Tilcara

De meeste toeristen reizen vanaan de Argentijnse grens meteen door naar Salta, maar wij besluiten om een dagje of 2 rust in te lassen in Tilcara. Dat is een heel klein dorpje in de bergen.

Die eerste avond in Argentinië moeten we toch een aantal dingen verwerken, zoals:
- de supermarkten hebben weer een uitgebreid aanbod
- we zien de eerste Mercedes sinds ruim drie maanden; zeker een uitgeweken Boliviaanse cocaboer?
- we zien de eerste sfeervolle terrasjes sinds drie maanden
- beenhouwers hebben hier terug een koeltoog
- vrouwen doen er alles aan om er zo sexy mogelijk uit te zien
- restaurants zijn sfeervol ingericht met indirecte verlichting en stoffen servetten en wijnglazen op tafel; alleen jammer dat iedereen hier pas na 22 uur aan eten begint te denken!

We hielden van het landschap van Bolivië, dat is ongetwijfeld van het schoonste dat er op deze aardbol te vinden is, maar nu is het weer tijd voor luxe. En dat betaal je. Die eerste avond in Argentinië stellen we vast dat alles dubbel zo duur is dan in Bolivië.

Er zijn in Tilcara enkele prachtige Posada's (B&B). Zo bezochten we er één die superknus was ingericht. Geen wonder want de eigenaars zijn architecten. Enfin, dat soort excessen kunnen wij ons voorlopig niet veroorloven. Wij verbleven de eerste nacht in een erg saaie hostal, maar dag twee en drie vonden we onderdak bij een gezellige familie die rust - net als ons - heel erg op prijs stelden.

In Tilcara zijn ook enkele fantastische boetiekjes met artesanias zoals sjaals en truitjes in Alpaca en juwelen gemaakt door indigene creatievelingen. Daar zou en moest geld uitgegeven worden. Om de schade enigszins beperkt te houden, probeerde ik gedurende ons verblijf in Tilcara zoveel mogelijk uitstapjes in de natuur voor te stellen. Dat lukte ten dele. We bezochten de Quedabra in de buurt van Tilcara, slenterden wat over een oude ruine - het moet ooit het oude Tilcara hebben voorgesteld - en lieten ons per collectivo (een soort taxi die pas vertrekt als alle plaatsen bezet zijn) naar een dorpje in de buurt brengen waar een schilderachtig kerkhof tegen de bergwand gekleefd lijkt te zijn. Bij allerheiligen worden de doden ook hier herdacht, dus troffen we een bijzonder kleurrijk kerkhof aan dat ons bijna vrolijk stemde. De meeste bloemen zijn in plastic, hier en daar lag een jenoeffel (anjer) om aandacht te schreeuwen. Dju wat zijn die bloemen lelijk.

10 AM PIC

Tilcara, onze eerste halte in Argentinië. Deze foto is - toegegeven - gemaakt om vijf voor tien. Maar de oude brug had net iets teveel charme om links te laten liggen.

Grensovergang Bolivië - Argentinië

We hadden er een gerust gevoel bij, die grensovergang. Met het busticketje dat we kochten in Tupiza zaten we op de eerste rij tot Tilcara, onze eerste stop in Argentinië. De jongen die ons de tickets verkocht leek erg zelfzeker en deed erg laagdunkerig over de busmaatschappijen in Bolivië: 'wij zijn een Argentijns bedrijf meneer, u hoeft niets te vrezen'. Of hadden wij dat verkeerd begrepen? De bus vertrok in ieder geval een half uur te laat in de busterminal van Tupiza en de chauffeur deed vreselijk zijn best om de verloren tijd in te halen. In dit deel van Bolivië zijn de wegen onverhard - eigenlijk hadden we geen verharde weg meer gehad sinds we twee weken geleden uit Sucre wegreden. Deze bus beukte zich een weg door de altiplano en mijn Ipod - ook al stond het volume op maximaal - slaagde er niet in het leed te verzachten. Na drie uur stopte de bus in Villazon, dat is het dorpje vlakbij de grens met Argentinië. Iedereen moest uit de bus. En toen begon het. We werden naar het agentschap gebracht van Ballut, dat is de busmaatschappij die het vanaf Argentijnse bodem - hier 1 kilometer verderop - zou overnemen. Snel werden onze laatste Boliviano's aan een te lage koers omgeruild in Peso's en daarna moesten we in een rotvaart achter een soort van gids aanhollen die ons tot voorbij de grens zou begeleiden. Aan de grenspost heb je altijd twee obstakels te overwinnen: de controle van het land dat je wil verlaten en de controle van het land waar je binnen wil. Bolivië deed niet moeilijk. Maar aan Argentijnse kant was de douane blijkbaar met een stiptheidsactie bezig. We sloten aan achter een lange file wachtende mensen. Ondertussen bleef de man van de busmaatschappij maar aan onze kop zeuren dat we moesten doormaken want de bus zou over een half uur vertrekken. Na nog eens twintig minuten wachten begon het tot overmaat van ramp ook nog eens te onweren. Ik haalde een tamal uit om de honger te verdrijven (zie foto) en Ingrid klaagde haar leed bij Chris en Mat, het Amerikaanse koppel dat samen met ons in Tupiza was vertrokken. Toen de tijd begon te dringen, werden de mensen van de busmaatschappij echt onhandelbaar. Ze probeerden de politie te overtuigen dat wij echt wel de grens over moesten. Wat ons zo vreemd leek was dat enkel Ingrid en ik geviseerd werden, alle andere toeristen die ook de bus moesten halen werden gerust gelaten. Enfin, net op tijd raakten we over de grens. Maar toen moesten we nog door de rugzakcontrole. Een agent opende onze rugzak, keek er even in zonder te voelen, keek daarna eens diep in onze ogen en zag dat het goed was: geen drugs bij deze mensen. Toen snel snel een taxi in. Een taxi? Wij moesten toch een bus halen? Jaja, drongen de mensen van de busmaatschappij aan, maar de bus is twee kilometer verderop en als we ons niet haasten, halen jullie het nooit. Komaan, NU! Dan ontstond er ook nog een discussie over wie de taxi zou betalen. Ik wilde dat niet, want daarover werd eerder met geen woord gerept. Maar de chauffeur dreigde ermee ons niet tot aan de bushalte te brengen. Enfin, ik had per geluk wat geld gewisseld, dus dat kon er nog wel af. We wilden eindelijk de bus op stappen toen bleek dat onze tickets verdwenen waren. Die waren aan de grens in beslag genomen door de mensen van de busmaatschappij omdat die alsnog de tickets wilden inruilen voor andere, zodat we eventueel een latere bus konden nemen. Twee minuten later doken onze tickets weer op en één minuut later, stipt op tijd, vertrok de Balut bus richting Tilcara. Oef, was dat even stressen! Nauwelijks waren we over onze frustratie van het laatste uur heen, toen we op een politiecontrole botsten. IEDEREEN uit de bus, ALLE bagage uit de bus, mannen en vrouwen apart, en alles laten controleren! Blijkbaar - zo vernamen we achteraf - is er een grote controle op drugsmokkel, cocaine in dit geval. Bolivië hoort bij de grootste cocaproducerende landen, en Argentinië is als de dood voor de traffiek die er aan de grens zou kunnen ontstaan. De controle was grondig: politiemensen keken zelfs achter de koplampen van de bus. Maar al snel bleek dat ze minder grondig te werk gingen voor toeristen. Bij Ingrid werd enkel het paspoort gecontroleerd, bij mij enkel... mijn vuile was. Bolivianen waren minder goed af: letterlijk alles werd uit de valiezen gehaald, het was een triestig zicht. Een uurtje later mocht de bus de reis verderzetten. Wat een ontvangst hier in Argentinië, alstublieft!

Goed nieuws: de wegen zijn fantastisch, er zijn zelfs terug bordjes met afstanden naar volgende steden langs de weg (dat was een eeuwigheid geleden!) en de bussen zijn een stuk comfortabeler dan die in Ecuador, Peru of Bolivië.

Tupiza: mojito's en caiperiña's aan 1 euro

We kunnen niet altijd aan rietjes de heerlijkste cocktails voor geen geld blijven opzuigen. Daarom boeken we de laatste dag dat we in Bolivië zijn nog een zogenaamde 'Triatlon': een combinatie van mountainbike, jeep en paardrijden. Het wordt een leuke dag met veel variatie en op het eind een serieuze afdaling met de mountainbike. Toch haalt de natuur rond Tupiza niet het niveau van de Salar zelf. Dat vergelijken zullen we moeten afleren, want je kan gewoonweg niets naast de pracht van de Salar zetten. Niet voor niets ging een gids vorige maand gedurende drie weken rondtrekken op de Salar met een fotograaf van National Geographic. Binnenkort verschijnt er een themanummer over de Salar: hou de krantenboer in de gaten!

10 AM PIC

The day after the tour. Na een goede douche, een nachtje lekker slapen en een flink ontbijt nestelen we ons voor een uurtje of twee in een zetel aan het zwembad van het hotel in Tupiza.

Salar de Uyuni tour 3

Even de route overlopen:
1/11 We vertrekken in Tupiza, de Toyota behoorlijk volgeladen. Onze kok Amelia bijvoorbeeld moet een mobiele keuken en alle eten en drank voor vier dagen meenemen, want onderweg zitten we in niemandsland. Onderweg zien we prachtige rotsformaties en honderden lama's. Velen dragen kleurige lintjes aan hun oren, zo weet iedereen aan wie ze toebehoren. We overnachten in San Antonio de Lipez, op 4.200 meter. De omgeving is mooi, maar o zo desolaat. De wind giert er om je oren en de kerk is gesloten. God heeft deze wereld verlaten. Wie wil hier wonen?
2/11 Om 5 uur gaat de metalen deur open en stapt Amelia binnen met de ontbijtkoeken. Om 6 uur stipt vertrekken we onder een stralende zon. We passeren ruines, kleine dorpgemeenschappen en verschillende lagunas vóór de lunch waaronder Laguna Hedionda (de meeste lagunas zien hier wit van de Borax) met flamingo's en de Kollpa Laguna. Trouwens, net voor het middageten nemen we ook een bad in Aguas Calientes op ongeveer 4.000 meter (zie foto's). Namiddag zien we Las Rocas de Dali (Salvador Dali zou zich hier hebben laten inspireren of omgekeerd), de Laguna Blanca en de Laguna Verde. We stijgen tot meer dan 5.000 meter waar we blijven stilstaan bij enkele geisers. Overnachten doen we aan de Laguna Colorada op 4.300 meter.
3/11 We vertrekken om 7 uur naar de Laguna Colorada. Hier zie je honderden flamingo's. Het water is rood gekleurd door de algen. Wat een fantastisch uitzicht! Daarna rijden we naar de 'Arbol de Piedra'. Het gaat de rest van de dag crescendo met een bezoek aan de lagunas Honda, Ramaditas, Charcota, Hedionda en Cañapa. We rijden op het eind van de dag naar een uitkijkpunt voor de vulkaan Ollague. Die is 5.865 meter hoog en nog steeds actief. Slapen doen we in een behoorlijk comfortabel zouthotel.
4/11 Het is nog pikkedonker als we worden gewekt. Slaapdronken stappen we in de jeep. Samuel rijdt ons tot op de Salar zoutvlakte. Zonsopgang in de Salar de Uyuni, a once in a lifetime experience! We wandelen rond op Isla de pescador (ook Isla Incahuasi), dat is een prachtige kleine groene oase midden in die grote witte zoutvlakte. Hier ontbijten we ook: Amelia heeft de avond ervoor een heerlijke cake gebakken. Na het ontbijt rijden we verder door de Salar en zien we 'Los ojos de agua': gaten met bubbelwater, we begrijpen het niet zo goed. In ieder geval weten we nu zeker dat er 'levend' water onder het zout zit. Daarna maken we surrealistische foto's op de zoutvlakte. Erg leuk om te experimenteren met perspectieven! Tenslotte stoppen we in Colchani voor de lunch, een dorpje waar de meeste zoutontginners leven. De tour eindigt in Uyuni, een foeilelijk stadje waarvan je echt niet vrolijk wordt. Allicht hebben ze precies daarom een bizar treinkerkhof ingericht als enige attractie. Door een of andere staking is er in heel Uyuni geen benzine te krijgen om terug naar Tupiza te rijden. Onze chauffeur Samuel moet uiteindelijk in het zwart aankopen tegen een woekerprijs. Maar goed, om 20 u zijn we terug in het hotel waar we vier dagen geleden vertrokken zijn. Morgen lekker aan het zwembad liggen...