PIC OF THE DAY

Ik ben eens gaan kijken op Wikipedia.com en nu weet ik eindelijk waarom gletcherijs er zo blauw uit ziet:

"Een gletsjer wordt gevormd wanneer dikke sneeuwlagen door hun eigen gewicht aan de onderkant tot ijs worden verdicht. Dat gaat in fasen. Sneeuw wordt eerst omgezet tot firn, een korrelige ijsmassa die gevormd wordt doordat sneeuwkristallen onder de toenemende druk van de bovenliggende lagen van vorm veranderen en zich herordenen. Onder invloed van sijpelend smeltwater kan dit proces sneller plaatsvinden.

Later, en dus dieper in de gletsjer, vormt firn door de toenemende druk wit gletsjerijs. Tenslotte wordt het verdicht tot blauw gletsjerijs. Het ijs wordt door de enorme druk plastisch en kan onder invloed van de zwaartekracht langzaam bergafwaarts gaan stromen."

PARQUE NACIONAL LOS GLACIARES - EL CALAFATE

Een andere populaire bestemming in het nationale park is El Calafate. Daar gaat omzeggens iedereen naar toe om coucou te zeggen tegen de 'Perito Moreno'. Dat is de enige gletcher in de hele wereld die elke dag nog groeit, en daarmee een klein beetje Al Gore's stelling ontkracht dat door de opwarming van de aarde alle gletchers aan het wegsmelten zijn. Omdat er gigantisch veel druk op die Perito Moreno gletcher staat, vallen er elke dag - zeg maar elk uur - grote stukken ijs tot 60 meter naar beneden. Niet zonder gevaar, want in de afgelopen 30 jaar zijn er drie mensen overleden aan weggekatapulteerde stukken ijs. Op dit ogenblik is de gletcher zodanig ver opgeschoven, dat hij op het einde opnieuw land raakt. Daarom verwachten experts dat de gletcher ieder moment kan breken - de laatste breuk was in 2004 en haalde de internationale pers.
De volgende dag boekten we een dagexcursie aan boord van de Patagonie Argentina (zie foto), een catamaran die tot aan Glaciar Upsala vaart. Upsala is de grootste gletcher van dit park, 60 kilometer lang en 595 vierkante kilometer groot, er drijven gigantische blauw gekleurde ijssculpturen in het meer. En ons klein bootje manoevreerde zich een weg doorheen al die natuurpracht. Er zijn meer dan 200 gletchers in het nationale park, en daarmee is het ook één van de grootste natuurlijke zoetwaterleveranciers ter wereld.
El Calafate zelf ligt aan het Lago Argentino. Dat is na Lago Titicaca (in Bolivië, zie onze blog in oktober) het grootste meer in Zuid-Amerika. De laatste dag van ons verblijf volgen we een stukje dit meer tot we aan een 'designhotel' uitkomen. Een poepsjiek ding met een ronduit fantastische ligging hoog boven het meer. We hebben net genoeg geld bij om er een koffie te drinken...

PIC OF THE DAY

Fitz Roy. De top ligt op 3.375 meter. Erachter ligt Chili. Ervoor een koppel met de beste kerstmis ooit. Op kerstdag, als anderen naar Bokrijk gaan om pannenkoeken te eten, stapten wij de sendero laguna de los tres. Dat waren vijf uur stijgen, waarvan het laatste uur in een hoek van 45 graden, maar met dit adembenemend zicht op Fitz Roy en het meer als beloning. Terug naar beneden deden we er een halfuurtje minder over.

CHRISTMAS EVENING IN EL CHALTEN

Op 24 december schoven we mee aan tafel in een klein restaurantje dat tot de nok toe gevuld was. Onder de 48 aanwezigen waren wij de enige Belgen, de mensen die je mee aan onze tafel ziet zijn uit Zwitserland en Duitsland. Maar er waren ook Brazilianen, Noord-Amerikanen, Fransen, Zweden, Fransen, Italianen, Spanjaarden, Argentijnen uiteraard, iemand uit Nieuw-Zeeland én een Japanse dame.
Er hingen enkele kerstbollen in het restaurant, maar van een echte kerstsfeer was zeker geen sprake. Iedereen ging vroeg naar bed, want je komt niet naar El Chalten om een stuk in je kraag te drinken.

PARQUE NACIONAL LOS GLACIARES - EL CHALTEN

El Chalten bestond in 1981 nog niet. Toen besloot de Argentijnse regering een campagne te starten om het gure Patagonië te ontsluiten. Ze stuurden een parkwachter naar Parque Nacional Los Glaciares. Hij mocht vrouw en kinderen meenemen en ook nog een stel bouwvakkers die het eerste houten huisje op El Chalten in elkaar knutselden. Sindsdien is El Chalten traag maar zeker blijven groeien en vandaag leven er in de winter 650 mensen. In de zomer meer dan dubbel zo veel. En ze komen allemaal voor Fitz Roy. Die berg is de hoogste in heel het nationaal park, en door zijn vorm en ligging is het de natte droom voor zowat elke bergbeklimmer ter wereld.
Het nationale park is 600.000 hectaren groot. Ruimte genoeg om plompverloren te lopen. Dat gebeurt dan ook bijna als we die eerste nacht om halfvier gedumpt worden in El Chalten. We dachten vooraf: 'dan slapen we nog wel een paar uurtjes in de busterminal', maar in dit godvergeten gat is helemaal geen busstation. Onze hostal was nog dicht en zo kwam het dat wij op 24 december in putteke nacht nog op zoek moesten naar een onderkomen. Hoe deden Maria en Jozef dat ook alweer? Oh ja, gewoon aankloppen waar nog licht scheen. Goede tip, Jozef:)
Er schijnt nog licht in hostal Rancho Grande. De poetsvrouw laat ons binnen en raadt ons aan om boven in de zetels te wachten tot onze hostal opent. Om zes uur worden we gewekt door de gasten van de hostal die een vroeg ontbijt nemen voor ze aan een excursie beginnen. En om zeven uur staan we - half uitgeslapen - in onze hostal 'Lo De Trivi', waar we nog een tweetal uur moeten wachten eer onze kamer klaar is.

RUTA 40

In Zuid Amerika zijn twee wegen die tot de verbeelding spreken: de Pan American highway, en de Ruta 40. Over die laatste zijn meer boeken geschreven. Dus besloten we die eens uit te testen. Ruta 40 snijdt van noord naar zuid doorheen Argentinië, en wie over land door Patagonië wil reizen, zal het geweten hebben. In het zuiden is de ruta 40 honderden kilometers lang ongeasfalteerd. Wij lieten ons niet kennen en boekten een ticket van Esquel naar El Chalten. Zo. Nu hadden we netjes 27 uur (zevenentwintig uur!) de tijd om met de mystiek en de vele legendes rond deze wereldberoemde weg kennis te maken.
We stapten op de bus om half twee s'nachts en stapten er terug af rond half vier s'nachts de volgende dag. Daartussen hebben we gelukkig even kunnen genieten van een pauze van drie uur in het dorpje Perito Moreno. Maar na die stop kwam pas het echte werk. De beide chauffeurs wisselden om de vijf uur af. We reden 700 kilometer aan een stuk door... niets. De ene foto is gemaakt om 6 uur in de ochtend, de andere om 8 uur, de volgende om 11 uur en ik weet niet meer wanneer Ingrid sliep - nogal veel eigenlijk.