De Milford Sounds hebben hun naam zoals zovele andere gebieden te danken aan kapitein Cook. Maar hij heeft zich vergist, want de kapitein voor sounds hield - door rivieren gevormde zijarmen van de zee - bleken in werkelijkheid fjorden te zijn. Alle grillige bergwanden zijn in Fjordland uitgekerfd door gletchers. Die zijn nu niet langer zichtbaar, maar wat overblijft is de V-vormige bergwand die steil de zee in duikt. Ijs is namelijk harder dan water en laat een veel dieper spoor achter dan wat water doet met een landschap. Enfin, dat is toch hoe ik het begrijp van de gids en kapitein die met ons twee uurtjes rondvaart op de Milford Sounds. De typische postkaartfoto van de Sounds, met laaghangende wolken, krijgen we niet helemaal voor elkaar. Wat we wel te zien krijgen zijn enkele fur seals die van het schrale zonnetje proberen te genieten. De fjorden geven uit op de Tasmaanse zee, maar eer we die goed en wel in het vizier krijgen, keert de kapitein terug omdat ons schip niet is uitgerust voor tochtjes op de ruwe, open zee.
Na twee uurtjes uitwaaien op de boot is het tijd voor actie: we klimmen twee uur omhoog naar 'Lake Marian'. In onze gids staat die wandeling genoteerd als 'moderate' (middelmatig), maar ik denk dat de schrijver een onverbeterlijk optimist moet zijn geweest. Het wandelpad slingert steil omhoog over een ondergrond van voornamelijk... boomwortels. Eenmaal boven worden we beloond met een prachtig uitzicht op het meer en de omliggende bergen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten