PIC OF THE DAY

Porno avant la lettre

Adios Ecuador, Hola Peru!

Mijn gsm werkt weer! De vrouwen zijn mooier dan in Ecuador! Voila twee major voordelen die me meteen opvallen in Peru. We worden op de luchthaven in Lima door Kris en Raquel opgewacht. Wel fijn als je die eerste nacht niet je weg moet zoeken in een stad van 10 miljoen inwoners. Kris vertelt honderduit in de auto, want hij heeft vier jaar rondgereisd. Dat wist ik: ik heb zijn boek gelezen dat hij naar aanleiding van die vier jaar en 260.000 km op de moto (honda paneuropean) schreef. Kris is van Meerhout en woont al andehalf jaar in Ancon, een kustdorpje bij Lima. Hij is er getrouwd met Raquel, een meisje dat hij tijdens zijn reis ontmoette. Ze liet hem sindsdien niet meer los, schitterend is het verhaal van hun kennismaking. Als je dat wil weten moet je er zelf maar eens gaan logeren. Raquel is in Lima geboren en getogen en kent de stad als haar broekzak. Op zaterdag gaan we met haar naar de markt in Punta Piedra, erg kleur- en geurrijk zoals je kan zien op de foto`s. Die middag gaan we eten in een typisch visrestaurantje. We eten er Ceviche (in limoensap gemarineerde rauwe vis) en pescado a la chorrillana. Muy rica en muy barato: we betalen 5 sol per persoon (1,20 euro). Kris leert ons trouwens een handig truukje: 1 sol is gelijk aan 10 oude belgische frank. Die namiddag bezoeken we Ancon zelf: het was vroeger een residentieel trekpleistertje voor de begoede stand in Lima. Nu zijn al die mensen afgezakt naar zuidelijker stranden, maar Ancon blijft haar charmes behouden. Gevolg: heelwat sjieke huizen van die tijd (zie foto`s) staan nu te koop voor een prikje. Kris is gaan informeren: 40.000 USD voor een appartement van 280 vierkante meter inclusief vijf slaapkamers en drie badkamers.
Later die dag bezoeken we ook nog Santa Rosa, een rustig badplaatsje in de buurt. Hier zien we pas echt hoe anders dit landschap is dan Ecuador. Ook Peru kan je opdelen in drie grote delen: de kust, de andes en de jungle. Maar terwijl de kustlijn in Ecuador grenst aan tropisch woud, zie je hier niets dan zand. Zand, zand, zand. Geeft een schitterend effect als de zon schijnt omdat je dan mooie contrasten krijgt tussen het blauwe van de zee en het gele van het zand. Maar wij zien het helaas met veel 'garùa' (kustmist), wat maakt dat het er allemaal niet erg vrolijk uit ziet.
Die avond gaan we op stap in de Loa bar, waar we Salsa, Merengue en Reggaton dansen; Ingrid krijgt er warempel een oneerbaar voorstel van een jongen die haar komt halen om te dansen!

Chevere Ecuador

De voorbije zes weken Ecuador slaan je met verstomming. De eerste weken is het wennen aan het spaans, aan de toch wel koude temperaturen, aan de grimmige sfeer in de grote steden, aan de gelatenheid in meer afgelegen gebieden. Tegelijkertijd moesten we wennen aan het idee dat we bijna een jaar weg zijn. We hebben gevloekt op onze rugzakken (god waar zit dat nu weeral), maar ondertussen heeft alles zo'n beetje een vast plek gekregen en vinden we de dingen sneller terug.

Het land is rijk aan natuurschoon: de andes, de zee, de jungle en de galapagos.
Maar door te praten met Ecuadorianen zelf merken we veel ontevredenheid: het land wordt slecht geleid en dat is hier niet omdat er nog altijd geen premier is aangesteld. De leiders zijn corrupt, ze denken alleen aan het eigenbelang en hun eigen portemonnee. De president hier is getrouwd met een Belgische, maar ik twijfel of zij mee in het complot zit.
Wél betrokken partij zijn oliemaatschappijen (Ecuador heeft een grote voorraad olie in de grond zitten), politici en het leger. De regering maakt geen werk van degelijk onderwijs, ziekenzorg en sociale zekerheid is een verantwoordelijkheid die op de schouders rust van de familie. In een stad als Quito kan je 300 USD verdienen per maand, aan de kust ligt dat loon op 150 USD en in kleine dorpjes moeten veel mensen het stellen met 120 USD per maand. Soms zijn levensnoodzakelijke dingen zoals water peperduur omdat ze in handen zijn van prive-maatschappijen (vaak Spaans van oorsprong) die zoetwaterbronnen (zoals een meer vlakbij Guayaquil) opkopen om daarna leidingen aan te leggen en het water aan woekerprijzen te verkopen. Vandaar dat Guy Mennen uit België bijvoorbeeld werk maakt van een project waarbij boeren zelf naar water kunnen boren en een pomp installeren om tenminste hun koeien van water te kunnen voorzien. Hij probeert daarbij ook Ecuadorianen zelf te betrekken.
Het regenwoud. Wij hebben het niet gezien, maar het is er wel. Deze groene long wordt nog steeds gekapt omdat houthandelaars de lokale bevolking scholen, wegen, ziekenhuizen en vrouwen beloven in ruil voor de bomen. Het stamhoofd uit zo´n jungledorp ziet het belang niet in van het behoud van het regenwoud. We troffen een man in Puerto Lopez die het regenwoud al 17 jaar bestudeert, in het bijzonder het stukje in Ecuador dat grenst tegen Colombia, en bij hem kan je een stukje jungle kopen van 1 hectare voor 100 USD (niet om het te kappen uiteraard!). Zijn project omvat ook het inventariseren van fauna en flora in die unieke biotoop.
Er is verder een grote emigratiestroom op gang gekomen. Iedereen wil naar Europa (Spanje) of de States waar velen denken snel een massa geld te kunnen verdienen. Men probeert zo creatief mogelijk om te springen met de emigratiewet. Mensen verkopen soms hun hele huis om zoon- of dochterlief de grens over te krijgen. Maar in het buitenland loopt het niet zoals verhoopt - wat wil je, als illegaal heb je totaal geen rechten. Dat leidt als vanzelf tot familiedrama´s. Ze sluimeren in elk Ecuadoriaans dorp en ondermijnen de verdere groei van het land zelf.
In Puerto Lopez zagen we vissers hamerhaaien op een vrachtwagen laden. Wij dachten dat dit een beschermde vissoort is. Wat blijkt: tot voor twee maanden was vissen op hamerhaaien inderdaad verboden, maar eind september worden er verkiezingen georganiseerd en één bepaalde politicus heeft het voor elkaar gekregen om de kleine lettertjes aan te passen. Om stemmetjes te ronselen is het voortaan toegestaan de ´toevallig´in de netten verzeild geraakte hamerhaaien toch op de vismarkt aan te bieden. Tja, dat betekent min of meer de doodsteek voor de hamerhaai in Ecuadoriaanse wateren.
Misschien is dit allemaal een gevolg van de andere cultuur waarin die mensen leven, dachten wij. Je mag niet alles zomaar meteen veroordelen. Maar Raul, de eigenaar van hostal Itapoa in Puerto Lopez, bekijkt het probleem van een andere kant. Mensen in Ecuador kennen hier niet de vier seizoenen zoals wij die kennen. Hebben nooit geleerd dat je hard moet werken in de lente, sparen wat je oogst in de zomer, om netjes de winter te kunnen overleven. Zeker de sociaal lagere klasse springt heel nonchalant om met werkmoraal. Een man die in Ecuador vanuit zijn hangmat een pit van een passievrucht op de grond spuwt, kan het jaar erop vanuit diezelfde hangmat de passievruchten van de boom plukken... Werken is nergens goed voor, luiheid zit er van nature wat in. Eenzelfde verhaal horen we van een advocaat die we ontmoeten in Quito. Hij voegt er nog aan toe dat zijn land in de recente geschiedenis geen grote oorlogen heeft gekend, het land heeft geen grote littekens en dat straalt af op het volk: "ons kan niets gebeuren..."

Na zes weken hebben we uiteraard geen volledig beeld van het land, daarvoor reikte onze taalkennis ook nog niet ver genoeg. We verlaten Ecuador met tegenzin, we hadden het hier prima naar onze zin.

Ecuador in cijfers

1 USD is het tarief voor 1 uur bus
1 USD is het tarief voor 1 uur internet
1,5 USD is het tarief voor een driegangen lunch, ook wel Almuerzo genoemd. De drie gangen komen tegelijk op tafel
3 keer bij Servas gezinnen gelogeerd
5 slechts 5 muggenbeten!
7 keer Rummicub gespeeld
13 keer verhuisd (inpakken / transport / uitpakken)
45 minuten leuke tv gezien (Gilmore Girls, of wat dacht je)
278 foto`s gemaakt op de Galapagos
300 keer mezelf afgevraagd 'waar heb ik dat nu weer weggestopt'
935 woorden Spaans geleerd
610 woorden alweer vergeten

Meest hilarische moment:
Bob uit Canada beschrijft tien minuten aan een stuk snorren
`By the time I started to analyse moustaches a whole new world of facial hair opened up for me`
en
`I tried a Stalin moustache, but I preferred a nice porn moustache. Actually, the best moustache ever is the Chaplin moustache. But it`s so not done. Hitler killed a perfectly good moustache`.

Meest emotionele moment:
Zeehond krijgt een baby terwijl wij er op staan te kijken.

Afscheid van Ecuador: Quito

De laatste nacht in Ecuador brengen we terug door in Quito. Na een lange busrit van 11 uur komen we s'avonds aan in de hoofdstad, waar niemand het adres van onze volgende afspraak blijkt te kennen. We zijn namelijk weer te gast in een Servasfamilie, ze wonen in het noorden van de stad, in een residentiele wijk dichtbij de luchthaven. Na wat heen en weer gevraag, bellen we naar ons Servas gezin om wat bijkomende info. Enfin, na een half uur taxi komen we eindelijk thuis. Thuis, mag ik wel zeggen, want de familie ontvangt ons met open armen. We krijgen een kamer en een badkamer toegewezen en mogen meteen aanschuiven aan tafel. Hier kunnen we alweer goed ons Spaans oefenen met Patricio, advocaat, en Marie-Helena, directrice van een basisschool. Ze hebben vier kinderen, allevier hebben ze hun hogere studies in het buitenland volbracht. De kinderen zijn allen bijzonder creatief en het hele huis hangt dan ook vol met schilderijen die de kinderen zelf hebben gemaakt. Mooi! Op vrijdag moet het koppel natuurlijk werken, maar we zien toch kans om samen met Patricio te ontbijten. Leek deze man ons eerst erg gesloten, die ochtend bloeit hij helemaal open in zijn pijama. Eenmaal omgekleed in een smetteloos kostuum, rijdt hij ons op weg naar zijn werk in z'n Landrover Discovery full option naar een park in de buurt. Wat Ingrid betreft mocht de rit in de V8 bolide nog wat langer duren. Het Parque Metropolitana is een groot eucalyptusbos. We zwerven er wat rond en duiken dan het nieuwe stadsgedeelte in, waar we zowaar een shopping mall tegenkomen met een apple winkel. Geen Iphone te zien! Terug ten huize Jijon hebben we lekker geluncht met het hele gezin en in de namiddag ben ik eigenlijk voortdurend met de supersnelle internetverbinding van Marie-Helena bezig geweest. Ondertussen ging Ingrid naar de overkant van de straat, waar de oudste dochter van het gezin woont. Die was druk druk bezig met de voorbereiding van de trouw van haar beste vriendin s'anderendaags. Het hele huis lag vol met bloemen en Ingrid heeft een uurtje of drie helpen bloemstukjes maken op basis van rozen en tropische bloemen.
Om 19 uur namen we afscheid van dit warme gezin. Op de luchthaven van Quito wachtte ons een nare verrassing: de luchthaventaks was opgeslaan van 25 USD per persoon naar 40,8 USD per persoon. Als dat in alle luchthavens zo'n rip-off gaat zijn, zullen we wat meer rijst met bonen moeten eten. Om 21.00 stipt verlaten wij het grondgebied Ecuador.

PIC OF THE DAY

Kinderen hebben hier enkel in de voormiddag les. Naar school gaan is verplicht, maar veel achtjarigen blijven thuis en zorgen voor kleine zus of broer omdat mama moet gaan werken. Deze foto is gemaakt om 13u. De kinderen komen net thuis van school en spelen in de hangmat.

Puerto Lopez

Zaterdag vechten we onze weg doorheen de massa in de busterminal van Guayaquil en stappen op een bus richting Puerto Lopez. Dat is een rustig stadje aan de kust, we willen hier enkele dagen van zon en strand genieten.
We nemen onze intrek in hostal Itapoa, waar we voor het eerst in een cabaña slapen met een hangmat op het mini terrasje aan de voordeur. Die avond gaan we gezellig uit eten bij een Italiaan 'La Bella Italia'. Na het eten wandelen we nog wat rond op de dijk. Het valt ons op dat dit een erg arm kustdorpje is, behalve de dijk is er bijna geen enkele weg geasfalteerd. Wat later komen we een groepje tegen dat plezier aan het maken is. Het blijkt een familie te zijn, een vissersgezinnetje met zes kinderen en hun kleinkinderen - enfin dat loopt hier al snel op - die de verjaardag vieren van Bout, een Vlaming die hier vaak met vakantie komt met z'n vriendin Katrien. Zodra de familie hoort dat wij ook Belgen zijn, moeten we erbij komen zitten. We krijgen een alcoholisch drankje, een of ander mengsel met een rauw ei, en een lekker stukje verjaardagstaart, gebakken door een tante die even verderop woont.
Wat is de wereld klein. Het koppel Belgen dat hier aan het vieren is, komt van bij Stijn en Anneleen, een koppel dat voor een ngo werkt in Peru. En het toeval wil dat net wij daar ook een maand vrijwilligerswerk gaan doen! Katrien heeft er kortgeleden het bouwproject van het schooltje mee geleid. Dus gesprekstof genoeg.
De papa van deze vissersfamilie hier organiseert excursies en we besluiten bij hem een tochtje whalewatching te boeken.
Zondag besteden we ons geld aan internet: heel de galapagos saga komt bij op de weblog.
Maandag is dus de walvisdag. Deze beestjes zijn hier van juni tot september om te paren. En als ze niet paren, springen ze van plezier en ook om hun energie aan de andere sexe te tonen uit het water. Impressionant. Minder leuk is de Ecuadoriaanse mijnheer die ook op onze boot zit en die zo voorzichtig mogelijk in kleine plastic zakjes probeert te kotsen. Zijn geluid overstemt de vreemde klanken die de walvissen voortbrengen, maar ja, die mens is dan ook ziek en ver van paren af.
Dinsdag huren we een fiets om Agua Blanca te gaan bezoeken, dat is een gemeenschap van goed 200 mensen die in het Nationale Park wonen en die overleven door hun tradities te handhaven en ze te tonen aan toeristen zoals ons die daar 3 USD voor over hebben. Best wel interessante rondleiding gekregen, in het landschap kan je makkelijk onderscheid maken tussen het droog tropisch woud en nat tropisch woud. Er is ook een natuurlijke sulfaatwaterbron. Je smeert je in met de smurrie die op de bodem ligt, laat de modder tien minuutjes drogen en gaat daarna een kwartier baden in het vijvertje. Altijd leuk voor een foto, maar het stinkt wel.
Ingrid is ziek, kan de rondleiding niet mee doen. Ze installeert zich in een hangmat en brengt de tijd nuttig door met cola drinken en met de kindjes praten die net terugkomen van school. Die schoolboekjes voor achtjarigen zijn ideaal leervoer voor ons!
Woensdag ben ik aan de beurt. Maagpijn, ik eet van heel de dag niks op een banaan na. Allicht zijn we onvoorzichtig omgesprongen met water. We zien dus maar af van de geplande uitstap naar het hippiedorpje Montañita. Ingrid maakt kennis met een 55-jarige Australische vrouw die acht weken lang als vrijwilligster engelse les komt geven in een schooltje hier in de buurt. Ingrid gaat een uurtje mee de klas in. Kinderen in mooie blauwwitte uniformpjes komen haar eerst uitvoerig omhelzen en kussen op de speelplaats. Die speelplaats heeft haar beste tijd gehad. En dat is al niet beter in de klas zelf: aftandse bankjes, kale muren, 40 tot 50 leerlingen per klas, veel rumoer. Ingrid helpt Penny, de Australische, want de leerkracht van de klas waar zij Engels moet geven, is ziek. Ze is blij dat Ingrid een handje toesteekt, want met een nieuw gezicht erbij is de klas voor even, heel even maar, wat rustiger. Dat blijkt een internationale afspraak te zijn onder kinderen: het eerste uur bij een nieuwe doen we ons best. Penny is na die acht weken lesgeven behoorlijk gefrustreerd en denkt niet dat de leerlingen veel opsteken in zulke grote klassen. Ingrid ziet veel kinderen die niet eens bezig zijn met wat er vooraan wordt verteld. Als de juf iets vraagt, zoals `How old is Bob`, zeggen de kinderen gewoon in koor: `How old is Bob`.
Het onderwijs in Ecuador is niet goed, en dat is een groot probleem. Er is hier een schrijnend gebrek aan opleidingen en degelijke opvoeding.

Guayaquil

Donderdag 30/08 nemen we een taxi van de luchthaven van Guayaquil terug naar La Casita Belga, waar we rond 15u aankomen. We hadden een gedeelte van onze bagage vorige week achtergelaten in onze kamer in dit hotel, en alles ligt nog netjes op z'n plaats. We zijn maar wat blij dat we een fatsoenlijke douche kunnen nemen, want dat kleine badkamertje op de boot was serieus behelpen. Petje af voor matrozen en andere bootlui. Vandaag zijn we echte luxepaarden in dit hotel. Er zijn buiten ons geen andere gasten en dus stoken ze de jaccuzi warm voor ons alleen. We eten s'avonds samen met de medewerkers: Henry, Floor en Giovanni.
Vrijdag organiseert Henry voor ons een mini uitstap naar een van hun projecten. Het gaat over een hacienda op een klein uurtje rijden van het hotel. We komen aan op een totaal afgelegen plekje waar hoog op een heuvel enkele gezinnen wonen, waaronder de grootvader van Henry. De huizen staan er op poten om overstromingen en ongedierte te kunnen trotseren. Het project is al ten dele gerealiseerd: er werd een pomp aangevoerd uit Belgiê en die zorgt nu voor de watervoorraad voor de dieren. Guy nam onlangs een staal van het water mee naar Belgiê om het te laten analyseren en gelukkig blijkt de kwaliteit na koken zelfs goed voor consumptie voor de mens.
Die namiddag zet Henry ons af in downtown Guayaquil. Aangespoord door Guy en Henry wagen we het dus toch om de binnenstad te gaan verkennen. We bezoeken in sneltreinvaart het parque de centenario (ofte het parque de iguanas), de malecon (dat is de dijk) en de barrio 'Las Peñas'. Deze volkse wijk werd zes jaar geleden volledig opgeknapt en ze zijn nog steeds bezig aan de modernisering van de buurt. Het is er veiliger dan in Hasselt want om de 100 meter staat een gewapende veiligheidsagent.
Die avond komt ook de groep van Joker met Geert als reisleider toe in La Casita Belga. Het gezelschap heeft de afgelopen drie weken door Ecuador getourd en het is hun laatste avond. Leuk om van die mensen te horen wat zij toppers van het land vonden... Ieder heeft toch andere prioriteiten en dat is maar goed ook. Om de laatste avond waardig af te sluiten gaat de hele groep nog op stap in de stad.