee weken oud) kunnen doornemen. Ingrid installeert zich op het kleine schaduwrijke terrasje dat uitgeeft op straat en houdt zich twee uur koest met onder andere Mieke Vogels en George Clooney.

BUENOS AIRES

Buenos Aires is een fantastische hoofdstad, 11 miljoen inwoners groot, met bijzonder veel leuke plekjes waar altijd wel iets te beleven valt, zonovergoten pleintjes waar het bruist van leven, ... Het is met voorsprong de mooiste hoofdstad, een stuk zonniger dan Lima, heelwat veiliger dan La Paz en properder dan Quito.
We verblijven in de wijk San Telmo. Dat is één van de oudste buurten in de stad, je kan het best vergelijken met de Marollen in Brussel. Voor Ingrid is deze buurt bijzonder frustrerend, want hier zijn ontzettend veel winkeltjes met vintage spulletjes, leuke handtassen, goedkope leren jassen, retro jurkjes, prachtige ringen met grote stenen, zware en bijzonder stijlvolle kettingen. Enfin, ze wil zovele dingen kopen, maar zoals eerder aangehaald, door de problemen met de douane en met pakjes verzenden in het algemeen, sturen we niks meer op. En we hebben absoluut geen plaats meer in de rugzak om spulletjes te stoppen...
Dan is het in het Microcentro ietsjes vlotter rondlopen. Hier heb je vooral statige lanen, met een hoofdstraat om u tegen te zeggen (Avenida 9 de Julio is de breedste laan ter wereld, je kan ze als voetganger onmogelijk in één keer oversteken - het licht springt voor je halfweg bent al op rood). Net ten zuiden van de Plaza De Mayo (hier legt Christine Kirchner - de nieuwe presidente - straks de eed af) ligt wat ooit de oude haven was maar nu een volledig gerenoveerde buurt, 'Puerto Madero', met een leuke autovrije boulevard langs het water en heel veel restaurantjes waar je de zo beroemde Argentijnse Steak kan gaan eten.
In de wijk Recoleta staan de iets sjiekere huizen. Ook bezoeken we er het oude kerkhof waar het lichaam van Eva Peron opgebaard ligt. En niet te missen is het grootste museum van Zuid-Amerika, het National Fine Art Museum, met oa werken van Rubens, Breughel en Van Gogh. Het museum telt 32 zalen, maar we krijgen maar de tijd om de eerste vijf er van te bezoeken.
Dan heb je ook nog de tangoshows in de wijk La Boca. Op straat staan muzikanten met hun accordeon in de aanslag, en sensuele dansparen dansen er de tango tot iedereen die er naar staat te kijken kippenvel krijgt. Zo elegant!
Je kan bovendien elke avond naar een oefenavond gaan: dat heet een Milonga en er zijn er honderden verspreid over de hele stad. Wij deden het op een zaterdagavond. De zaal zat afgeladen vol en ik vermoed dat wij de enige toeristen waren: iedereen had laqué schoentjes aan, de vrouwen zonder uitzondering allemaal hoge hakken, en wij hadden onze Teva sandalen aan. Ingrid voelde er zich niet thuis en ik geef toe: twee uur tangomuziek is ook voor ons van het goede te veel.
Aan restaurants geen gebrek. Uiteraard kom je op elke hoek wel bistrootje tegen waar je empenadas kan eten, maar soms gaan we de echte culinaire toer op en zo gebeurde het dat op een gewone donderdagmiddag wij in een restaurant de businesslunch nuttigen en we eindelijk weer eens een heerlijke chocomousse op het bord krijgen.
En feesten dat ze hier kunnen! Op zaterdagnamiddag trekt er een kilometerslange stoet muzikanten en dansers de straat op. De ingrediënten: percussie, kleurrijke vlaggen, minirokjes en alcohol. Voeg daar nog een heerlijk temperatuurtje van 25 graden aan toe en je krijgt een cocktail die duizenden mensen tot laat in de avond op de been houdt.
Tot slot: in zowat elk park in de stad kom je professionele hondenuitlaters tegen. Ingrid heeft een nieuwe roeping!

PIC OF THE DAY

Hoog tijd voor een nieuwe pic of the day. In Buenos Aires downtown dit kiekje gemaakt, maar deze dame met blauwe pruik op het tijdschrift achtervolgt me al een maand in zowat elke straatkiosk in Argentinië.

Bus naar Buenos Aires

We mogen niet té hard roepen dat alle busvervoer hier in Argentinië zoveel beter verloopt dan in Ecuador, Peru of Bolivië. De nachtbus van Mendoza naar Buenos Aires bijvoorbeeld heeft problemen. Serieuze problemen. De helft van de bouten van één van de voorwielen is afgeknapt en de chauffeur merkt het pas als we na acht uur rijden even stoppen voor het ontbijt. Correctie: één van de passagiers merkt het. De busmaatschappij beslist een andere bus te sturen vanuit Buenos Aires, maar we moeten dan wel twee uur wachten... Tegen de middag komen we eindelijk aan in de drukste busterminal van Zuid-Amerika waar dagelijks meer dan 1.500 bussen vertrekken vanuit 60 gates. De terminal is niet een plekje waar je met je fototoestel moet beginnen pronken: je moet hier echt op je spullen letten. We haasten ons een taxi in en zetten koers naar het ViaViacafé, een café annex hostal van de Belgische touroperator Joker.

Op excursie met Peter

Normaal gezien hebben we het niet zo staan op georganiseerde excursies, maar als je vanuit Mendoza in één dag de hele route naar Chili en terug wil doen én ook nog eens wil halt houden op de meest interessante plekjes (zie vorige input), dan ben je niks met de lijnbus. Dus doen we het maar met een agentschap en daar zijn we nu eens niet rouwig om, omdat we Peter op die bus hebben leren kennen: een bijzonder prettige Nederlander. Hij woont eigenlijk nog maar de helft van de tijd in Amsterdam. Vijf maanden verblijft hij op zijn flat in Parijs. En één maand per jaar komt hij naar Argentinië. Hij raakte enkele jaren geleden verliefd op het land, met name op Buenos Aires, en huurt telkens opnieuw gedurende een maand een flatje in de hoofdstad.
Peter is kunsthandelaar, maar dan eentje zonder winkel in Parijs, Amsterdam of waar dan ook. Hij is gespecialiseerd in Chinees porcelein tussen de zeventiende en de negentiende eeuw. In dat verband schuimt hij de Sothebys en andere veilinghuizen van deze wereld af. Daar zoekt hij naar ultieme zeldzame objecten. Hij heeft enkele vaste en superrijke klanten die hijzelf maniakale verzamelaars van porcelein noemt, op het randje van de waanzin. Hij is het soort man dat een vlucht boekt naar New York, gaat bieden op een interessant voorwerp dat ginds geveild wordt, en die sportief en zonder veel ongenoegen met lege handen terugkeert als blijkt dat enkele sjeiks de waarde van het voorwerp net als hem goed hadden ingeschat. En meestal bieden die heren al snel 10.000 USD meer dan hij ooit zou willen uitgeven.
Gelachen dat we hebben met zijn verhalen over zijn kampeertochten in de Nationale Parken in de Verenigde Staten! Peter, wij kunnen haast niet meer wachten tot jij ons eens zal rondleiden in Parijs...

Mendoza en Francisco

Eindelijk nog eens een thuis bij Servas leden! Ingrid steekt uren tijd en energie in het opzoeken van adresjes van Servas leden, het versturen van mails enz., maar heel dikwijls krijgen we een 'nee sorry maar we hebben andere plannen', laat staan een antwoord. Net voor we op de bus stappen van La Rioja naar Mendoza, krijgen we een mailtje van Francisco uit Mendoza: we zijn welkom in zijn huis. De man is 84 jaar en verloor twee jaar geleden zijn vrouw na een slepende ziekte. Nu woont hij alleen in een bijgebouwtje achter het oorspronkelijke huis en als er gasten van Servas komen, mogen die daar logeren. Francisco is recordhouder voor Latijns-Amerika: hij is al 30 jaar lid, ontving in die tijd 430 Servas leden, en in zijn logboek ontdekken we dat die in totaal uit 36 verschillende landen komen!

Het slechtste stuk aan Francisco zijn zijn longen. Hij rookt als een ketter en heeft bovendien een half leven in de mijnen gewerkt. Als hij s'morgens hoest, moet ik aan mijn grootvader denken op zijn sterfbed. Het beste stuk aan Francisco zijn de verhalen. Hij spreekt in overigens perfect frans uren aan een stuk over dingen die hem de afgelopen 84 jaar zijn overkomen. En dat zijn er nogal wat: het huwelijk met wijlen zijn vrouw in Rome, zijn verbeten strijd om te slagen in zijn studie mijningenieur, de problemen om een mijn te runnen met 1.000 arbeiders uit meer dan tien verschillende landen, de buitengewoon gevaarlijke mijntoestanden en de enkele hallucinante reddingsoperaties, het opblazen van een brug in Mendoza en ga zo maar door. We vonden het allebei bijzonder pakkend hoe Francisco, toch niet bepaald een watje, helemaal emotioneel werd als hij vertelde over een misgelopen liefde, of over de eerste jasmijnbloem in de tuin, die hij altijd plukte voor zijn vrouw.

Francisco is er niet het type naar om ons na twee dagen buiten te zetten. "Blijven jullie maar zolang jullie willen". Nu, dat aanbod nemen we graag aan. We maken het ons gezellig in zijn huisje en blijven er bijna een volledige week. We koken meestal in zijn keuken. Eerst wil Francisco niet met ons mee eten, maar na verloop van tijd schuift hij toch mee aan tafel en op het eind krijgen we hem zelfs zo ver dat hij een avondje met ons naar een tangocafé gaat.

Mendoza is op zichzelf al interessant genoeg om er een tijdje uit te blazen. Het is hier nu zomer, de temperatuur schommelt rond 28 graden. We hangen voornamelijk rond in de stad en haar parken, en drie keer plannen we een uitstapje.
Eerst een dagje een fiets gehuurd, de wijnroute afgefietst en enkele bodega's bezocht;
Daarna een dag met de bus naar de grens met Chili getrokken (dat is een ongelooflijk mooie route door de Andes met tussenin enkele foto-stops - eindelijk een condor van vrij dichtbij gezien);
En tenslotte zijn we ook een dagje met Lukke en Wijnand - een inspirerend koppeltje uit Utrecht op het eind van hun wereldreis - naar de Aguas Termales gegaan. Daar zijn in totaal negen zwembaden verzameld rond een snelstromende rivier. In die baden zit van nature warm water dat, al naargelang het bad dat je kiest, schommelt tussen 35 en 20 graden. En er is uiteraard niemand die het in z'n hoofd haalt om bij deze buitentemperaturen in dat heetste bad te kruipen. Behalve ik. Tien seconden met mijn voeten.