Bolivie 1 uur later

De grensovergang tussen Peru en Bolivië ziet er uit als de ingang van Erperheide in Peer: een poort en een vlag. That's it. We moeten eerst een stempeltje laten zetten in een kantoor aan de Peruaanse kant, daarna gebeurt precies hetzelfde ritueel aan de Boliviaanse kant. Ondertussen laveert de bus tussen de kraampjes door, om ter hoogte van de Boliviaanse vlag haar passagiers terug op te pikken. De hele procedure duurt een kwartiertje, maar in totaal zijn we er een uur én een kwart mee kwijt, want het is in Bolivië 1 uur later.
Bolivië is het goedkoopste land van Latijns Amerika en waarschijnlijk ook het land met de slechtste infrastructuur. Hoewel dat wat de wegen betreft in eerste instantie nogal meevalt. Tot onze eerste halte in Copacabana hobbelt de bus niet erger dan in Peru. Bolivië heeft ook een reputatie hoog te houden inzake betogingen. Om de haverklap mag de achteloze toerist zich aan betogingen, wegversperringen en blokkades allerhande verwachten. Als dat maar goed afloopt...

Peru: say hello, wave goodbye

Als we op 19 oktober de nachtbus nemen van Cusco naar Copacabana en daarmee dus Peruaans grondgebied verlaten, luister ik op m'n mp3 speler naar David Gray's 'Say Hello, Wave Goodbye'. Ik maak de reflectie over deze maand in Peru en kom maar niet tot een besluit. Toen we uit Ecuador vertrokken was het zoveel makkelijker om conclusies te trekken. Dat lukt me nu niet, maar dat hoeft ook niet. We hebben een maand vrijwilligerswerk gedaan en dicht bij de mensen gestaan, dat volstaat. We hebben een lelijke hoofdstad gezien, Lima, en we hebben een prachtige Andes-stad gezien, Cusco: dat volstaat. En Ingrid heeft James op de Plaza de Armas in Cusco teruggezien: ook dat volstaat. Daartussen liggen hopen ervaringen en impressies die het midden houden tussen whauw en wat jammer toch. De whauws gaan naar de landschappen van de Cordillera Blanca, de zandduinen en het strand van Santa Rosa, de Heilige Vallei rond Cusco en Cusco zelf. De wat jammer tochs gaan naar de slechte wegen, het slechte water en het slechte onderwijs. Op de laatste dag van ons verblijf in Cusco ontmoeten we een bijzonder clevere taxichauffeur. Hij herleidt de problemen van Peru tot de drie volgende: maak het water gezond en de mensen worden gezond; leg wegen aan en de economie bloeit open; creëer een (nieuw) leerplan, een leerlijn en je krijgt kinderen met goesting om te leren en met kans op een betere toekomst.

Peru was ook het land waar ik in verloren uren opnieuw alles vernam over Kolonel Buendia, zijn familie en het ontstaan en de totale ondergang - honderd jaar later - van het dorpje Macondo. Het boek 'honderd jaar eenzaamheid' van Marquez, nu helemaal kapotgelezen, lieten we achter in Abancay.

Ik wil tot slot nog een speciale nota maken bij kinderen, honden en Toyota Corolla´s in dit land: het stikt ervan. Overal op straat zie je hopen kinderen lopen, meestal zonder begeleiding van een volwassene. Als ze geluk hebben, hebben ze een schooluniform aan. Anderen moeten de straat op en werken om wat eten en drinken. De honden hebben me dunkt vaak een makkelijker leventje: er ligt zoveel vuil op straat dat er altijd wel iets te schooien valt. De Toyota's zijn zonder uitzondering meer dan 10 jaar oud en schijnen geen remmen te hebben voor voetgangers. Ingrid heeft zich daar al bijzonder aan geërgerd en moest zich vaak inhouden om niet haar middenvinger naar de nonchalante chauffeurs op te steken.

We hebben spijtig genoeg in Peru niet bij Servas hosts gelogeerd en hopen dat we onze 'schade' in Bolivië of Argentinië wel zullen inhalen.

Machu Picchu, de Inca trilogie

Je komt er niet onderuit: na drie dagen wandelen toekomen op de Machu Picchu, het grijpt je bij de keel. De Inca trilogie, waarbij krachten ontleend worden uit drie elementen (dieren in dit geval), blijft ook vandaag nog actueel.

De Condor staat voor spiritualiteit. Die verbondenheid met oerkrachten voelen we hier nog heel sterk, zeker als je de uitleg van onze gids op de site van Machu Picchu in gedachten houdt.

De Puma staat voor kracht. Die konden we goed gebruiken, want de trektocht is een aanslag op je kuiten en knieën.

De Slang tenslotte, staat symbool voor wijsheid. Als je zoveel aan het stappen bent, begin je op den duur meer te doen dan enkel maar de ene voet voor de andere te zetten. Je spreekt tijdens het wandelen nauwelijks met elkaar omdat je vaak buiten adem bent. En dan valt er niet te ontkomen aan de eenzaamheid in je hoofd. Ze is een feit, en vluchten voor feiten brengt slechts verwarring en verdriet.
En ik merk: ik draag alle lasten van gisteren met me mee de berg op. Het verleden, dit keer verpakt in honderden versplinterde problemen, zit ik als een zware last de Salkantay berg op te dragen. En die mentale rugzak kan ik eens niet op de ezel laden: daar moet ik zelf mee afrekenen.

Er bestaat een aardig verhaal over twee monniken, die van het ene dorp naar het andere trekken en en meisje tegenkomen dat zit te huilen aan de oever van de rivier. een van de monniken loopt naar haar toe en vraagt: 'zuster waarom huil je?' Zij zegt: 'zie je dat huis daar aan de overkant van de rivier? Ik stak vanochtend vroeg de rivier over en had geen moeite bij het doorwaden, maar nu is de rivier zo gezwollen dat ik niet terug kan. Er is geen boot'. 'O', zegt de monnik, 'maar dat is helemaal geen probleem', en hij pakt haar op en draagt haar de rivier over en zet haar op de andere oever neer. De twee monniken trekken verder . Na een paar uur zegt de andere monnik: 'Broeder, wij hebben een gelofte afgelegd dat we nooit een vrouw zullen aanraken. Wat jij gedaan hebt is een vreselijke zonde. Vond je het niet prettig, was het geen grote sensatie, een vrouw aan te raken?' En de andere monnik antwoordt: 'ik liet haar twee uur geleden achter. Jij draagt haar nog altijd, is het niet'?
Uit Krishnamurti 'Laat het verleden los'

Machu Picchu, de ontbering

Het regent haast nooit rond deze tijd van het jaar, maar net als wij in een tentje moeten slapen begint het te gieten! We hebben ons vuurtje dan maar gestookt in het keukentje van een campesina (boerin) waar we eigenlijk zo goed als werden uitgerookt. De instant noedels smaakten naar... instant noedels en de instant soep was al niet veel beter. Die eerste nacht hebben we onze matrassen nog moeten verleggen omdat het in het midden van de tent begon binnen te regenen.

Maar dat heb je met basic camperen. Dus trokken we de volgende dagen met volle moed verder, zeker nadat de zon terug de bergen begon op te warmen.

Toilet, douche, warm water: vergeet het. Na drie dagen stonden Ingrid en ik zoals gewoonlijk om 6 uur op (onze jonge gids David wilde liever vroeg beginnen stappen, omdat het moeilijker wordt als de zon te sterk begint te schijnen). Ik nam een foto van Ingrid en Ingrid nam een foto van mij. Zoals je merkt, kwam er geen Photoshop aan te pas.

Un kilomètre a pied, ca use les souliers

25 kilometers in 3 days doesn't sound like a lot, does it? I remember walking 25 kilometers a day in order to become a real man at the scouts in Belgium. But that was 22 years ago and on a flat road. And be honest, a real man... never came out of it.

Now we've just passed the ultimate test: walking 3 breathtaking days in the Andes, starting at 2.800 metres above sealevel and climbing one pass until 4.600 metres. Sleeping in a basic tent, on a 5 mm sleeping mat, with no comfort at all. 15 liter water, 6 instant noodle packages and 2 double layered toilet paper rolls. The goal: reaching Machu Picchu, every backpackers dream.

We organized the tour ourselves. Starting in Mollepata, we hired a mule, a horse and a guide. The guide was a very young boy, David, who made us believe he's 17 years old, but measured the distance from Mollepata to the Machu Picchu to somewhat... 220 kilometers. Ok, David was not the most clever guide, but at least he knew the way and he managed to lead the horse and mule with care.

After each day of walking I felt my muscles hurt more and more but I felt happy and relieved. Respect for the old Inca empire: that's what I thought. And also I succeeded in freeing my head of trivial every day problems. Why bother if you have knees that still follow the rythm of the trek and if there's noodle soup at the end of the day.

On day 4 we finally got to see the Machu Picchu, which is Quechua for 'Old Mountain'. It rained when we arrived at 6 am, but after an hour or so the clouds went by and we had this most amazing view on what was once one of the last hideouts for the Inca empire. See for yourselves.

Workshop AudioVisuele Technieken

Mijn werk hier in Abancay bestond er gedeeltelijk in om een vierdaagse intensieve videoworkshop uit te werken. En van 9 tot 12 oktober was het dan zover: uit de ruime groep deelnemers aan de algemene workshop rond communicatie 'Periodismo Social' volgde een selectie van 8 jongeren de workshop video. Ze kregen een spoedcursus video, met technieken rond scenario, camera en montage op dag 1 en 2. De twee laatste dagen moesten ze zelf aan de slag gaan. Doel was twee reportages te maken: een eerste ging over de moeilijke bereikbaarheid van de regio, een tweede over de slechte kwaliteit van het water in Abancay. Terwijl Dennis op stap ging met de mensen die rond water werkten, heb ik me ontfermd over de andere groep. Hieronder kan je kijken naar het eindresultaat. Ik heb zelf geen camera aangeraakt, zij hebben ook de montage voor 90% in elkaar gestoken. Ik heb enkel muziek toegevoegd en de montage ingekort van 5 naar 3 minuten.

Op vrijdag 12 oktober werden we na afloop van onze laatste werkdag uitgenodigd op een afscheidsfeestje. Tarpurisunchis trakteerde op een lekker etentje en samen met de directrice Isabel zijn we daarna nog gaan doorzakken in een plaatselijke salsatheek.

Laatste dag in Abancay

We zijn hier in Abancay aan onze laatste werkdag bezig. De studenten zijn volle bak aan het monteren, af en toe ga ik eens kijken en helpen als het al te gortig wordt. Straks worden er 2 reportages getoond op de regionale tv, met een live interview in de studio met Stijn. Dat wordt spannend. Daarna is er een afscheidsfeestje gepland. We gaan uit eten in het beste restaurant van de stad en daarna treffen we alle juffen van de school in een cafe hier in Abancay. Weinigen zullen echter meegaan naar het restaurant, want de juffen verdienen hier zo'n 150 euro per maand. Dan kan een biefstuk er niet af.

De plannen daarna zijn bekend:
Morgen zaterdagvoormiddag inkopen doen voor onze tocht te voet naar de machu picchu (wereldwonder te bekijken op http://www.new7wonders.com/index.php?id=486)
Daarna nemen we de bus naar Cusco, maar halverwege laten we ons afzetten in de buurt van Mollepata. Dan moeten we nog een 'collectivo' of taxi nemen naar Mollepata zelf, waar we rond 18 uur verwacht worden bij Freddie. We kunnen er overnachten. Zondagmorgen nog water kopen in het gehucht (15 liter) en daarna de paarden laden. Wij gaan met Freddie z'n neef mee, die de streek op z'n duimpje kent, die ook weet bijvoorbeeld waar je droog hout kan vinden om vuur te maken, om water te koken enz. We nemen twee paarden: eentje voor de bagage (tent, water, rugzak...) en een paard als reserve voor als een van ons beiden moe wordt (de tocht komt op dag twee over een bergpas van meer dan 4.000 meter). Zondag beginnen we dus aan de tocht: het neefje van Freddie, twee paarden, Ingrid en ik. We stappen drie dagen door de bergen en op dinsdagmiddag komen we dan aan in Playas waar we een bus moeten nemen naar 'HydroElectrica', van waaruit we een trein kunnen nemen naar Aguas Calientes. Dat dorp ligt op een uur stappen van de Machu Picchu. Daar moeten we een hostal zoeken en kunnen we voor het eerst weer douchen. Woensdagochtend staan we om half 5 ten laatste op, want het moet fantastisch zijn om de zonsopgang mee te maken in die met mysteries omhulde stad Machu Picchu. Dus rond 6 uur die woensdagochtend zullen we er zijn: de bekendste plek van heel Latijns-Amerika. Op de middag moeten we terug naar beneden stappen en dan een trein nemen richting Cusco, maar niet helemaal tot Cusco omdat dat verschrikkelijk duur is (trein hier is in handen van een multinational, ze weten ook wel waar de toeristen komen). In Ollantaytambo moeten we uit de trein. Daar kunnen we aansluitend en veel goedkoper een bus vinden die ons in enkele uren tot Cusco brengt. Die avond hopen we rond 20 uur aan te komen bij de Italiaanse Vittoria, waar we twee nachten geboekt hebben. Op donderdag moet ik een dagje les gaan geven op de universiteit in Cusco, faculteit communicatie. Les is een groot woord: het wordt een soort van uitwisseling van ervaringen. Ze hebben daar een audiovisuele afdeling met naar het schijnt spiksplinter nieuw materiaal geschonken door de europese gemeenschap, maar geen kat die weet hoe ze er mee moeten omspringen. En ze hebben er een française die zal tolken.

Na Cusco gaan we naar Puno, onze laatste halte in Peru. Daar hadden we graag twee nachten verbeven bij een Servashost, maar Irma vertrekt -spijtig voor ons- morgen zelf op vakantie en zal er de 22ste pas terug zijn. Eind volgende week zullen we dus aan het Lago Titicaca zijn: 2 dagen in Puno (Peruaanse kant van het meer)en 2 dagen in Copacobana (Boliviaanse kant) Oef.