Jos en Phanith wonen tijdens de week in Phnom Phen, maar de weekends reserveren ze voor Sihanoukville. Ze hebben er een restaurant-zonder-kok op het strand. In afwachting van een manager met kennis van zaken die een bord met 'Come in, we're open' voor de deur kan zetten en voedsel op tafel kan toveren, woont Phanith haar broer met zijn gezin in het restaurant. Jos heeft even verderop ook een stukje grond gekocht waar hij later wil gaan wonen en er eventueel een guesthouse wil starten. Maar dat zijn allemaal nog vage plannen: als hij in zijn hangmat ligt aan het strand droomt hij van bungalows en tevreden klanten.
En hij droomt van ecoprojecten. Samen met een Cambodiaanse vriend heeft hij een grote lap mangrovegebied gekocht, een stuk dat grenst aan de zee, op een uurtje rijden van Sihanoukville. Ze willen eigenlijk voorkomen dat er een uniek stuk natuurgebied verloren zou gaan: boeren (de locale bevolking bestaat voornamelijk uit vissers en rijstboeren) zien niet de noodzaak in van mangroves. Ze kappen het hout om er houtskool van te maken en staan er niet bij stil dat zo een natuurlijke buffer tegen tsunamis bedreigd wordt. Wij bezoeken de mangrove op een zaterdag en komen terecht in een andere wereld, temidden van de locale bevolking. Deze mensen hebben niets: een hutje in de modder langs de oever, wat krabbetjes en visjes om te eten en veel te veel muggen om goed te zijn. De meesten hebben een fiets om 17 km verder op fruit en groenten te kopen. Maar: ze hebben allemaal een hangmat. En duizenden orchideeen in hun tuin, de mangrove...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten