Het is niet makkelijk om vanuit Ushuaia je volgende stop in te plannen. Andere steden in Latijns Amerika hebben een centrale busterminal waar je een keuze kan maken tussen diverse maatschappijen die alle windrichtingen uit rijden. Zo gaat dat niet in Ushuaia. Je moet naar de toeristische dienst, daarna naar een reisbureau en dan bang afwachten of er nog plek is op de bus. Wij vertrekken die ochtend om 05u30 naar Punta Arenas in Chili. Na een lange busrit (2 keer een grensovergang met veel vertraging en 1 keer met de bus op de ferry om de Straat van Maghellan over te steken) komen we om 19 uur afgepeigerd aan in een grijze stad, waar we meteen worden overvallen door dames die hun diensten aanbieden. Nee, niet die diensten. Gewoon een kamer in een basic hostal. Goed, we nemen snel een kamer. Een hele simpele en erg koude kamer, maar wel met zicht op de straat van Maghellan.
De eigenaars van de hostal gaan niet akkoord met onze stelling dat wij de voorbije dagen verbleven in 'het eind van de wereld'. Dat, vinden zij, is een leugenachtige stelling die de marketingboys in Argentinie hebben uitgevonden. En inderdaad, je hebt nog een stadje 10 kilometer meer ten zuiden van Ushuaia. Dat heet Puerto Williams en het hoort bij Chili. Maar de Chileense marketingmachine heeft zich te laat op het toerisme gestort, vandaar dat Chili - nog steeds volgens de eigenaars van onze hostal - een duf imago heeft en weinig toeristen aantrekt. Wij denken dat Chili vooral een duur imago heeft, maar we trekken er ons niet al te veel van aan want we zijn hier nog maar net en hebben net emailgewijs bericht gekregen van Joker dat onze vlucht naar Nieuw Zeeland eindelijk in kannen en kruiken is. Om dat te vieren gaan we lekker duur eten: canneloni met kingfish crab.
Iedereen komt naar Punta Arenas om naar de Pinguins te gaan kijken. Wij dus mee op de bus naar een kolonie van zo'n 10.000 pinguins die in de vrije natuur leven. We hadden geluk, want er waren net kuikens, nu ongeveer 4 weken oud. Hun dons was nu aan het veranderen in de mooie witte vacht zoals wij die kennen van de foto's.
Heel verrassend is dat die pinguins weliswaar het grootste deel van de tijd in zee op jacht zijn naar voedsel, maar dat ze de nacht doorbrengen en hun kuikens grootbrengen in weilanden vlak bij het strand.
Zodra de kuikens twee maanden oud zijn, vertrekken ze naar Brazilie, waar ze de winter doorbrengen. Je vraagt je af waarom de natuur dat zo ingewikkeld heeft gemaakt voor die dieren. Want op die tocht van duizenden kilometers, sneuvelen er een hoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten