SERVAS TREVELIN

Enrico and Maria-Laura are the kind of persons that like to have other people around. That's not always that easy in a small town such as Trevelin. Maybe that's why they decided to join the big Servas community. Maria-Laura works in a company that takes care for the Patagonian forests. And Enrico is the only gynaecologist in town. I guess most of the women here know doctor Dillon. We got to know them as Servas guests and were their first 'clients'.
Right from the start we felt at home. What a beautifull family: Silvina and Janina, their two lovely daughters both study at a university some 1500 km away (in Buenos Aires) and made the trip home for the christmas holidays. Dogs are dominant in this house: they rule the Dillon world. In a previous live Barny and Donners were two streetdogs, like most of the dogs in Latin America, and after being adopted by the Dillons they changed streets for soft coaches and linnen towels. They prefer to sit next to the asado in the Quincha. A Quincha is a house especially build to organise 'parilla's' for the family. You see, Enrico and Maria-Laura build their Quincha next to their house, in the garden, and now it turns out that the new barbecue building is bigger than the house where they live!
Ingrid and I slept in that building. During daytime we were spoiled with advise about the surroundings, and in the evening we enjoyed the pizza's and pasta's and wine.
Thank you, Enrico and Maria-Laura!

TREVELIN

Trevelin staat niet eens in onze Lonely Planet. Maar het bestaat wel degelijk. Dit kleine dorpje in de achtertuin van Esquel ligt tegen de grens aan te schuren met Chili en - beter nog - vormt de toegangspoort tot Nationaal Park Alerces. Hier krijgen we min of meer hetzelfde te zien als in de buurt van Bariloche, alleen is alles nog een factor puurder en beginnen we hier het isolement écht te voelen. Dit is een streek waar het in de winter al snel 15 graden vriest, waar de wind raast over berg en dal. De natuur is hier niet vriendelijk voor de mens. Behalve vandaag. We bewonderen een gletcher (op de foto verstopt achter een grote gele bremstruik), vullen onze flessen water in het meer 'Lago Verde' en raken alsmaar meer gewonnen voor de idee om een tent te kopen, een goede slaapmat, voedsel voor enkele dagen en dan in dit park van camping naar camping te trekken. Dat zou ons nóg veel dichter bij de natuur brengen. Maar we hebben geen tent. Die zal moeten wachten tot Nieuw Zeeland.
Voorlopig nog even onderdak zoeken bij een Servas familie hier in Trevelin. En da's tot nader order net zo verrijkend dan een nachtje in een tent op een kilometer of drie van een hongerige puma...

BARILOCHE met vrienden

Tom en Belle woonden in Gent. Begin november vertrokken ze voor bijna een jaar voor een lange rit te fiets van Patagonië naar Peru. Ik kende hen van haar noch pluim, maar Belle kwam toevallig via via op onze weblog terecht. Ze is ons on line blijven volgen en toen ze merkte dat wij net zoals hen in Bariloche waren, hebben ze ons gecontacteerd. Nu zitten we met z´n allen pizza te eten bij de locale pizzaboer. We vernemen de laatste roddels: ma Clijsters is zwanger! Andere (nuttige) informatie vind je op hun weblog:
http://wijdewereldvanbelleentom.web-log.nl
Stefan en Leentje woonden in Kruibeke. Zij hebben al veel gereisd door Zuid Amerika en hebben het afgelopen jaar 'Hostal 41 Below' uitgebaat. Da´s tegenwoordig een backpackerhighlight in Bariloche. Maar de Nieuw-Zeelandse eigenaar gaat eind dit jaar zijn hostal terug zelf runnen. Stefan en Leentje denken er nog niet aan om terug naar België te gaan. Vanaf januari gaan ze beginnen uitkijken naar mogelijkheden om hier zelf een Bed&Breakfast te openen.

10 AM PIC

Kerstkaartjes schrijven naar de mama's en de papa's vanop ons terrasje in Bariloche. Benieuwd wanneer die zullen aankomen...

BARILOCHE - een aanrader

De man die de toiletten poetst in de busterminal van Bariloche, zit overdag tussen vier betegelde muren en haalt al jaren zijn neus niet meer op voor zware diarree. Vandaag benijd ik hem, want hij woont in Bariloche en ik stap op de bus naar Esquel, op weg naar een volgend avontuur.
Bariloche is een fantastische stad. Misschien een beetje té toeristisch, maar toch. Als je een fiets huurt zoals wij, moet je een tiental kilometer drukte op de weg trotseren, maar daarna fiets je over zandweggetjes van de ene verbazing in de andere. De stad ligt opvallend te pronken aan de oever van meer Nahuel Huapi, maar de echte sterren hier zijn de kleinere meertjes er omheen.
Het echte zomerseizoen begint hier de dag van driekoningen. Pas enkele dagen ervoor laten ze het stedelijk openluchtzwembad vollopen. Da´s jammer, want die uitzonderlijke dertig graden maken een duik in fris water heel verleidelijk. Voorlopig zijn het enkel de waaghalzen die verkoeling zoeken in het ijskoude meer.
In de winter is het hier zo mogelijk nóg leuker. Dan zijn alle skipistes open en komt ´le tout Argentine´ hier voor z´n plezier een koude neus halen. We zullen moeten terugkomen...

BARILOCHE

Vandaag doen we eens niks. Geen foto´s dus. We nemen de bus naar Bariloche en trekken in bij een heel oud madammeke van 85 jaar. Sloveens van oorsprong, is ze tijdens de oorlog gevlucht naar Oostenrijk, waar ze lange tijd les gaf. Nu woont ze al veertig jaar in Bariloche.
We kopen een superdikke krant (hier heb je een krant op zaterdag én op zondag), wandelen naar het meer en leggen ons enkele uren aan het strand. Kinderen spelen met een hond, verliefde koppeltjes nemen foto´s van elkaar. Plots wordt mijn aandacht getrokken naar de krant. Op pagina 6 van La Naccion staat een lang artikel over de falende Belgische politiek. Nee, wij hebben voorlopig geen zin om terug te keren...