VIENTIANE

De hoofdstad van Laos lijkt in omvang op Hasselt. Er wonen om en bij de 200.000 mensen. Laos is het armste land van Zuid-Oost Azie en dat heeft voor een stuk te maken met het feit dat dit land per capita het meest gebombardeerde land ter wereld is. Grond is hier vruchtbaar, maar ook heel explosief. Het 'clearen' van een stuk grond - alle niet ontplofte explosieven verwijderen - kost hier meestal meer dan de opbrengst die de gewassen ooit zouden kunnen opbrengen. Daarom sturen veel boeren hun kinderen het veld op met een zelf in elkaar geknutselde metaaldetector. Kinderen wegen lichter dan volwassenen, is de redenering, dus is de kans kleiner dat er iets fout gaat. Maar dat spreken de statistieken van Handicap International grondig tegen. Elk jaar nog sterven er kinderen op het veld, de ledematen van het lijf gerukt door bommen van Amerikaanse of Russische makelij. Ook daar houden de Laotianen er een morbide gedachte op na: ze verkiezen de Russische, omdat de onderdelen van hun bommen uit metaal zijn (en niet uit plastic zoals de meeste amerikaanse bommen die hier werden gedropt). Metaal heeft zo zijn voordelen: het roest als het lang genoeg in de grond zit (= bom gaat niet meer af), en de kiloprijs voor oud ijzer ligt hoger dan die voor gerecycleerd plastic. Extra jammer bij dit alles is dat al die bommen en of mijnen daar niet gedropt werden om Laotianen uit te roeien, maar wel om de Vietcong te bestrijden...

Maar we zijn hier niet om het verleden van dit land te herkauwen. Wij volgen de Mekong die Laos van noord tot zuid doorkruist. En we dachten dat vrij letterlijk te doen (maar dan van zuid naar noord). Bootjes varen grote trajecten van de route, en reisverhalen van andere backpackers hadden ons goesting doen krijgen om hetzelfde te doen. Alleen hebben we een doorslaggevende factor over het hoofd gezien: we zijn nu op het eind van het droge seizoen. De Mekong is niet diep genoeg om vlot verkeer toe te laten.
We zien dat heel goed in Vientiane wanneer we een fiets huren en een stukje langs de rivier op fietsen. De Mekong is herleid van een brede rivier tot een nauwe geul. Het is een trieste aanblik, en ik vraag me af of die restaurantjes en guesthouses op deze straat wel klanten over de vloer krijgen. Ons hebben ze alleszins niet liggen. Wij fietsen verder de stad in, naar een winkeltje waar Ingrid een Magnum ijs in het vriesvak heeft zien liggen. Dat heb je met hoofdsteden: een ruime keuze in Westerse artikelen. Yummie spullen, maar ook handige spullen, zoals een bankautomaat. Die heeft in Laos zo zijn eigen beperkingen. We kunnen met onze Maestro kaart maximaal 700.000 Kip per keer uit de muur halen, dat is omgerekend exact 51,3 euro die van onze rekening gaat. Je kan daar in Laos makkelijk een dag of twee mee rondkomen, maar toch is het vervelend dat we regelmatig 'langs het kastje' moeten gaan.
Ook vervelend: het 25 meter zwembad (het enige in heel Vientiane) waar we zo naar hadden uitgekeken zit vol met ondefinieerbare witte 'vlokjes'. Daar durven wij niet in gaan! We vragen en krijgen ons entreegeld terug en geven de vijf medewerkers van de zaak de raad voortaan hun tijd te doden met vlokjes vangen.
Wij vullen de rest van de tijd met bezoekjes aan de ochtendmarkt waar we nee zeggen tegen een uitgebreide keuze aan nep Rolexen, nep Seiko's en nep Rado's (maar niet tegen een nep Gucci voor Ingrid), en zweten onze weg door de bekendste tempels, monumenten en beelden van Vientiane. Op de foto's zien jullie onder andere het presidentieel paleis, de plaatselijke 'arc de triomphe' en de Wat Sisaket.
Ons hotel ligt langs het 'Centre de la langue Francaise'. Dit centrum is een van de uitwassen van de Franse dominantie in het begin van de twintigste eeuw. Pas in 1953 liet Frankrijk Laos los, maar tot vandaag merk je de franse invloed. Alle straatnamen bijvoorbeeld staan zowel in het Lao als in het Frans geschreven. En in veel van de koloniale woningen schuilt een sterke hand van een of andere Franse bourgois architect. In het 'Centre de la langue Francaise' wordt 3 keer per week een Franstalige film vertoond. Wij gaan op zaterdag kijken naar Pauline a la plage. Een bijzonder slechte film uit 1983 met een hoofdactrice die zo geplukt lijkt van op een porno set... Daarna heeft nooit nog iemand iets van haar gehoord.