THIS IS THE END

De laatste rit naar huis.
Alle ritten zijn gereden, de strijd met de rugzak gestreden.
Klinkt als: alle wedstrijden zijn gespeeld, de strijd om de EURO2008 gestreden.

Ik zoek naar de symbolische wolken die zich boven ons samenpakken, naar een clubje ingetogen en in zwart geklede passagiers die onze laatste reis begeleiden, maar alles wat ik zie is een stralende zon, mensen die gehaast van hun werk terug naar huis keren en een trein die net over de grens aan de halte 'Marbehan' in panne valt.

Ik sluit m'n ogen, concentreer me op de muziek op m'n mp3 speler. Op zoek naar een liedje om mijn eind-van-de-reis stemming te onderstrepen, scan ik de muzieklijst. Misschien 'The End' van The Doors?

Discover The Doors!

"Can you picture what it will be - So limitless and free". De lyrics kloppen niet met wat ik voel. Ik zal straks helemaal niet meer zo vrij zijn. Misschien ben ik beter af met 'Exit' van Radiohead.

Discover Radiohead!

"Today, we escape, we escape". Thom Yorke zingt het met een overtuigende grafzerkstem, maar het werkt niet als je naar huis en naar de realiteit terugkeert.

Een laatste poging: "Aan het strand van Oostende" van Louis Neefs. Het zit meteen goed. Ik word er vrolijk van.

De spanning stijgt naarmate we Hasselt naderen, niet alleen in het laatste hoofdstuk van "Darkest Fear" van Harlan Coben (zie foto), maar ook als we in de IC trein van Brussel naar Hasselt als onbetalende passagiers meereizen. We hadden geen tijd meer om een ticket te kopen in Brussel. En aan wie kunnen we het gaan uitleggen? Aan treinbegeleider Yvan, onze vroegere buurman. En daarmee krijgt Yvan zonder dat hij het beseft de primeur van de terugkeer in dit land. Yvan, op de foto!

We moeten niet flauw doen. De reis is afgelopen, morgen is een nieuwe dag. Neem nu die voetbalmania van de afgelopen weken. De dag na de finale, wel, is de dag na de finale. Alle sporen worden uitgewist, de imposante voetbalreuzen (zie foto) in het station van Zurich worden verhakseld tot schroot.

Jullie klagen over dit land. Wij ook. Maar er is veel om naar uit te kijken als je hier een jaar weg bent: ouders, vrienden, een kleerkast, kruiden van Piet Huysentruyt en straks opnieuw een indexering van het loon. We voelen ons ongemakkelijk en blij tegelijk als ouders en familieleden ons aan het station komen afhalen. Beetje bij beetje en dag na dag zullen we onze draai wel weer vinden.

Tot hier en niet verder.
Bedankt, lezers.
En bedankt, ouders. Zonder jullie steun en begrip zou dit niet mogelijk zijn geweest.