Terwijl het aandeel van Apple maar blijft stijgen (net de miljoenste Iphone verkocht in de States) en ze bij Janssen Pharmaceutica met de handen in het haar zitten, worden wij stilletjes aan zot van de bus.
Even terug in de tijd: op donderdag 13/09 vertrekt de nachtbus van Huaraz naar Lima stipt om 22 uur. We zijn geen voorstanders van nachtritten, maar de weg tussen Huaraz en Lima is betrekkelijk rechtdoor en volledig geasfalteerd. Bovendien boeken we bij de hoogst aangeschreven busmaatschappij in Peru 'Cruz Del Sur'. Tenslotte hadden we deze tocht in de andere richting al eens eerder gedaan, we wisten dus hoe de omgeving er uit zag. Van slapen komt echter niet veel in huis, zodat we om 05u30 erg moe uit de bus stappen in het centrum van Lima. We nemen een taxi naar het treinstation, waar stipt om 7 uur in de ochtend de trein naar Huancayo vertrekt. De trein geeft het gevoel mee te spelen in een oude film. Weinigen hebben de kans om dit te doen, hij rijdt immers maar 20 keer per jaar. (check rittenschema op http://www.ferrocarrilcentral.com.pe/)
Na 13 uur trein maken we een korte tussenstop in Huancayo, de grootste stad in het zuiden van de Andes in Peru. We komen nooit te weten hoe de stad er uit ziet, want de volgende ochtend al stappen we om 06u30 op een nieuwe bus (en een nieuwe busmaatschappij, het duurt wel even voor je doorhebt hoe het bussysteem in Peru werkt) richting Ayacucho. We zijn alweer vertrokken voor bijna 9 uur bus. We malen 250 km af over veldwegjes. Gelukkig zitten er geen hartpatiënten op de bus.
In Ayacucho blijven we 2 nachten, deels omdat we een dagje uit de bus willen blijven, deels omdat het een erg mooi stadje is (zie eerdere bijdrage over Ayacuccho).
Maandag 17/09 weer een bus: 10 uur naar Andahuaylas. Deze rit is zo mogelijk nog erger dan de vorige, alhoewel we een relatief sjieke bus hebben, blijven de afgronden mottig diep. We delen de bus met een groepje Vlamingen die aan een bouwkamp in buurt van Ayacucho hebben deelgenomen.
Dinsdag 18/09: we kijken niet bepaald uit naar de laatste etappe. We vertrekken om 13u voor nog maar eens zes uur zand en grintweggetjes. Om halfzeven die avond rijden we ongedeerd het parkeerterrein op van het busstation van Abancay. We nemen ons plechtig voor de eerste tien dagen niet meer op een bus te stappen. En dat hoeft gelukkig ook niet, want hier in Abancay worden we opgewacht door Stijn en Anneleen. Ze werken hier al een anderhalf jaar als coöperant voor Volens en wij komen een maand lang helpen aan hun project.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten