PIC OF THE DAY

30 augustus, 9 am
Speciaal voor Xavier

Galapagos eilanden, dag 5

Donderdag 30 augustus, de laatste dag op de Galapagos. We staan extra vroeg op na een heerlijk rustige nacht (want de boot was in de haven van Puerta Ayora blijven liggen). Het ontbijt is om 06u30. Om 8 uur vertrekken we voor ons allerlaatste bezoek. We gaan schildpadden kijken in het Darwin Center. De eitjes worden hier zorgvuldig geselecteerd: er is immers een kweekprogramma voor dit soort van reuzenschildpadden. Zulk programma is nodig omdat jammer genoeg enkele soorten op de rand van uitsterven staan. Deze schildpadden blijven om en bij de tien jaar in het centrum en worden daarna uitgezet op de eilanden.
Bepaalde volwassen dieren zullen de rest van hun leven moeten slijten in het Darwin centrum omdat zij moeten zorgen voor de voortplanting.

Mij boeide vooral het hele Lonesome George verhaal. Lonesome George is een mannetje van om en bij de 120 jaar, het is de enig levende schildpad in zijn soort. Probleem is dat hij niet wil paren met een vrouwtje. Zowiezo kan hij de eigen soort al niet meer verder zetten, want er is geen vrouwtje meer zoals hij. Op dit moment zijn er twee vrouwtjes bij Lonesome George. De gids grapte nog over Viagra pogingen en pornofilms op zijn terrein, maar George is volgens hem gewoon homo, want niks blijkt te werken. Nu terug serieus: er is 10.000 USD uitgeloofd voor degene die hét vrouwtje vindt voor George.

Op de middag vlogen we terug naar de drukte van Guayaquil. We hadden het zo naar onze zin gehad in La Casita Belga, dat we meteen twee nachten bijboekten.

PIC OF THE DAY

Bizar beeld: een zeehond doet een dutje onder een opuntia (cactusboom).

Galapagos eilanden, dag 4

Woensdag zitten we op Santa Fe, waar we het verschil leren zien tussen zee- en landleguanen die er erg kort bij elkaar leven. Het eiland is begroeid met een plant die in het droge seizoen het landschap mooi rood kleurt. Je vindt er ook de opuntia´s, een soort cactus op een stam zodat de leguanen niet aan de sappige maar stekelige bladeren kunnen. De beestjes zijn ook verzot op de cactusvijgen. Het is me een strijd zodra zo een vijg op de grond valt. Dan beginnen ze te bekvechten en veranderen de anders zo rustige monstertjes in gehaaide, snelle ruziemakers.
De witte takken die je op de foto´s ziet zijn die van de zogenaamde holy stick tree of te Palo Santo. De geur lijkt op die van Sandalwood. In het droge seizoen zijn deze bomen kaal, maar binnen enkele maanden, als het terug begint te regenen, krijgen ze witte bloemen en blaadjes.
Ook hier leven een aantal prachtige zeevogels zoals de swallow tailed Gull (een mooie meeuwsoort) en de tropical bird. Die laatste maakt een heel specifiek lawaai. Oh ja, en Ingrid is die dag toch nog gaan snorkelen. We zagen beiden een koppeltje schildpadden onder ons.

PIC OF THE DAY

Geboorte van een zeehond. Een mocking vogel begint alvast de placenta op te eten. Zonder woorden.

Galapagos eilanden, dag 3

Om 6u30 staat het ontbijt voor ons klaar. We liggen in een mooie baai op Española island. We stappen om 07u30 aan wal op Gardner Bay waar zeehonden alweer de show stelen en waar vrolijke Mocking birds erg vrank zijn. Ze hebben net als de zeehonden helemaal geen schrik van mensen en proberen tot in je rugzak te geraken. Namiddag treffen we zeeleguanen en lavahagedissen in Puerto Suarez. Dit wordt een onvergetelijke namiddag, want voor onze ogen bevalt er een zeehond. Welaan: de eerste bevalling in mijn leven die ik live mag meemaken, is die van een zeehond. Biezonder!
Het observeren van zeevogels is ook de moeite: we zien weer die typische Bluefooted Boobies en de Nazca Boobies en ook Albatrossen en een jong. In de Blowhole worden we allemaal bestoven met zoutwater. Ik zie hoe een Albatros traag naar een klif wandelt, de vleugels spreidt, zich plaatst tegen de wind, lichtjes afdrukt op de poten, en hupsake daar gaat hij met zijn twee meter spanwijdte de lucht in. Indrukwekkend.

PIC OF THE DAY

Een zeehond op de Galapagos is een trotse zeehond. Ze lijken allemaal te poseren, en op hun mooist zijn ze als ze net uit het water komen.

Galapagos eilanden, dag 2

Maandagmorgen gaan we aan land op Green Tinge Beach en White Sand Beach op Floreana en lopen er letterlijk tussen de zeehonden. We kijken naar de flamingo`s en bewonderen een groep pijlstaartroggen op 50 cm van onze voeten in het water. Namiddag gaan we voor het eerst zwemmen en snorkelen tussen tientallen speelse zeehonden en enkele schildpadden. Het water is erg koud. We stappen ook naar een geimproviseerd postkantoor, de legende wil dat dit het eerste postkantoor is in Ecuador. Nog steeds leggen mensen er hun post in de krakkemikkige brievenbus. Er komt geen postzegel aan te pas, en toch blijkt het te werken.
Die nacht varen we van Floriana naar Isla Española. Zodra de kapitein de boot start, schiet iedereen als door de bliksem getroffen naar zijn kajuit. Om 20u15 ligt iedereen in bed, angstig te wachten op wat komen gaat. Maar deze keer verloopt de tocht rustiger. Ik focus me op de horizon die ik kan zien vanuit mijn bed. Het is volle maan, het licht van de maan schijnt helder op de zee en dat helpt me om uiteindelijk een uurtje of zo in te slapen.

PIC OF THE DAY

Zonsondergang tijdens de eerste avond aan boord van de Yate Sulidae. Het ziet er allemaal zo rustig en vredig uit...

Galapagos eilanden, dag 1

De galapagos eilanden vormen volgens onze gids Fabian het mooiste stukje natuur op aarde. En hij kon wel eens gelijk hebben. We schepen in op de 'Yate Sulidae', een miniatuur piratenschip met acht kajuiten en net geen plaats voor Jack Jhonny Depp Sparrow. We zijn ook zonder hem een bont gezelschap: Larissa uit de UK, Laura uit de VS , Fritzi en Andreas en Silvia en Suzanna, allen uit Duitsland, Valeria en Allesandro uit Italië en Olivier en Stephanie uit Frankrijk. We varen naar 'Bahia Tortuga Negra' waar we vanop een kleiner bootje (en zogenaamde `dingi`)in de mangrove zeeschildpadden en haaien (white reef sharks) kunnen bewonderen. Ook maken we voor het eerst kennis met de hier erg bekende `Blue Footed Booby`.
Die eerste nacht wordt er eentje om niet licht te vergeten. Na het avondeten in de baai start de kapitein de motor om koers te zetten naar het volgende eiland. De tocht zal acht uur duren en de bedoeling is dat we slapen terwijl de boot vaart. Maar al na een half uur in open zee begint de boot zo hevig te bonken en te rollen dat iedereen wijselijk besluit zijn of haar bed op te zoeken. Iedereen vecht tegen zeeziekte, gelukkig hebben Ingrid en ik dankzij Touristil weinig last gehad. Enkel een paar blauwe plekken, want als je s`nachts naar het toilet wilde moest je eerst een gevecht aangaan met de wilde zee tussen Baltra en Isla Floreana. Staan is onmogelijk, zitten bijna niet te doen. Liggen en wachten op betere tijden: dat is het lot van ons allen in deze zeer woelige nacht. De bemanning zit ondertussen allicht op het dek te lachen: die vinden dit nog niks.

Van Cuenca naar Guayaquil

De aanslag op onze dagrugzak was tot in de puntjes voorbereid. Maar er was weinig tijd om te gaan zitten filosoferen over de slechte mensen in dit land, want we moesten asap zorgen voor een nieuwe bril en een nieuw fototoestel. Terwijl Ingrid de aangifte doet bij de politie (is hij gepikt of zijt ge hem verloren, madammeke...) koop ik een bril (om het galapagos mirakel te kunnen zien) en een fototoestel (om wat ik zie te kunnen vastleggen voor de eeuwigheid). We kunnen verder.
Naar Guayaquil bijvoorbeeld. Onze vlucht naar Baltra, een van de Galapagos eilanden, vertrekt op zondag vanuit de grootste stad van Ecuador. De stad heeft een kwalijke reputatie, en we zijn maar wat blij dat we er voor 1 nacht terecht kunnen in Cassita Belga (www.casitabelga.be). Via Geert (reisleider Joker, ontmoet in Otavalo) hoorden we van dit hotel in Guayaquil. De inkomsten van deze kleine oase in die drukke drukke stad komen integraal ten goede aan diverse projecten ter plaatse waaronder een kleuterschooltje en een opvangcentrum voor terminaal zieke patiënten. Stichter en bezieler is priester Guy Mennen. Hij doet de mis op zondag in Borsbeek, maar vier maanden per jaar wordt hij gedetacheerd naar Ecuador, waar hij zich dus bezighoudt met deze projecten. Vandaag belooft hij ons op te pikken in de terminal terrestre (busterminal). Guy ontvangt ons met open armen, ook al heeft hij twee en een half uur (!) op ons gewacht. Hij vertelt ons op weg naar het hotel over de gemeenschap in België en de initiatieven die zij steunen. Lovenswaardig! We hebben een superavond in het hotel, ontmoeten er een leuke Vlaamse familie die met de drie zonen Ecuador komen verkennen, vermaken ons opperbest in de heetgestookte jaccuzzi en tegen dat we slapen gaan zijn we de nare ervaring van twee dagen geleden alweer (bijna) vergeten.
Zondagmorgen rijdt Henry met ons naar de luchthaven waar we al worden opgewacht door Wim van Galapagosnet, de Ecuadoriaanse maatschappij waar we de cruise naar de Galapagos hebben geboekt. Wim is de zoveelste Belg die hier is blijven plakken, hij runt samen met zijn vrouw een reisbureau en heeft vorig jaar de cameraploeg van Vlaanderen Vakantieland ondersteund in Ecuador.

Shit happens

The first sunny day after a week grey clouds. We decide to do nothing but read a book in the park next to the catedral nueva. Ingrid is already half way in Marquez 100 years of solitude. After ten minutes Ingrid forgets about the surrounding reality and gets lost in the magic reality of the Buendia family.
What happens in the next 20 seconds might as well be scripted and then filmed afterwards for tourist warning purposes.

Here`s the setting:
The park in front of the cathedral is about 100 x 100 m big. Lots of trees, small paths, and lots of people walking around. Sunny, lazy atmosphere. Ingrid and Hans are sitting on a bench. She is sitting at his right side and is reading a book. The daypack is around her left shoulder.

Here`s the timeline:
1. A guy walks by (from right to left) and drops his keys. Hans says: ´Señor, tus llaves!´The man grabs a mobile phone out of his jacket and starts making a phonecall. Ingrid says, loud now: ´Señor, tus llaves´. No reaction. (00.00 to 00.06 seconds)
2. Hans gets up, walks the 3 meter to the keys on the ground, picks them up and runs the 2 metres to the guy, ticks him on the shoulder. The man makes a strange gesture, as if to say ´i don´t care, leave me alone, don´t you see i´m making a phonecall´ After 3 seconds, he accepts the keys and follows his path. After that, Hans returns to the bench. The distance to the bench was never more than 10 meters. (00.06 to 00.16 seconds)
3. In the mean time, starting 1 second after Hans has left the bench, a second guy approaches Ingrid at her right side. He hands over a flyer to her and starts a short conversation in Spanish. But he speaks to fast, Ingrid does not understand and watches the flyer, something about Spanish lessons. (00.07 to 00.15 seconds)
4. The second guy leaves in the opposite direction as the first guy (00.16 to 00.20 seconds)
5. In the mean time, starting 1 second after Ingrid is being distracted by the second guy, a third guy enters the scene, approaches Ingrid from the left and pulls the daypack with force from her left shoulder. (00.08 to 00.11 seconds)
6. The third guy runs away (00.12 to 00.20 seconds)
7. Hans has been practising some self defence, but since there is no opponent within reach, this is of no use to him. He asks himself: what have I done to deserve this. And: what a stupid fool I am. (00.20 to 00.22 seconds)
8. Ingrid asks around, but the surrounding people haven´t seen anything. It all went too fast. (00.20 to 00.22 seconds)

Spread the word, tell the world that there´s another trick: the drop-the-key trick! (I´ll post it on the Thorntree Lonely Planet readers forum)
Lesson learned: never help anyone anymore.

So no photos this week. Just use your imagination and think of scary wooden snakes and enchanting Cañari rituals. And corrupt police officers slurping fat chicken soup.