NELSON

Het blijft nog enkele dagen mooi weer, dus beslissen we om twee extra dagen onze tent op te zetten aan de kust van Nelson. We gaan lunchen in restaurant 'The Boat Shed', met een terras dat over de zee helt. Ik waag me aan de 'green mussels', die proeven als onze mosselen maar zijn groter en hebben een groenige schelp. Heel lekker met een flesje rose erbij. Verder geef ik m'n ogen de kost aan het enorme strand waar bij strakke wind kite-surfers full speed door het ondiepe water scheuren. Het strand glijdt hier heel traagjes naar het diepe, vandaar dat je soms bijna honderd meter het water in moet gaan vooraleer je effectief geen bodem meer onder je voeten voelt. Extra voordeel is dat het ondiepe water sneller opwarmt door de zon.
We gaan godbetert twee avonden na elkaar naar de film. Eerste avond 'American Gangster', tweede avond 'Death at a funeral'. Beetje flauwe komedie als je het mij vraagt, die laatste.
En ik bezoek er de tentoonstelling Leonardo da Vinci: the machines. De kunstenaar verwierf (helaas na zijn dood) wereldfaam met zijn Mona Lisa en het laatste avondmaal, maar tijdens zijn leven was hij vooral bekend bij stafmedewerkers van het leger omwille van de talrijke uitvindingen die het leger van toen flink wat voordeel opleverden. Gesofisticeerde katapulten, onderwatertanks, ontwerpen van vliegtuigen en helicopters: allemaal het werk van Leonardo da Vinci.
Voor de rest: niks doen en koffie drinken. Die flat white van Nieuw Zeeland is unbeatable!

ABEL TASMAN NATIONAL PARK: GOLDEN BAY

Wandelen is een werkwoord. Dat heeft Ingrid vier dagen aan den lijve ondervonden. Ze beslist om de volgende dagen de eerste persoon enkelvoud ervan niet meer te gebruiken. Daarom rijden we met de auto naar Takaka in het Abel Tasman National Park.
We have an appointment with Charles and Pam. Underestimating the distances in that hilly part of the southisland, we arrive a bit late. At 9 pm we drive our car up Paradise Way. Who doesn't want to live in this street?! The first thing we hear through the open front door is this beautiful singing. This must be the right adress, because from the Servas printout we already knew that Charles and Pam have a special interest in choir music. The couple are having friends over and they are all singing like angels. Luckily Pam mistook our arrival by one day, so we didn't have to feel bad about our arrival time. Pam welcomed us, introduced us and made us some delicious sandwishes while the others continued their singing. After 3 sleeping nights on hard matresses in the bush, we slept like roses in the comfy soft beds. Next morning we have breakfast - we join Charles habit to start the day with porridge - on the terrace, with nice views of the sea. Pam and Charles are very warm and interesting people. Charles is in his early eighties, Pam in her early seventies. But they are still in perfect shape! They share a lot of their interests with us. They joined this wonderfull religion group called the Quakers. It seems to us like a very liberal and open thing, which focuses on friendship, values and silence and no so much on the sacraments. Then there is Bach of course. Charles is really into Bach and has been giving lectures on this worldfamous composer.
Pam and Charles are both retired ministers, but still very active. She gets asked to do weddings, while Charles still does some funerals. And they sing of course in a choir. Charles once could have chosen for a professional career in the opera, but chose not to and give priority to his family and the church community. Pam is in the board of the Abbeyfield House in Takaka where 10 elderly people are offered a warm home, meals and friendship.
We couldn't help but go and do some of the Abel Tasman walking track. So we went to Totaranui and did a 3 hours walking track. We spend some time on the Anapai golden beach and had a swim in the Tasman sea. When we got back, Pam prepared us a lovely meal and we spend a delightful evening together. We even threw in a little salsa demonstration. Thanks Pam and Charles!

PIC OF THE DAY

Na de vierdaagse wandeling: goed gevoel in het hoofd, slecht gevoel in de benen.

ZUIDEILAND, MARLBOROUGH SOUNDS

Wellington heeft 32 verkeerslichten. Het eerste werd in 1987 in gebruik genomen. Lalita weet dat allemaal. En de boot naar het Zuideiland vertrekt om 14h15 en doet drie uur over de tocht naar Picton.
Het laatste uur varen we door de Marlborough Sounds, een prachtig landschap met versnipperde eilandjes en schiereilandjes. Hier hing ooit het Zuideiland vast aan het Noordeiland.
In Picton beginnen we aan een van de '10 Great Walks' van Nieuw Zeeland: de Queen Charlotte track. We gaan vier dagen trampen door de bush. In Nieuw Zeeland zeggen ze namelijk niet hiken maar trampen, niet forest maar bush. Maar de naam die je er aan geeft doet er niet toe, het blijven dezelfde kilometers.
71 kilometer in dit geval, af te leggen in vier dagen. Lijkt best te doen, maar dit is geen vlak terrein: dagelijks moeten we een tot twee keer een hoogteverschil tot 330 meter overwinnen, van de top van een heuvel tot beneden in de baai en weer omhoog naar de volgende heuvel. Grote voordeel van deze track is dat je kan kiezen om je bagage met een watertaxi van het ene naar het andere punt te laten brengen. Hoera, geen zware rugzak met tent, slaapmatjes en slaapzakken te dragen!
De eerste twee dagen zijn relatief makkelijk omdat we elke dag maar 3 tot 4 uur te stappen hebben. Het weer gaat stilaan van zwaar bewolkt naar betrekkelijk zonnig.
De derde dag wordt een zware: 7 uur stappen en behoorlijk veel klimmen. Ingrid heeft overal pijn en ziet al dat stijgen en dalen helemaal niet meer zitten. Voor deze tocht rekende ze zichzelf nog bij de sportieve wandelaars, maar vanaf nu is daar de voorwaarde 'vlak terrein' aan toegevoegd.
Dag vier, met de finale in zicht, wordt het op de middag bijzonder warm. We stappen 6 uur en proberen zoveel mogelijk in de schaduw te blijven.
Overnachten doen we op campings met weinig meer dan een toilet en een kraantje. Douchen en eten kan gelukkig in poepsjieke lodges en resorts in de buurt.
Elke morgen worden we omstreeks 6 uur gewekt door een indrukwekkend vogelconcert. Nieuw Zeeland is een echt vogelland. Er zijn niet veel zoogdieren, maar des te meer vogelsoorten. Nadeel: kaka op de tent.
Onderweg komen we steeds dezelfde mensen tegen: iedereen begint aan Ship Cove (kapitein Cook zette hier in 1780 voor het eerst voet aan land) en eindigt in Anakiwa. Ook twee dartele Ierse meisjes barstensvol energie. "Die zijn ADHD voorbij", denkt Ingrid.

10 AM PIC

Tramping ain't always fun.

WELLINGTON

Wellington, c'est le capital du pays, mais comme c'est petit! On a un rendez-vous la bas avec le ferry qui nous emmenera vers l'ile du sud. Et on a un rendez-vous avec Lalita, aussi membre chez Servas. Elle nous donne un acceuil chaleureux. Les premieres heures nous ecoutons son histoire: quelle vie!
Elle est nee a Mauritius. Ses parents sont du nord d'Inde. Le marriage etait arrange, comme tous les mariages dans cette epoque la. Ils se sont marie en Inde, et apres le couple est rentre a Mauritius. Lalita etait educe en Hindi, Francais et Creole, meme en Anglais apres la colonisation en Mauritius. Apart de tous ces langues, elle a aussi appris a parler l'Allemand pendant un travail comme au-pair en Allemagne. Elle a fait ses etudes a Paris et a donne cours de Francais pendant toute sa vie professionelle.
Comment donc a-t-elle trouve le chemin vers la Nouvelle Zeelande? Un jour quand elle habitait en Allemagne, elle recevrait un message de son frere qu'il venait lui voir en companie d'un kiwi. Elle cherchait dans le dicitionnaire pour trouver que c'etait un kiwi. Le grand Larousse lui disait qu'un kiwi est un oiseau. Donc qu'est-ce que son frere voulait venir faire en Allemagne avec un oiseau?
Apres beaucoup de speculation, il y arrivait un jeune homme qui la donnait la reponse. C'etait lui, le Kiwi (habitant de la Nouvelle Zeelande), l'ami de son frere. La suite: maintenant elle a une fille de 32 ans de ce Kiwi et elle habite a Wellington, a 300 metres de Vina, sa fille. Le papa de Vina habite sur l'ile du Nord.
Elle est prof de Francais en retraite. Il y a 8 ans elle a fait ses premiers pas sur l'internet et d'un coup elle a rencontre un Allemend par internet. Apres des annees de correspondence par email finalements ils se rencontrent a la Nouvelle Zeelande. Il habite a Saint Vith, dans nos Ardennes, ou elle lui rendait visite il y a quelques ans. C'est la, apres avoir voyage pour 25.000 km, que Lalita decouvrait qu'il avait fait connaissance avec une autre femme.
Lalita est tres bavardeuse, elle est vraiment un encyclopedie vivant et raconte toute l'histoire de Wellington en detail, la culture, les cotumes... Elle nous montre la maison du premier ministre Helen Clarck, et nous conduit avec un certain degout devant l'ambassade de l'Amerique. Silence, elle nous avertit avec un souris, ici ils peuvent nous entendre, il y a des micros partout dans cette rue. Nous y visitons la musee Te Papa pour y decouvrir que les gens de la Nouvelle Zeelande vivent vraiment sur un ile qui peut exploder a chaque moment. C'est toujours comme ca, je m'imagine: les choses les plus agreables sont les choses les plus dangereuses.
Merci Lalita pour nous montrer Wellington. Nous avons appris beaucoup dans tres peu de temps.