Op naar het zuiden. Thailand is zowat het enige land in de regio waar betrouwbare treintjes rondrijden. Per trein reizen is trager dan per autobus, maar we hadden al zoveel goeds gehoord over de 1ste klas slaapplaatsen op de nachttrein, dat we in Chang Mai ons zitje proberen te versieren voor het zuiden. Zware ontgoocheling als blijkt dat er geen slaapplaatsen met airco meer vrij zijn. Noodgedwongen stappen we op een nachtbus met bijzonder weinig beenruimte. Nog zoiets dat we moeten onthouden: nooit een bus reserveren in een reisbureautje, altijd boeken vanuit het officiele busstation. Probleem is dat officiele busstation te vinden. Enfin, we zijn met hebben en houden op weg naar het zuiden.
Waar naar toe? Zo goed als elke reis van noord naar zuid loopt door Bangkok. Bangkok is voor de meeste reizigers een supergrote en bijzonder onoverzichtelijke verkeershub. Zeker als je zoals wij om 05u30 in de ochtend aankomt op Kao San Road, hartje Bangkok. Meteen worden we aangesproken door een taxichauffeur die zoals steeds onze plannen probeert in zijn voordeel om te buigen. We willen zo snel mogelijk door naar Ko Tao, een eiland in de golf van Thailand. Aha, zegt de man, dan kunnen jullie niet naar het officiele busstation, want dat is een heel stuk van hier rijden en bovendien is dat op dit uur nog niet open. Het is te vroeg om tegen te spartelen en na wat gekibbel over de prijs – het wordt alsmaar moeilijker om taxichauffeurs ertoe aan te zetten hun meter te gebruiken – brengt de man ons tot bij een reisbureautje (van een vriend allicht) dat om 6 uur in de ochtend opent.
Het is balen van zodra de man van het reisbureau spreekt: ‘de eerstvolgende bus naar Ko Tao vertrekt pas om 19 uur deze avond’. Dat betekent dat we dus geradbraakt uit bus 1 komen (na 10 uur bus), 12 uur de tijd moeten doden in Bangkok, en pas vanavond opnieuw voor 14 uur aan een stuk opgezadeld zitten met een aaneensluiting van bus, minivan en boot…
En het wordt nog meer balen als Ingrid merkt dat ze haar boek van Harlan Coben (wat een geluk dat die auteur zoveel boeken heeft geschreven!) in bus 1 is vergeten.
Koffie. Dringend.
We buigen het lot om in ons voordeel en stellen de hele dag in het teken van dat boek van Harlan Coben. We gaan elke boekenwinkel binnen op Kao San Road en omgeving op zoek naar ‘Just One Look’. Elke winkel hanteert een ander klasseringssysteem. De ene zet de boeken per taal, de andere alfabetisch op titel, we vonden er zelfs een die een indeling maakte naar vrouwelijke auteurs en mannelijke auteurs (?), maar de meeste hebben gewoonweg geen enkele vorm van ordening van boeken.
Geen ‘Just One Look’ te vinden. We zetten onze gedachten op oneindig en nemen de ferry, weg van de drukte in de stad. Da’s leuk, die ferry. Je betaalt 15 Baht (12 oude Belgische frank) en je mag heel de rit op de rivier uitzitten – of er vroeger afstappen als je ergens speciaal wil zijn. Wij gaan een heel stuk mee want we moeten nergens zijn.
En dan gaan we terug en kopen ons avondrantsoen in de seven-eleven en zetten ons daarna schrap voor de volgende nachtrit naar onze eindbestemming. Dit keer krijgen we waar voor ons geld: een bus met voldoende beenruimte en roze gordijntjes met borduursel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten