Roeien!

We hadden dus zoals eerder aangegeven een wandeltocht naar Yampupata iets te laat aangevat, waardoor we rond 17 uur begonnen uit te kijken naar een lift terug. Er komen daar maar enkele auto's per uur voorbij, maar onze hoop ging uit naar een lift per boot. En ja hoor, daar kwam ons een jongen tegemoet die ons met zijn boot wilde terugbrengen naar Copacabana. We spraken een prijs af, en volgden hem naar zijn huis, want hij wilde 'nog snel enkele spullen pakken'. Hij komt terug naar buiten... met zijn broertje van 10, een stel roeispanen en een plastic zak. Je gaat ons toch niet terug ROEIEN? vragen wij meteen. Jazeker hoor, antwoordden de twee. Het is maar drie uurtjes roeien. DRIE? DAN IS HET DONKER! Maar de jongens hebben er geen oor naar: ze zijn het gewoon, zeggen ze. Goed, wij mee met die twee. Het bootje heeft de omvang van een 'optimistje', en het eerste uur hebben we er best plezier in. Maar dan begint de zon onder te gaan, de wind komt op, de jongens beginnen te zweten, de jongste begint te klagen over pijn aan de handen, en we krijgen kou. Ik probeer me bezig te houden met foto`s nemen, want de twee broers staan niet toe dat ik mee probeer te roeien. Ingrid kijkt ondertussen uit naar reddingsvesten. Die zijn er niet. Na twee uur roeien bevestigt de oudste een vlaggetje aan een soortement mast. Hij kijkt hoe de wind zit en haalt daarna uit zijn plastic zak een... zeil tevoorschijn. Na tien minuten sjorren en trekken en duwen is ons bootje omgevormd in een echte zeilboot! De oudste broer heeft dit zeil helemaal zelf in elkaar geknutseld. Ongelooflijk knap. Hij is duidelijk in zijn nopjes met onze complimenten. Na een half uur zeilen gaat de wind de andere richting uit waaien en moeten de jongens terug alle zeilen binnenhalen en beginnen roeien. Die laatste 20 minuten roeien is het pikdonker en bijzonder hard werken voor de jongens omdat er zo een sterke stroming staat. Ik denk dat we maar 10 meter per minuut vooruitgingen. Nog steeds is er geen denken aan dat ik mag helpen roeien: de oudste heeft altijd een ander excuus om zijn passagiers niet aan het werk te zetten. Als we uiteindelijk aan wal gaan, betalen we de jongens wat meer, want uiteindelijk hadden we dit labeur niet verwacht.