Toen die ochtend de wekker afliep om kwart voor vijf, hadden we er nog geen idee van dat dit een erg bewogen dag zou worden. Maar dertien uur later, toen we vast kwamen te zitten in Petrohué, wisten we wel beter.
Dat ging zo:
05:00 taxirit naar de internationale luchthaven, die 30 km buiten de stad ligt. Omdat wij zelf in een buitenwijk van Buenos Aires logeerden en het die ochtend zwaar onweert boven BA, doen we een dik uur over de route. Onderweg moet de chauffeur tanken (LPG), daarna moet de motorkap drie keer open en weer dicht eer hij de auto weer aan de praat krijgt. De man rijdt ons in doorweekte kleren tot aan de luchthaven, geeft Ingrid een kus en excuseert zich. Voor de kus of voor het oponthoud aan het benzinestation?
07:30 vlucht naar Santiago de Chili
We gaan in de wachttijd tussen de twee vluchten tevergeefs langs bij luchtvaartmaatschappij LAN om onze vlucht naar Nieuw Zeeland geconfirmeerd te krijgen. Meer succes hebben we bij de toeristische dienst. We treffen er een vriendelijke man die ons aanraadt naar een nog onontdekt plekje te gaan in de buurt van Puerto Montt: Petrohué. We hebben ons voor dit stuk van Chili niet zo goed voorbereid, dus beslissen we dat dit voor vandaag onze eindbestemming zal worden.
13:10 vlucht naar Puerto Montt
15:15 shuttle naar busterminal van Puerto Montt
16:05 bus naar Puerto Varas
16:50 bus naar Petrohué
Op de bus naar Petrohué treffen we een busbegeleider aan die doet alsof de bus een café is en hij als beste klant al uren aan de toog hangt te zeveren met de rest van het café. Het wordt een bijzonder geanimeerde rit naar Petrohué, vooral als hij in alle toonaarden Petrohué begint af te raden als eindbestemming. Veel te duur, zegt hij, en hij maakt daarbij een gebaar alsof iemand hem een mes in de keel zet. 'Je gaat veel beter naar de fjorden hier tweehonderd kilometer verderop, ik ben daar geboren, de natuur is daar fantastisch...' We hebben geen zin meer om onze plannen te veranderen, maar zijn toch op onze hoede voor wat Petrohué betreft.
17:50 Petrohué
We zijn er. De bus rijdt niet verder want de weg gaat niet verder. We staan met al onze bagage op 10 meter van een prachtig meer. Het dorp is acht huizen groot: geen bakker, in het enige winkeltje verkopen ze niet eens water, laat staan groenten of fruit. De verkoopster wijst naar het meer: water genoeg. Er is één hotel en de kamers kosten er 120 USD per nacht. Dat is ongeveer ons budget voor twee dagen! Dan klopt een oude man ons op de schouder: kamer nodig? 'Ik heb een kamer in mijn huis'. OK, doen.
18:10 Boot naar huis van Alex.
We steken het meer over en komen terecht in een andere wereld: geen geluid, geen vervuiling. Dit is puur natuur. De volgende dagen genieten we van het uitzicht op de besneeuwde vulkaan Osorno en een wandeling langs het meer tot aan de voet van de vulkaan. Elke avond puzzelen we de graten uit een heerlijk klaargemaakte forel uit het meer. In het huis van Alex is geen comfort: er is enkel electriciteit (generator) van 21u30 tot 00u00, geen verwarming, geen isolatie... Zijn huis is volledig uit hout opgetrokken en in de tuin weten kalkoenen, varkens, kippen, koeien en paard nog niet dat het bijna kerstmis is en één van hen aan het spit zal eindigen. Gelukkig is het bed ok en is er warm water in de badkamer.
We hadden ons voorgesteld van hier verder te kunnen reizen naar Bariloche, het meerdistrict aan Argentijnse kant, maar er is slechts één maatschappij die de overtocht per boot doet en die misbruiken op een schandalige manier hun monopolie: 170 USD voor de tocht. Dat hebben we er echt niet voor over, en na twee dagen nemen we dus de bus terug om over land terug naar het veel goedkopere Argentinië te reizen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten