La Rioja

Over La Rioja kunnen we kort zijn: het was er heet heet heet, en tussen 13 en 18 uur sluit iedereen zich op in huis, met de airco vollen bak. We kwamen er toe in een weekend en dat maakte de zaak alleen maar erger. Nergens een wasserij te vinden die open was, de post gesloten en de douane (we zaten nog steeds met dat pakketje om naar België te versturen) werkt in La Rioja enkel op dinsdag en vrijdagvoormiddag. Dan maar wachten tot dinsdagochtend en de tijd ondertussen doden met de uitgebreide weekendeditie van Clarin, een van de twee nationale kranten in Argentinië, en een bezoek aan Talampaya Parque Naccional. In dat Nationale Park was het zo mogelijk nog heter: 40 graden op de middag. De gids vertelde dat het nog heter kan: "kom over een maand maar eens terug, dan krijgen we hier pieken van 48 graden". Nee bedankt.
In het park veel spectaculaire beelden. Ook hele bijzondere planten en dieren. We konden een foto maken van een vos, zagen heel hoog enkele condors cirkelen, en zagen 'groene' bomen. En met groen bedoel ik dat zowel de stam, de takken als de bladeren groen zagen. Blijkbaar gebeurt de fotosynthese bij dit soort bomen niet enkel in het blad, maar ook in de takken en de stam. Maar het mooist vonden we toch de imposante rode rotsformaties, door tijd, wind en water zodanig gepolijst dat je er vanop een afstand allerlei figuren in kan zien. We zagen een kathedraal, een monnik en een puma... in steen.
Op dinsdag raakten we eindelijk onze post kwijt - nu versturen we echt niks niks niks meer vanuit Zuid-Amerika - en daarna was het koersen naar de Terminal, waar we de bus op moesten voor een ritje van 10 uur naar Mendoza. Die Terminal is trouwens een pareltje: hij werd begin 2007 geopend.

TO BLOG OR NOT TO BLOG

Jullie genieten van deze weblog? Wel, we zijn bijlange niet de enige die foto's en tekst toevertrouwen aan het www. Hieronder volgt een lijstje van weblogs van mensen die we tijdens deze reis hebben leren kennen. Niet overtuigd? Wel, op sommige van die blogs staan roddels over ons, soms ook foto's.

www.getjealous.com/latinamericanadventure
Debbie uit Londen had een drukke baan als rechter gespecialiseerd in kinderrechten, maar nu is ze niet meer uit Bolivië weg te krijgen. Ze trok een tiental dagen met ons mee door Ecuador en Peru, maar ik vrees dat ze een lokale gids aan de haak geslaan heeft want haar reisritme heeft een serieuze deuk gekregen.


www.lykkewijnand.waarbenjij.nu
We ontmoetten Lykke en Wijnand uit Utrecht voor het eerst in Sucre, Bolivië. We verbleven er in hetzelfde hotel. Een maandje later zagen we hen opnieuw in Salta, Argentinië, waar ze in het bed van oude bekende Horatio (Couchsurfinghost) sliepen.


www.npl.waarbenjij.nu
Nicole uit Nederland is al jaren gebeten door de reismicrobe. Nu trekt ze een jaartje alleen door Zuid-Amerika. We zagen haar voor het eerst op 24 juli in Hotel Secret Garden in Quito. Daarna liep ze ons nog enkele keren tegen het lijf in Ecuador en Peru.

www.guzzigalore.nl
Paul was een freelance journalist uit Amsterdam, trok twee jaar van noord naar zuid door Amerika met een Moto Guzzi, maar bleef plakken in Bolivië. Wij ontmoetten hem in ons hotel in Sucre de dag nadat hij een artikel over Ché Guevarra voor Humo had geschreven. Op z'n site kan je het artikel downloaden.

http://craigandtanja.blogspot.com/
Craig uit Engeland en Tanja uit Duitsland zaten over de helft van hun jaartje rond de wereld toen wij er net aan begonnen. In hotel Secret Garden in Quito gaven ze ons een handvol tips ivm noord-Argentinië. Ordertussen zijn Craig en Tanja een container aan het inpakken en verhuizen ze eind dit jaar naar Australië.

www.neeltjepeeters.waarbenjij.nu
Neeltje is lerares in het lager onderwijs in Nederland, maar besliste begin dit jaar om te gaan trekken door Zuid-Amerika. Wij ontmoetten haar in Ecuador en sindsdien blijft ze ons volgen (of is het omgekeerd?). Op dit ogenblik studeert ze samen met Debbie (zie hoger) Spaans in Sucre, Bolivië.

http://www.travelblog.org/Bloggers/Ponce-De-Leon/
Matt en Chris uit de Verenigde Staten doen enkele maanden Zuid-Amerika bij wijze van huwelijksreis. Ze volgen ons al sinds Tilcara in Bolivië, waar we samen een dagtocht deden per paard/jeep/fiets, en als ik het goed heb komen ze nu net het internetcafé binnengelopen.

www.travelblog.org/Bloggers/rrruss/
Russ en Trish, beiden uit Engeland, wonen en werken al twee jaar in Salta, Argentinië. Russ gaf ons erg bruikbare tips over Noord-Argentinië en als we straks Oost-Europa willen gaan verkennen, kunnen we opnieuw bij hem terecht. Hij vertrekt namelijk eind dit jaar voor onbepaalde tijd naar... Polen, om er Engelse les te gaan geven.

Nu ik toch bezig ben: hieronder volgt nog een kort lijstje van weblogs die bijzonder nuttig bleken tijdens de voorbereiding van deze reis. Bedankt Erika, Nathalie, Ruben, Evelien en Jo!

www.bartenerikaopreis.blogspot.com
Mijn ex collega Erika bij VTM reisde vorig jaar samen met haar vriend door Argentinië, Bolivië en Chili. Het blijft grappig om zelfs nu nog naar de site te kijken en vast te stellen dat ze soms precies dezelfde indrukken opdeden als wij.

www.global-challenge.be
Ruben en Katrien reisden een jaar door Azië en Latijns-Amerika. De blog is helaas niet meer online. Ruben en Katrien wonen en werken in Hasselt en zijn zes maanden voor ons vertrek bij ons spaghetti komen eten. Die avond hebben ze ons ook bijzonder veel informatie gegeven.

http://home.versateladsl.be/travelweb/indexwereldreis.htm
Weblog van Jo en Evelien. Dit koppel reisde in 2006-2007 rond de wereld en deden exact dezelfde route als wij nu. Hun informatie bleek bijzonder nuttig. Zij logeerden vaak bij Servas hosts. Ondertussen hebben ze een kersverse baby. Proficiat!

JEANS

Onze laatste dag in Salta was ferm balen. We hadden alweer een hele verzameling spulletjes bij elkaar gesprokkeld en die drie kilo wilden we absoluut versturen voor we verder richting Mendoza zouden reizen. Maar de post, dat gaat niet vanzelf in Argentinië. Er zijn uiteraard de openingsuren (alles, ook de post, is hier dicht tussen 13 en 16 uur) maar er is ook de douane. Iemand heeft op een blauwe maandag de douane uitgevonden om toeristen te pesten die pakjes willen versturen naar België. Die douane is helaas op vrijdagnamiddag niet open. "Toch niet in dit postkantoor mijnheer, gaat u maar even naar de volgende wijk hier drie kilometer verderop, daar willen ze wel eens later werken." Maar ook daar gaf niemand thuis. Zelfs het hele postkantoor bleek gesloten. Dus wij met ons hele boeltje terug naar het busstation, waar we het in bewaring gaven tot we later die avond met een bus naar La Rioja zouden vertrekken.

Meestal eten we onze frustratie weg met een ijsje. Maar dat was nu niet genoeg. We liepen een Levis winkel binnen (de eerste in Latijns Amerika) en kwamen er terug buiten met allebei een jeans. Die hadden we namelijk thuisgelaten omdat jeans zogenaamd onhandig zou zijn op reis. Daar hadden we al na een weekje Ecuador spijt van.

Die laatste avond, een uurtje voor we op de nachtbus springen naar La Rioja, hebben we nog een gezellig uitje met Lykke en Wijnand uit Nederland, Horatio (onze Couchsurfing host) uit Argentinië en Russ en Trish uit Engeland (ook Couchsurfing hosts in Salta). Russ reserveert in het beste steakrestaurant van Salta. Het ziet er niet uit, zo'n klomp vlees op je bord, maar ik moet zeggen dat ik nog nooit zo'n lekkere steak heb gegeten.

Salta. Prachtige stad. Vriendelijke mensen. En de beste Argentijnse steaks.

MAAM museum in Salta

We zijn terug in Salta en zijn er al helemaal niet meer weg te krijgen na een bezoek aan het Museo Archeologico de la Alta Montaña. Dat museum vertelt over het leven van de Inca's in het hooggebergte rond Salta. In 1995 stootte een expeditie daar op een wel bijzondere graftombe. Op 6.700 meter hoogte vonden ze de vrijwel ongeschonden lichamen van drie kinderen tussen 6 en 15 jaar oud. Onderzoek wees uit dat de kinderen meer dan 500 jaar geleden zijn gestorven. Of niet.

De officiéle uitleg tijdens de rondleiding in het museum spreekt namelijk over rituele offers, maar dat wordt fors en met overtuiging tegengesproken door Katia, een historica gespecialiseerd in de Inca cultuur. Zij onderhield ons 2 uur lang over het leven van de Inca's, over de rijkdom van hun cultuur, de familiale structuren, de taal (Quechua) en hun intelligent mathematisch denken (het ons bekende binaire systeem ontleende de eentjes en nulletjes uit de Inca cultuur). Zij maakte als historica deel uit van het medische team dat de kinderen onderzocht. Het hallucinante is dat de kinderen alle drie nog zuurstof in hun longen hadden. Dat betekent dat ze niet werden gedood, want een dode 'blaast zijn laaste adem uit'. Ook de spieren bleken intact. Er was geen wonde op de lichamen: ook daaruit leidde men af dat de kinderen niet werden geofferd.

Wij begrepen zelf niet goed waarom er zo'n contradictie is tussen de officiéle uitleg in het museum en de officieuze door de historica. Feit is dat Katia ons twee uur lang helemaal inpalmde met deze bijzondere reis door het Inca verleden. Zeg nu nog eens dat er niks spiritueels te vinden is in Latijns Amerika...


Het lichaam van zo'n kind is overigens akelig om zien want dit zijn geen mummies of zo. De kinderen werden destijds teruggevonden in foetushouding bij een temperatuur van -18 graden Celcius en zo worden ze ook gepresenteerd. De atmosferische omstandigheden werden strikt overgenomen, de enige uitzondering is de lichttolerantie. Die was voorheen 0 lux, nu staat men tijdens het bezoek 10 lux toe.

Salta, Cachi en Cafayate

Salta is de eerste grote stad als je vanuit het noorden Argentinië binnenrijdt. Marc uit Amsterdam en Tania uit Munchen hadden ons lang geleden al eens verteld over dat leuke stadje in de bergen, dus we hadden het vaste voornemen hier een weekje te verblijven. We zochten en vonden contact met een host via Couchsurfing, dat is een soort hospitalityclub genre Servas, maar dan met een frisser imago. En zo kwam het dat we op een vrijdagavond terechtkwamen bij Horatio, een veertiger uit de provincie Jujuy, die sinds een tiental jaar in Salta woont en werkt. Hij kon ons slechts twee nachten herbergen omdat daarna een nederlands koppel de kamer zou komen bezetten. Horatio woont alleen op een studio en als hij mensen via Couchsurfing ontvangt, staat hij zijn bed af en slaapt hij zelf in de woonkamer. Verder heeft hij een bijzondere voorkeur voor woordenboeken: hij moet zeker om en bij de veertig woordenboeken hebben. Vooral de Longman edities konden mij bekoren. Tussen zijn boeken vonden we zelfs een oude Shakespeare!

De foto's zijn van onze uitstap naar Cachi en Cafayate. We huurden drie dagen samen met Sylvain en Anne-Helène een Chevrolet Corsa. Dit koppeltje woont en werkt in Grenoble en reist net als ons een jaar de wereld rond. Het waren best drie leuke dagen. Op dag twee reisde ook Eugenia mee, een meisje uit Buenos Aires die we in Cachi in ons hotel ontmoetten. Voor ons deed het goed nog eens drie dagen frans te moeten praten. Oh ja, en moet het nog gezegd in dit wijnland (en op slechts 400 km van Mendoza): we doken elke avond flink in de wijn.

Tilcara

De meeste toeristen reizen vanaan de Argentijnse grens meteen door naar Salta, maar wij besluiten om een dagje of 2 rust in te lassen in Tilcara. Dat is een heel klein dorpje in de bergen.

Die eerste avond in Argentinië moeten we toch een aantal dingen verwerken, zoals:
- de supermarkten hebben weer een uitgebreid aanbod
- we zien de eerste Mercedes sinds ruim drie maanden; zeker een uitgeweken Boliviaanse cocaboer?
- we zien de eerste sfeervolle terrasjes sinds drie maanden
- beenhouwers hebben hier terug een koeltoog
- vrouwen doen er alles aan om er zo sexy mogelijk uit te zien
- restaurants zijn sfeervol ingericht met indirecte verlichting en stoffen servetten en wijnglazen op tafel; alleen jammer dat iedereen hier pas na 22 uur aan eten begint te denken!

We hielden van het landschap van Bolivië, dat is ongetwijfeld van het schoonste dat er op deze aardbol te vinden is, maar nu is het weer tijd voor luxe. En dat betaal je. Die eerste avond in Argentinië stellen we vast dat alles dubbel zo duur is dan in Bolivië.

Er zijn in Tilcara enkele prachtige Posada's (B&B). Zo bezochten we er één die superknus was ingericht. Geen wonder want de eigenaars zijn architecten. Enfin, dat soort excessen kunnen wij ons voorlopig niet veroorloven. Wij verbleven de eerste nacht in een erg saaie hostal, maar dag twee en drie vonden we onderdak bij een gezellige familie die rust - net als ons - heel erg op prijs stelden.

In Tilcara zijn ook enkele fantastische boetiekjes met artesanias zoals sjaals en truitjes in Alpaca en juwelen gemaakt door indigene creatievelingen. Daar zou en moest geld uitgegeven worden. Om de schade enigszins beperkt te houden, probeerde ik gedurende ons verblijf in Tilcara zoveel mogelijk uitstapjes in de natuur voor te stellen. Dat lukte ten dele. We bezochten de Quedabra in de buurt van Tilcara, slenterden wat over een oude ruine - het moet ooit het oude Tilcara hebben voorgesteld - en lieten ons per collectivo (een soort taxi die pas vertrekt als alle plaatsen bezet zijn) naar een dorpje in de buurt brengen waar een schilderachtig kerkhof tegen de bergwand gekleefd lijkt te zijn. Bij allerheiligen worden de doden ook hier herdacht, dus troffen we een bijzonder kleurrijk kerkhof aan dat ons bijna vrolijk stemde. De meeste bloemen zijn in plastic, hier en daar lag een jenoeffel (anjer) om aandacht te schreeuwen. Dju wat zijn die bloemen lelijk.

10 AM PIC

Tilcara, onze eerste halte in Argentinië. Deze foto is - toegegeven - gemaakt om vijf voor tien. Maar de oude brug had net iets teveel charme om links te laten liggen.