Voor wie het nog niet wist: het regenseizoen is begonnen. Volgens de Lonely Planet regent het meer aan de westkust dan aan de oostkust. We besluiten de gok te wagen en eerst een weekje strandvakantie te houden aan de oostkust – in de golf van Thailand – en daarna een week te blijven aan de westkust – dat is aan de Indische oceaan.
Aan de oostkust liggen drie eilanden: Ko Samui, waar we eigenlijk geen info over hebben, Ko Pha-Ngan, een eiland dat bekend staat als een party eiland nadat iemand jaren geleden met het idee op de proppen kwam om bij elke volle maan een ‘full moon party’ op het strand te houden, en Ko Tao, het kleinste van de drie eilanden.
We gaan via Chumphon naar Ko Tao, slechts vier bij vijf kilometer groot. 90 % van de bezoekers die aan land gaan, komen naar hier om te duiken. Wij komen naar hier om een boek van Harlan Coben te zoeken, te chillen (om het met een hip woord te zeggen) en te snorkelen.
Ko Tao is prijzig, zeker als je een kamer met airco wil. We vinden uiteindelijk onderdak in een hotel vlakbij de pier waar de boten aanmeren. Het is niet het meest romantische plekje, maar alles (koffie, croissants, internet, de seven-eleven, bookshops, …) is vlakbij en s’nachts is het er rustig. Wie eenzaamheid verkiest, kan kiezen uit heel erg afgelegen en heel erg moeilijk bereikbare resorts (je kan er alleen via een smal pad of met een boot naar toe) die varieren van 1 tot 5 sterren. We gaan op de tweede dag resorts kijken – best een dagvullend programma – en ontdekken een pareltje met bungalows die door een Balinees geinspireerde architect werden ingericht. De bungalows hebben allemaal een groot terras met zicht op de golf van Thailand. Ooit, als ik rijk ben en geen schrik meer heb van spinnen, denk ik, kan ik dit een kans geven.
Geluk ligt in kleine dingen. Ingrid vindt – hoera – haar boek en kan nu eindelijk vernemen hoe het spannende verhaal afloopt. Ik doe intussen een dagtocht per boot rond het eiland. We stoppen op vijf plaatsen om er te snorkelen. Het is een typische laagseizoen groep want we zijn maar met vier (op een grote boot): Valerie, een Francaise uit Bretagne, en een jong koppel uit Italie. We krijgen onder water een kleurenpracht aan vissen te zien: dit is live National Geographic. Aan Shark Bay hoeven we niet eens lang te wachten op de show: al na vijf minuten schiet er een haai voorbij. Deze versie is 2 meter lang en ongevaarlijk. Het water is trouwens kraak en kraakhelder en varieert in kleur tussen turquoise (waar de ondergrond zand is) en diep blauw (waar op de ondergrond grillige koralen en de meeste tropische vissen te vinden zijn). Het is duidelijk dat de troeven van Ko Tao vooral onder de zeespiegel liggen. Boven de zeespiegel, wel, liggen er enkele interessante bikini’s. Meestal zijn deze niemendalletjes copies van het merk Billabong en worden de eigenaars geescorteerd door hevig getatoeerde mannen. Om niet helemaal uit de toon te vallen – we duiken niet en hebben geen tatoeages – bestel ik flessen Singha bier per liter. That should do the trick.
De laatste dag huren we een brommer (die met tatoeages huren een quad bike) en proberen we met de hulp van een Nederlander die hier woont enkele afgelegen baaien van het eiland te bereiken om er te snorkelen. Meestal staat het water echter te laag en zitten we te dicht op de koralen om comfortabel en zonder gevaar voor schaafwonden te snorkelen. Ingrid gaat dan maar schelpen zoeken, maar vindt er geen interessante. Wel leuk is dat we toevallig op een strandje terecht komen waar we Valerie-de-Bretoense tegen het lijf lopen. We kletsen wat bij en Valerie toont ons de prachtige mini-aquarels die ze tijdens haar reis door Thailand in een Moleskine boekje heeft getekend.
En terwijl op een ander eiland, hier zo’n 50 kilometer vandaan, de full moon party volop in de voorbereiding zit, genieten wij avond na avond en aflevering na aflevering van seizoen 6 van de Gilmore Girls. Zonder kaarslicht, maar met airco.
Moet nog gezegd, tenslotte, dat we van het regenseizoen weinig merken. Tijdens ons verblijf van zes dagen krijgen we 1 hevig onweer te verwerken. We voelen de hitte op onze huid prikken. De voormiddagen zijn zonnig en we zijn al lang blij als er s’namiddags een wolkje voor de zon schuift.
