El Chalten bestond in 1981 nog niet. Toen besloot de Argentijnse regering een campagne te starten om het gure Patagonië te ontsluiten. Ze stuurden een parkwachter naar Parque Nacional Los Glaciares. Hij mocht vrouw en kinderen meenemen en ook nog een stel bouwvakkers die het eerste houten huisje op El Chalten in elkaar knutselden. Sindsdien is El Chalten traag maar zeker blijven groeien en vandaag leven er in de winter 650 mensen. In de zomer meer dan dubbel zo veel. En ze komen allemaal voor Fitz Roy. Die berg is de hoogste in heel het nationaal park, en door zijn vorm en ligging is het de natte droom voor zowat elke bergbeklimmer ter wereld.
Het nationale park is 600.000 hectaren groot. Ruimte genoeg om plompverloren te lopen. Dat gebeurt dan ook bijna als we die eerste nacht om halfvier gedumpt worden in El Chalten. We dachten vooraf: 'dan slapen we nog wel een paar uurtjes in de busterminal', maar in dit godvergeten gat is helemaal geen busstation. Onze hostal was nog dicht en zo kwam het dat wij op 24 december in putteke nacht nog op zoek moesten naar een onderkomen. Hoe deden Maria en Jozef dat ook alweer? Oh ja, gewoon aankloppen waar nog licht scheen. Goede tip, Jozef:)
Er schijnt nog licht in hostal Rancho Grande. De poetsvrouw laat ons binnen en raadt ons aan om boven in de zetels te wachten tot onze hostal opent. Om zes uur worden we gewekt door de gasten van de hostal die een vroeg ontbijt nemen voor ze aan een excursie beginnen. En om zeven uur staan we - half uitgeslapen - in onze hostal 'Lo De Trivi', waar we nog een tweetal uur moeten wachten eer onze kamer klaar is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten