Lago San Pablo en Lagunas Mojanda

Onze eerste uitstap in Otavalo ging naar Lago San Pablo, dat is een meertje dat vlakbij ligt. Op zich is dat niet zo bijzonder, ziet uit zoals het Schulens meer. Dus zijn we op de tast verder gaan zoeken naar een volgende bezienswaardigheid, de watervallen van Peguche. Ook daar viel niet zoveel aan te beleven, dit soort watervallen hebben we in Coo ook al gezien tijdens een schoolreis lang geleden. Maar veel leuker waren de kleine parochies waar we door wandelden. Hier geen geasfalteerde wegen meer, geen auto´s, maar een kabbelend beekje, veel honden en veel kinderen die aan het spelen waren met zelfgemaakte windvliegertjes. We bleven het oude treinspoor volgen zoals iemand ons had aangeraden, en toen kwamen we als vanzelf uit bij de hostal van Mieke de Vet uit Nederland, ondergebracht in het oud stationnetje van Peguche. Dat ligt dus echt in de middle of nowhere. Mieke heeft een bijzonder mooie hond, zeg maar de mascotte van het hotel. Enige nadeel hier is dat het hotel vol zit met... hollanders.
De dag daarna huurden we een taxi om op bezoek te gaan aan de meren van Mojanda. James, Geert, Ingrid en ik begonnen er aan een vier uur durende tocht. Het was erg koud (3850 meter) maar er was behoorlijk wat klimmen bij en dan werd het meteen veel warmer. De foto´s zijn van de uitstap naar de meren van Mojanda.

op verkenning in Otavalo centrum

In het centrum is er elke dag een markt rond het centrale plein. Die is niet zo groot als de zaterdag markt, maar toch heel leuk om eens door te wandelen... Je vindt er heelwat groenten en fruit die wij thuis ook kennen, maar ook heelwat inheemse dingen die vreemd zijn voor ons. Heel veel soorten bonen, dat is wat de meeste mensen hier eten. In het midden van de markt is er een overdekt gedeelte, waar de vleesafdeling in werd ondergebracht. Je merkt het aan de geur en je merkt het aan de honden die onder de tafels liggen te wachten tot er een stukje afval van het afval op de grond valt. De mensen zijn hier nogal verzot op kippenpoten blijkbaar. Het is ook wennen aan de nieuwe hygienische normen in dit land. Hier geen koelafdeling om het vlees in uit te stallen, hooguit een afdekzeil tegen de zon. En de vliegen...
Hoeft het nog gezegd dat we veelal vegetarisch eten... De avocado´s zijn hier superlekker.
Op het centrale plein staat een fonteintje. Veel mensen komen hier het haar van hun kinderen wassen. Ook zie je hier veel schoenpoetsertjes en enkele bedelaars, maar over het algemeen zijn de mensen hier veel vriendelijker als in Quito.

Otavalo

Otavalo is erg bekend in Ecuador. Het stadje ligt in het noorden van het land, op zo´n 120 km van de grens met Colombia. Met de bus duurt de trip vanuit Quito naar Otavalo zo´n tweeenhalf uur. Iedereen komt op zaterdag naar Otavalo omdat hier dan de grootste markt van heel zuidamerika wordt gehouden. Duizenden stalletjes met poncho´s, alpaca wollen truien, mutsen, handschoenen... Het is echt overdreven hoe kleurrijk dat hier uitziet, maar nog erger is de massa toeristen die hier dan naar toe komen. Voor en na die wekelijkse markt valt het leven in Otavalo stil. Wij komen naar hier om het landschap te verkennen. Hier zijn enkele mooie meertjes in de buurt. Leuk aan ons hotel is dat het een eigen keukentje heeft waar de gasten van gebruik kunnen maken. Ingrid, James en ik hebben drie dagen na elkaar sávonds zelf eten gemaakt. Er is ook een dvd speler in de zogenaamde living. We hebben al naar de Gilmore Girls gekeken. Goed geslapen!!! Onze kamer geeft uit op een soortement binnentuintje. Dat is erg rustig. Een bijzondere gaste is de Duitse Doris, zij is hier voor 4 maanden in dit hotel en denkt af en toe dat het hotel van haar is. Gisteren gingen we met z´n allen Rummicub spelen, maar zij nam al snel de leiding omdat ze het spel op een heel eigenaardige ´Duitse´manier speelde. Doris heeft een speciale band met Ecuador. Ze heeft twee kinderen van een Ecuadoriaanse man en heeft hier zelf jaren gewoond. Haar 10 jarige zoontje spreekt Duits en een heel klein beetje spaans, haar 19 jarige dochter spreekt Spaans en een heel klein beetje Duits.

Met drie nonnen in de teleferico

Vorige week zondag zijn we in Quito de Vulcano Pichincha gaan bezoeken. De teleferico (kabelbaan) brengt je op een kwartiertje tijd tot halverwege de top. Je bent dan op 3.600 meter, en vanaf hier heb je een schitterend uitzicht op de hele stad Quito. Dan merk je pas hoe groot de hoofdstad is. Nu ja, er wonen dan ook 1,6 miljoen mensen. We zaten in de kabelbaan met drie nonnen met sportschoenen, die tot op de top van de vulkaan wilden gaan. Dat is een makkelijk en goed onderhouden wandelpad, de top ligt op 4.100 meter, maar ik kan je verzekeren dat die 500 meter klimmen op die hoogte zo goed als onbegonnen werk is. Wij zijn tot halfweg de top gegaan, na elke vijftig meter moesten we vijf minuten terug op adem komen. De lonely planet gids raadt aan om eventueel cocathee te drinken, dat zou helpen tegen hoogteziekte. Op die hoogte zit er veel minder zuurstof in de lucht, je moest ons hart eens horen tekeergaan... De zichten waren werkelijk adembenemend, maar ik kan helaas geen foto´s tonen want ik heb die dag mijn videocamera meegenomen. Da´s dus voor later in de montage van het reisverslag. Vaya con Dios.

De mensen rondom ons

Hilary en Jane
Zij is geboren in de states, hij in Engeland, ze zijn nu een stuk over de vijftig en wonen in Nieuw Zeeland. Ze vertrokken zes maand geleden uit hun huis, gingen eerst familie bezoeken in Londen, daarna trokken ze naar de US waar zij op bezoek ging bij haar familie. Nu doen ze Zuid Amerika. Leuk om zo´n oma en opa op trektocht tegen te komen, dan zijn wij toch niet de oudsten.
Nicole
Uit Nederland. Een echte globetrotter, ze reist altijd alleen en wordt volgend jaar veertig. Tegen die tijd wil ze zich permanent gaan settelen, niet in NL, oh nee, maar in Spanje. Tot die tijd verhuurt ze haar huis en trekt ze rond in Azie en Zuid Amerika. We kwamen haar tegen in ons eerste hotel, en nog eens toen we boven op de Pichincha stonden (4.100 meter). Zij volgt spaans en verblijft in een gastgezin in Quito. Een hele leuke ervaring volgens haar. Ze vindt het hotel Secret Garden net iets te engels, nu je het zegt Nicole, we hebben de afgelopen dagen inderdaad meer ons Engels zitten oefenen dan ons Spaans. Moeten we dringend es iets aan doen. Haar weblog is http://npl.waarbenjij.nu/
Craig en Tanja
Hij is uit Engeland, zij is een Duitse. Ze kennen elkaar twee jaar en doen deze reis halvelings om hun relatie uit te testen. Ze vertrokken acht maanden geleden in het zuiden van Chili en werken zo hun weg naar boven, tot ze over een maand zullen eindigen in Colombia. Trouwens wie echt in wil zijn als wereldreiziger moet Colombia op zijn tocht inpassen. Velen schrikken er voor terug - drugs nietwaar - maar het schijnt een veilig land te zijn voor toeristen en nog heel erg authentiek.
Hun weblog is te vinden op www.craigandtanja.blogspot.com. Het begint niet toevallig met de slogan ´Craig and Tanja on career break´. Tanja gaf ons enkele supertips voor leuke plekjes in Argentinie. Zij is een levende Lonely Planet gids. Terwijl zij reisverhalen vertelde, zat haar vriendje ziek te wezen op zijn kamer.
James
James,27, is geboren en getogen in Sydney en trekt voor zes maanden alleen rond in Zuid Amerika. Toevallig begon hij net twee weken vroeger als ons aan zijn reis. Hij deed eerst de Galapagos en zakte daarna af naar Quito om er net zoals ons spaanse les te volgen in hotel secret Garden. Hij is eigenlijk met ons mee naar Otavalo gegaan en we zijn eigenlijk de afgelopen drie dagen samen met hem op pad gegaan hier in Otavalo. Zijn moeder was in 1966 de 'Banana Festival Queen' in Australie, zijn vader is wijnkenner en James zal terug bij zijn ouders intrekken als hij eind januari terug komt van zijn zuid amerika reis. Leuk om weten is dat hij ons alvast heeft uitgenodigd om in Sydney bij hem en zijn ouders op bezoek te komen. Hij heeft ons ook wegwijs gemaakt in de beste strandjes en markten in Sydney.
Geert
Geert is uit het meetjesland en heeft al jaren last van reiskriebels. Hij reisde twee jaar doorheen Azie, voornamelijk India, en dan nog eens twee jaar doorheen Noord en Zuidamerika. Dankzij al die ervaring gaat hij nu voor het eerst proberen een groep van Joker te begeleiden die volgende week voor drie weken naar Ecuador komt. Hij logeert nu in ons hotel in Otavalo, en is druk bezig met de voorbereidingen voor als zijn groep aankomt. Gisteren ging hij met ons mee voor een lange wandeling in de bergen rond Otavalo. We waren dus met z´n vier. Ingrid, James, reisleider Geert en ik. Ik sta er van te kijken hoe die toevallige ontmoetingen uitgroeien tot interessante contacten, aangename gesprekken en verrijkende ervaringen.

10 AM PIC

Nog even studeren voor de spaanse les begint.

PIC OF THE DAY

Heel enthousiaste man probeert het beste van zijn vrouw te maken voor het monument van de evenaar.

Tour door Quito

Op de voorlaatste dag is het er toch nog van gekomen, we zijn intensief op verkenning geweest in Quito. We volgden een route die door het team van Secret Garden zelf was samengesteld, en die week wel enigszins af van de traditionele museum in museum uit route die je kan meepikken op het officina de turismo. Zo kwam het dat we op het kerkhof van Quito terechtkwamen, onzichtbaar probeerden te zijn op een foute markt met heel raar volk, een hele sjieke eettent tegenkwamen in een verder onbeduidende straat, en tot slot op een cameraploeg stootten die in diezelfde onbeduidende straat opnames aan het doen was. Je kan je dat moeilijk voorstellen, maar deze cameraploeg had een eigen security boy mee die gewapend met een pistool {in zijn hand, zie foto} de cameraploeg moest beschermen.
Dan zijn jullie cameramannen in Belgie nogal goed af he, jullie hebben hooguit last van opdringerige regisseurs...

Secret Garden

We zijn ondertussen een dikke week in hotel Secret Garden, we horen eigenlijk al bij de anciens hier. Opvallen doen we zowiezo, want 90 procent van de gasten hier komen uit Australie of Niew Zeeland. Dus het is hier al engels dat de klok slaat, je hoort hier bijna geen spaans... behalve als het les is uiteraard. Dat is de reden waarom we hier zo lang zijn gebleven. We hebben, net als zovele andere gasten hier, een pakketje gekocht van 20 uur spaanse les. Ingrid en ik hebben een leuke leraar, Santi, en hij heeft ons de hele week lang bestookt met regelmatige en onregelmatige werkwoorden. Je kan je wel voorstellen dat wij af en toe van onze cursus wilden opkijken om niet helemaal dol te worden in ons hoofd. Nu, het uitzicht dat je hebt vanuit onze klas is gewoonweg schitterend. Onze klas is namelijk het terras van het hotel. We hebben er ook elke dag ontbijt, en vaak hebben we hier ook s avonds gegeten. Ik vertel jullie nog wel eens van de geweldige gesprekken die we hier hebben opgevangen, laat me alvast zeggen dat wij groentjes zijn vergeleken met wat hier over de vloer komt. Zo goed als iedereen die hier te gast is, is minstens voor een half jaar onderweg. Velen hebben al jaren last van de 'travel bug', ze weten nauwelijks nog wat het concept 'thuis' is. En iedereen heeft natuurlijk tips ivm plekjes die je zeker moet zien. Ik ben er vrij gerust in dat we heelwat van deze mensen elders op onze reis nog eens zullen tegenkomen. Het enige nadeel van dit hotel zijn de muren. Die zijn me dunkt van karton. Veel te veel lawaai. Er is dat Australisch koppel dat het doet in de douche, terwijl zij tekeer gaat, zeg hij de hele tijd 'Be Quiet'. De jongen uit Nieuw Zeeland, die zo dronken was dat hij het Iers volkslied begon te zingen. Leuke bende hoor>

Mitad del Mundo

Gisteren Mitad del Mundo bezocht. Het was de eerste keer dat we een busje namen uit de hoofdstad. Dit zal dan waarschijnlijk de eerste bus in een lange lange rij zijn, dacht ik nog toen ik een kaartje kocht. We stapten twee haltes te vroeg af om een aansluiting te nemen, dit zal dan waarschijnlijk de eerste foute overstap in een lange rij zijn, dacht ik toen.
Mitad is erg toeristisch, iedereen wil op de evenaar zijn. De Ecuadorianen zijn nogal fier op hun 00-00-00-00 meridiaan, wat wil je, alle tom tom en andere gps-sen over de hele wereld zijn er op geijkt.
Er zijn twee musea, eentje ligt in het park en daar staat ook het grootste momument - zie fotos - dit is daar lang geleden neergepoot door de fransen, maar die zaten blijkbaar 200 meter verkeerd. Later, toen de techniek toestond om heel precies de nullijn te bepalen, werd er een tweede museumpje geopend. Dat laatste is veel interessanter, je kan er allerlei experimenten doen. Wij slaagden er niet in een ei te balanceren op een nagel, maar een groep Amerikanen deed het in een twee drie. Chicken farmers allicht. Kwam ook nog het bewijs met het water dat wegloopt door een pompbak. Op de nullijn loopt het knal recht naar beneden, 1 meter meer naar het noorden loopt het water met de klok mee als het door het gaatje verdwijnt, en 1 meter meer naar het zuiden weer omgekeerd.
We bleven maar proberen dat ei op de nagel te krijgen, daardoor werd het al snel 6 uur en om half zeven is het hier donker.