LAATSTE BEZOEK AAN BANGKOK

Krabi is de mooiste streek in Thailand. Voor ons althans. Nadat we min of meer vat hadden gekregen op de ligging - Krabi is een provincie langs een grillige en bergarchige kuststrook, waar het soms onduidelijk is of je nu in een baai bent op het vasteland dan wel op een schiereiland of op een eiland - hebben we een week genoten van dit stukje paradijs op aarde. De natuur is hier ondanks de hitte verrassend groen en vruchtbaar. Op de ochtendmarkt vonden we de lekkerste mango's en ramboetans - ze vormden perfecte tussendoortjes na een thaise massage op het strand.

Na Krabi gooien we ons terug voor 3 dagen in het woelige leven van Bangkok. We bezoeken de zondagmarkt van Chatuchak - duizend winkeltjes op een kleine oppervlakte - op zoek naar enkele souvenirs voor thuis. Ook gaan we een frisse (hoe fris is 38 graden?) neus halen in Lumpini park, zeg maar het Central Park van Bangkok.

En dan is er nog de uitdaging van het transport. De meeste toeristen nemen een taxi in Bangkok, maar ik heb die kleine afwijking waarbij ik kost wat kost de stad wil doorkruisen met het openbaar vervoer. Wij logeren deze keer dicht bij het Thai Boxing Stadium in het commerciele centrum. Dat ligt op een kilometer of 4 van Kao San Road, de bekendste toeristische straat in Bangkok. Na een uitvoerige studie van de kaart lossen we het als volgt op: we nemen de nieuwe metro van Lumpini tot Sumnit Station. Daarna stappen we over in de BTS Skytrain. Aan het eindstation steken we door naar de ferry. Die boten varen de hele dag lang op en af over de Phra Khan rivier die door het centrum van Bangkok meandert. Er is een halte op 150 meter van Kao San Road. De hele tocht neemt bijna een uur in beslag: een uur genieten vind ik dat.

Tot slot de oplossing van het raadseltje. Ingrid heeft 50 gram haar gekocht en heeft die in haar haar laten inlassen (zie foto). Dat hele haarextensie idee heeft ze aan Sigrid te danken. Zij kwam ook terug van Thailand in een min of meer onherkenbare staat: met lang haar dus. Negen maanden lang was dat lange haar een belangrijk gespreksonderwerp. Doe ik het of doe ik het niet? Nu is het gebeurd. Een nieuw hoofdstuk kan beginnen: Ingrid met lang haar. Benieuwd hoe lang dat zal duren:)

En dan nu de uitsmijter. Ik heb i-lights. De kapper die mijn haar korter knipte, stelde voor om "i-lights" te knippen. Ik verstond het niet zo goed, maar zij toonde een schaar en ik dacht nog: "leuk, die gaat er een Thaise touch aan geven". Maar de i-lights bleken highlights, in plat Vlaams ook wel mechkes genoemd.

Mechkes. Niet bepaald de afsluiter van Azie die ik me had voorgesteld...

Rarara

Vreemd voorwerp in Bangkok. Wie raadt er wat dit is?

PIC OF THE DAY

De ‘Pic of the day’ is eigenlijk een ‘Tip of the day’: blijf binnen in de airco als je een ijsje wil eten.

AO NANG BAY

Ao Nang ligt aan een mooie strook strand en dat is het zo’n beetje. Het is een plaats die slechts bestaat omwille van het toerisme. Langs het strand liggen tientallen reisbureautjes die daguitstappen aanbieden naar de Phi Phi eilanden en andere stranden. Tien keer per dag word je hier aangesproken (meer als je ook tijdens de hitte van de namiddag buiten durft te komen) voor een massage, een excursie, een brommer, een taxi en een kostuum. Dit plaatsje is vergeven van de ‘Tailors’, kleermakers die deftig geklede verkopers de straat opsturen in de hoop dat er een toerist zich een maatpak wil laten aansmeren. Gelukkig volstaat een ‘No thank you’, een ‘Perhaps later’ of ‘You think the clothes I wear look bad on me?’. De mensen zijn hier vriendelijk en niet zo opdringerig zoals bijvoorbeeld aan de Turkse Riviera. Alles gebeurt hier met de glimlach.
Het is laagseizoen en dat zullen we geweten hebben. Overal in Ao Nang wordt er gebouwd: nieuwe hotels, nieuwe resorts, er staat geen rem op. Een mens vraagt zich af hoe die nieuwe etablissementen ooit vol met klanten zullen raken. Want vandaag zijn alle sjieke hotels serieus aan het braderen. Wij vinden een hotel met zwembad en ontbijt voor 17 euro per dag. En ondanks de kortingen loopt er in vele hotels meer personeel rond dan klanten. Aan het andere eind van het spectrum heb je de bars met teveel meisjes (=personeel) voor de jongens (=klanten). Ik ga een avond – puur bij wijze van experiment – een aperitiefje drinken in ‘bar street’ en merk dat ik op dit vroege uur bijna de enige klant ben in de straat. Een meisje komt naast me zitten en wil vier op een rij spelen. Ze wint drie keer. Dan vraagt ze of ik haar een drankje koop. Daarna vraagt ze of ik hier alleen ben. En dan begint ze het haar op mijn armen te bestuderen. Tijd om op te stappen. Vier op een rij is niks voor mij.

Wij brengen verder samen de tijd door met strandwandelingen, schelpen rapen, baantjes trekken in het zwembad, boekjes lezen, uit gaan eten (de Thailandia II is een aanrader) en een uitstap met de long tail boot naar Railay Bay.

In de categorie wist-je-dat wil ik meegeven dat de bevolking hier overwegend moslim is en dat heeft alles te maken met de nabijheid (200 km) van Maleisie, waar Budha heeft afgedaan en Allah supermachtig is. Budha of niet, het zal de gekooide vogels worst wezen. Ieder huisje heeft hier zijn... vogeltje in een kooi. Wat zou hier de symboliek achter zijn, dachten wij? Blijkt dat de vogeltjes prijsbeesten zijn als het op zingen aan komt. Eens in de zoveel tijd wordt er een zangwedstrijd voor vogels georganiseerd. Een gelukkige taxichauffeur vertelt ons zijn vogel onlangs 500 Euro had opgebracht.

In de categorie trivia kan ik nog vertellen dat het hier op een hele week nauwelijks heeft geregend – de moesson is blijkbaar naar Europa getrokken. In dezelfde categorie hoort ook het getal 29 thuis: 29 insectenbeten op de benen van Ingrid! En ze jeuken gelijk zot! Is het toeval of niet dat we ook over precies 29 dagen terug thuis zullen zijn?

Als uitsmijter nog dit: in seizoen 6 van de Gilmore Girls haalt hoofdpersonage Lorelai een hond in huis met de ietwat vreemde naam ‘Paul Anka’. Wisten jullie al dat haar hond deze zomer optreedt op Rimpelrock?

KRABI

Op vrijdag 23 mei stappen we om 10 uur in de ochtend op de boot. We hebben een combi-ticket gekocht van Koh Tao naar Krabi, van het zuidoosten naar het zuidwesten van Thailand zeg maar. Maar zo simpel is het allemaal weer niet. In Koh Samui (een ander eiland) moeten we van boot wisselen en duurt het lange tijd voor alle passagiers aan boord zijn. We hebben een ongelukkige plaats gekozen, midden in de moordende zon op het dek, naast een gezin uit Oostenrijk. Het zweet stroomt in beekjes en zodra ik de beek van de Oostenrijkers begin te ruiken, vluchtten we benedendeks.
In Surathani staat er een prachtige bus in de haven te wachten. Wij content, mooi geregeld. Maar ook deze bus stopt na een uurtje rijden met de boodschap dat we moeten overstappen: een uur wachten en een minder goede bus natuurlijk. Om 20 u komen we doodmoe aan in het busstation van Krabi waar de pick-up truck van onze guesthouse ons opwacht. Een geluk dat we dat hadden gereserveerd, want nu hebben we echt geen zin meer om nog op hotelronde te gaan.
De mensen van Ban Chaofa (zie foto) zijn supervriendelijk. 1 supergrappige superjanet steelt de show. Hij kan z’n Engels vrij goed en heeft met de klanten geanimeerde gesprekken.
In Krabi nemen we de locale bus (dat is hier een pick-up truck) naar Ao Nang beach. Een Engels meisje dat we hebben gesproken, raadde ons deze plaats aan. In Ao Nang zoeken we een hotel voor de volgende dagen, want we willen maar 2 of 3 dagen in Krabi Town blijven omdat in Krabi zelf alleen een rivier te bewonderen valt. Voor de nabijheid van de zee moet je dus ofwel afzakken naar het betaalbare Ao Nang, het duurdere Railay Bay of verderop (en nog duurder) naar een van de eilandjes. We boeken in Ao Nang ook een excursie voor s’anderendaags.
We gaan op zondag met een speedboot naar Phi Phi Don en Bamboo Island. Op beide eilanden heeft de Tsunami jaren geleden lelijk huisgehouden, daarom vind je nu overal bordjes terug die mogelijke ontsnappingsroutes aangeven (zie foto). Tijdens de uitstap gaan we ook snorkelen in Lohsamah en Monkey Bay, we varen verder door Pileh Bay en langs Viking Cave en houden een uurtje pauze op het strand van Maya Bay waar de film ‘The Beach’ met Leonardo di Caprio werd opgenomen. Dit zijn stuk voor stuk paradijselijke plaatsen die we helaas moeten delen met honderden andere toeristen. Op onze trip maken we trouwens kennis met een Venezolaans koppel, met twee zakenmannen uit Noord-Italie en met Nadia en Christophe, een Zwitsers koppel.
S’Avonds eten we voor weinig geld heel veel vis aan geimproviseerde kraampjes langs de rivier in Krabi Town.

KO TAO

Voor wie het nog niet wist: het regenseizoen is begonnen. Volgens de Lonely Planet regent het meer aan de westkust dan aan de oostkust. We besluiten de gok te wagen en eerst een weekje strandvakantie te houden aan de oostkust – in de golf van Thailand – en daarna een week te blijven aan de westkust – dat is aan de Indische oceaan.
Aan de oostkust liggen drie eilanden: Ko Samui, waar we eigenlijk geen info over hebben, Ko Pha-Ngan, een eiland dat bekend staat als een party eiland nadat iemand jaren geleden met het idee op de proppen kwam om bij elke volle maan een ‘full moon party’ op het strand te houden, en Ko Tao, het kleinste van de drie eilanden.

We gaan via Chumphon naar Ko Tao, slechts vier bij vijf kilometer groot. 90 % van de bezoekers die aan land gaan, komen naar hier om te duiken. Wij komen naar hier om een boek van Harlan Coben te zoeken, te chillen (om het met een hip woord te zeggen) en te snorkelen.

Ko Tao is prijzig, zeker als je een kamer met airco wil. We vinden uiteindelijk onderdak in een hotel vlakbij de pier waar de boten aanmeren. Het is niet het meest romantische plekje, maar alles (koffie, croissants, internet, de seven-eleven, bookshops, …) is vlakbij en s’nachts is het er rustig. Wie eenzaamheid verkiest, kan kiezen uit heel erg afgelegen en heel erg moeilijk bereikbare resorts (je kan er alleen via een smal pad of met een boot naar toe) die varieren van 1 tot 5 sterren. We gaan op de tweede dag resorts kijken – best een dagvullend programma – en ontdekken een pareltje met bungalows die door een Balinees geinspireerde architect werden ingericht. De bungalows hebben allemaal een groot terras met zicht op de golf van Thailand. Ooit, als ik rijk ben en geen schrik meer heb van spinnen, denk ik, kan ik dit een kans geven.

Geluk ligt in kleine dingen. Ingrid vindt – hoera – haar boek en kan nu eindelijk vernemen hoe het spannende verhaal afloopt. Ik doe intussen een dagtocht per boot rond het eiland. We stoppen op vijf plaatsen om er te snorkelen. Het is een typische laagseizoen groep want we zijn maar met vier (op een grote boot): Valerie, een Francaise uit Bretagne, en een jong koppel uit Italie. We krijgen onder water een kleurenpracht aan vissen te zien: dit is live National Geographic. Aan Shark Bay hoeven we niet eens lang te wachten op de show: al na vijf minuten schiet er een haai voorbij. Deze versie is 2 meter lang en ongevaarlijk. Het water is trouwens kraak en kraakhelder en varieert in kleur tussen turquoise (waar de ondergrond zand is) en diep blauw (waar op de ondergrond grillige koralen en de meeste tropische vissen te vinden zijn). Het is duidelijk dat de troeven van Ko Tao vooral onder de zeespiegel liggen. Boven de zeespiegel, wel, liggen er enkele interessante bikini’s. Meestal zijn deze niemendalletjes copies van het merk Billabong en worden de eigenaars geescorteerd door hevig getatoeerde mannen. Om niet helemaal uit de toon te vallen – we duiken niet en hebben geen tatoeages – bestel ik flessen Singha bier per liter. That should do the trick.

De laatste dag huren we een brommer (die met tatoeages huren een quad bike) en proberen we met de hulp van een Nederlander die hier woont enkele afgelegen baaien van het eiland te bereiken om er te snorkelen. Meestal staat het water echter te laag en zitten we te dicht op de koralen om comfortabel en zonder gevaar voor schaafwonden te snorkelen. Ingrid gaat dan maar schelpen zoeken, maar vindt er geen interessante. Wel leuk is dat we toevallig op een strandje terecht komen waar we Valerie-de-Bretoense tegen het lijf lopen. We kletsen wat bij en Valerie toont ons de prachtige mini-aquarels die ze tijdens haar reis door Thailand in een Moleskine boekje heeft getekend.

En terwijl op een ander eiland, hier zo’n 50 kilometer vandaan, de full moon party volop in de voorbereiding zit, genieten wij avond na avond en aflevering na aflevering van seizoen 6 van de Gilmore Girls. Zonder kaarslicht, maar met airco.

Moet nog gezegd, tenslotte, dat we van het regenseizoen weinig merken. Tijdens ons verblijf van zes dagen krijgen we 1 hevig onweer te verwerken. We voelen de hitte op onze huid prikken. De voormiddagen zijn zonnig en we zijn al lang blij als er s’namiddags een wolkje voor de zon schuift.

PIC OF THE DAY

50 Baht is 1 euro. Behoorlijk dure benzine dus, maar op zo’n klein eiland als Ko Tao kom je daar al een heel eind mee met een brommer. Gelukkig hoeft hier niemand zijn auto te vullen met 50 of meer van zulke flessen. Er is ook een echt pompstation voor de weinige auto’s die hier rijden.