PIC OF THE DAY

Ze hebben hier in Auckland ook hun eigen versie van de Kaperconcerten. Vanavond speelt een latijns amerikaans groepje. We gaan even een kijkje nemen en genieten van de sfeer en de ondergaande zon. Jaja, zuid-amerika zit nog steeds in ons systeem!

AUCKLAND, CITY OF SAILS

Je kan makkelijk een hele dag vullen met rondwandelen in de jachthaven van Auckland en genieten van al dat schoons. En dat is dan ook wat we een (halve) dag doen. De rest van de tijd laveren we doorheen Queen street in hartje Auckland. We maken een afspraak met de kapper! En doen inkopen voor het eten, want Ingrid gaat vanavond voor Graham en mij koken. Kiwi's - hoe kan het ook anders - zijn hier heel goedkoop, maar omdat ze niet thuishoren op een pasta met brocoli en notenpesto laten we die voor een andere keer.

NIEUW ZEELAND, AUCKLAND

In afwachting van nieuws over onze achtergebleven bagage gaan we na enkele dringende aankopen een half dagje toeren door Auckland. We bezoeken One Tree Hill waar je boven op een heuvel een mooi overzicht hebt op de omvang van de stad. We rijden voorzichtig tot aan zee: ik moet nog steeds wennen aan het links rijden.
De volgende ochtend - ik kan de mensen van de 'lost bagage' onmogelijk telefonisch of per email bereiken - rijden we in een bijzonder slechte stemming naar de luchthaven. Maar die slaat een uur later helemaal om als een dame opduikt met onze twee achtergebleven pakken. Ingrid is euforisch, ik wil toch eerst even langs de kassa want ik heb geen zin om zelf die eerste aankopen te betalen. Daarin zijn ze gelukkig ook correct: we krijgen de aankoopbewijsjes netjes cash uitgekeerd.
Geld moet rollen. We bezoeken Skytower en gaan er lunchen in het hoogste restaurant van dit continent. Een Mojito op 198 meter: dat is een bijzondere belevenis!

10 AM PIC

We missen twee stuks bagage en moeten op zoek naar ondergoed, deodorant, t-shirts en zonnecreme. Er zijn leukere dingen om doen in de grootste stad van Nieuw-Zeeland.

SIR EDMUND HILLARY

De vlucht vertrekt op tijd en 13 uur later, om 4 uur in de ochtend, landen we in Auckland. Onze bagage? We vinden 1 stuk tussen honderden achtergebleven pakjes. Twee andere pakken zijn verdwenen. We vullen een klachtenformulier slechts gedeeltelijk in, want we weten niet waar we zullen verblijven. We hadden het allemaal zo netjes uitgekiend: auto gereserveerd, tent en slaapmatjes gekocht in Punta Arenas in Chili (waar ze in de jaren '60 een ongelooflijk grote taxvrije winkel'staat' in de stad hebben neergepoot om migratie naar het gure zuiden te stimuleren)... We zouden gaan kamperen, maar nu onze tent is achtergebleven moeten we nog gaan uitvissen waar we precies onderdak zullen vinden.
Maar Auckland zelf heeft grotere zorgen, want twee uur na onze landing overlijdt in het centrale ziekenhuis van Auckland de wereldberoemde Sir Edmund Hillary. Da's de man die destijds de eerste voet boven op Mount Everest heeft gezet. Sir Edmund is geboren in Auckland en alle Kiwi's dragen hem op handen. Op het 5 dollar biljet staat de kop van de jonge Sir Edmund.
Nadat we onze auto - een lelijke maar betrouwbare Toyota Corolla - hebben opgepikt zoeken we door de Servas lijst naar mensen die in Auckland wonen en die ons zomaar stante pede willen ontvangen voor een dag of twee. Uiteindelijk kunnen we terecht bij Graham. Hij woont net buiten het centrum in een wijk waar uitsluitend bejaarden wonen. Graham is 81 maar ziet er lang niet zo oud uit. Hij is als oud-klimmer behoorlijk aangegrepen door de dood van Sir Edmund en de volgende drie dagen kijken we samen naar behoorlijk veel documentaires en extra nieuwsuitzendingen over Sir Edmund. Graham is een schat van een man. Als op rust gesteld ingenieur is hij zich na zijn pensioen helemaal gaan toeleggen op theologie. Volgde een cursus theologie, werd stichtend lid van de 'Sea of Peace', leidt een gespreksgroep over filosofie, en is absoluut aanhanger van de filosofie van Lloyd Geering.

VLUCHT NAAR NIEUW ZEELAND 2

Vanavond geraken we eindelijk weg uit Latijns Amerika. Ongeveer de helft van de dag zitten we te mokken over onze beslissing om niet in het vliegtuig van gisteren te stappen. We hebben heel slecht geslapen en zitten vast in een lelijk hotel met slecht eten. De andere helft van de dag gaan we ons geld proberen innen bij het LAN kantoor hier in Santiago. Maar dat gaat zomaar niet, hoho. Blijkbaar draaien ze bij LAN hun hand niet om voor een leugentje meer of minder. Wij dachten dat we elk 400 USD cash zouden krijgen, maar het wordt plots niet meer cash uitgekeerd maar wel op je creditcard gestort. Dus hebben we niet het beloofde geld gekregen, niet de beloofde bagage ontvangen en niet de beloofde instapkaart voor vanavond. Het blijkt dan ook nog eens een heel gedoe om een taxi te vinden die ons op kosten van LAN vanavond naar de luchthaven wil brengen. En in het kantoor van LAN blijkt nog maar eens wat voor geknoei dat is met die gasten. Gisteren zijn nog een 19 tal andere passagiers gestrand die een vlucht wilden hebben voor San Francisco. Zij hadden al een instapkaart toen plots iemand van LAN kwam zeggen dat ze niet zouden vliegen die avond. Bij hen werd er trouwens niet eens over een compensatiebedrag gesproken! Dus die 19 ontevreden passagiers zaten ook lekker te muilen in het LAN kantoor, waar vreemd genoeg ook bijna niemand engels sprak.
Gelukkig raken we toch aan die taxi. Om 19.30 hrs staan we opnieuw op de luchthaven. Dit keer krijgen we een soortement voorkeursbehandeling, want we hoeven niet in de rij te staan en krijgen inderdaad onze instapkaart. Die laten we niet meer los! Een of andere flight officer geeft te kennen dat onze bagage inderdaad in Auckland op ons ligt te wachten. Maar we vertrouwen het personeel van LAN voor geen meter.

VLUCHT NAAR NIEUW ZEELAND 1

Onze vlucht is om 23.15 hrs, maar we zijn zo bang dat we al om 19.30 hrs in de luchthaven zijn. Maar het gevaar komt die avond uit een onverwachte hoek.
Er komt er een man naar ons toe. Oh nee, denken we, die komt ons vertellen dat we niet mee mogen, dat wij 'maar' een RTW ticket hebben enzoverder. Maar de man zegt: de vlucht van vanavond is overboekt, hebben jullie zin om op onze kosten een nacht langer in Santiago te blijven? We bedanken en schuiven snel door naar de incheckbalie. We geven onze tickets af (waar trouwens nog altijd op staat dat wij op 10 september (!) vliegen naar Auckland) en de dame geeft ons twee instapkaarten.
We kijken er naar, kunnen het maar niet geloven.
Nu hebben we nog een zee van tijd en geen geld meer. We nemen een foto van onze instapkaart en vinden een Starbucks voorbij de douane waar we met Visa een koffie kunnen kopen.
Als we aan de gate gaan wachten bekijk ik het vliegtuig waar wij straks zullen in zitten. Ik doe dat altijd, kwestie van de inspectie op mijn manier aan te pakken. Is de striping op de zijkant goed? Is het vliegtuig gewassen? Dan bekijk ik de stewardessen. Die zijn nog altijd op zoek naar vrijwilligers om hun vlucht uit te stellen. We beginnen ons ongerust te maken: het is al 23.15 en er is nog geen sprake van 'boarden'. De stewardessen viseren vooral die mensen die een RTW ticket hebben, omdat die meestal niet aan een strikt schema gebonden zijn. Uiteindelijk zwichten we voor de smekende ogen van de LAN operators. Maar we hebben onze voorwaarden zwaar op tafel gelegd: 1. 400 USD per persoon als compensatie / 2. onze bagage wordt terug uit het vliegtuig gehaald / 3. het belangrijkste: we krijgen vanavond nog de instapkaarten voor de vlucht van morgen.
Drie uur later - de vlucht is ondertussen met twee uur vertraging vertrokken - hebben we al lang spijt van onze beslissing. Het beloofde instapticket komt er niet omdat de supervisor dat zogezegd plots niet meer toelaat. En onze bagage blijft achter. Het is bijna drie uur s'nachts als we uitgeblust aankomen in een shitty hotel ergens in het centrum van Santiago. Zonder bagage.

SANTIAGO DE CHILI

Op 7 januari vliegen we terug naar Santiago de Chili. Normaal zouden we hier nog een dikke week tijd hebben om de regio te verkennen. Hoog op ons verlanglijstje staat bijvoorbeeld het kleurrijke Valparaiso aan de kust. Maar tja, alles is anders nu we EINDELIJK zicht hebben op een vlucht naar Auckland. Morgen is het zover: we checken voor de zekerheid nog eens op de luchthaven en inderdaad vindt iemand van LAN onze namen op de passagierslijst.
Valparaiso is twee uur busrijden van Santiago. Doen we het of doen we het niet? We beslissen niet het risico te nemen om op de dag van onze vlucht nog een dergelijke uitstap te doen. In plaats daarvan bezoeken we de hoofdstad zelf en besteden we onze laatste Chileense Peso's aan Pisco Sour, koffie van bij de Starbucks (heeeerlijke frapuchino) en completo's.
Pisco Sour, dat is die fameuse cocktail waarvan elke Peruviaan denkt dat Peru hem heeft uitgevonden, maar elke Chileen denkt dat de Pisco een Chileens patent heeft. Dat vraagt om een nadere studie. Wij wikken en wegen en drinken en zingen (na een drietal komt dat vanzelf), maar moeten besluiten dat de Pisco Sour in Peru stukken lekkerder smaakte dan in Chili.
De completo is de nationale straatsnack van Chili. Ingredienten zijn: een broodje, een worstje, geprakte avocado, gesneden tomaten, een pikante mix van pepertjes en uitjes, en verder heel veel saus: mayonaise, ketchup en of moster. Heel erg lekker en heel erg veel smodder: maar goed dat mijn baard er af is.