De trein van Lima naar Huancayo is een belevenis, vele toeristen beschouwen dit na Macchu Picchu als een hoogtepunt van een reis door Peru. De rit van 13u rijdt recht van Lima omhoog de Andes in. Op enkele uren tijd stijg je dus van zeeniveau tot 4781 meter. Om dat tochtje tot een goed einde te brengen moet de trein enkele keren een zogenaamde zigzag doen. Hij rijdt dan eerst een stukje achteruit op een nieuw spoor, stopt vervolgens, en rijdt daarna opnieuw vooruit op een ander spoor. Vreemde techniek, maar op die manier kan hij vrij steil een berg omhoog kruipen. Snel is ie niet: gemiddeld halen we 30 km per uur. Vaak rijdt ie ook niet: in 2006 kon je 13 keer een zitje reserveren, in 2007 20 keer. We nemen plaats in toeristenklasse in de hoop dat daarmee de zo gevreesde hoogteziekte wel zal meevallen. Maakt uiteraard niets uit, maar goed, we krijgen in deze klasse een wagon met houtinleg, een comfortabele zetel en een bonnetje voor een gratis Pisco Sour, een typisch Peruviaans drankje met een hoog alcoholgehalte. Zolang de trein klimt, drinken we maté de coca, dat zou helpen tegen hoogteziekte. Achterin de trein, de laatste wagon, is een bar ingericht. Zodra de trein over het hoogste punt heen is, genieten we daar van onze Pisco Sour. Die bar is best leuk ingericht en heeft een open gedeelte. We informeren er bij de mensen van het spoor hoe we best onze reis verderzetten in Huancayuo, want je bent per slot van rekening midden in de Andes, vervoer ligt hier niet voor de hand.
Na 13 uur hebben we het wel gehad. We zijn blij dat we een stukje te voet kunnen gaan naar het hotel (ondertussen een tiental taxis afwimpelend) en checken in in 'Casa de la Abuela'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten