Route 13 doorkruist Laos van noord naar zuid, het is vanuit toeristisch oogpunt gezien de belangrijkste route in Laos. Het is eigenlijk ook de enige weg die geasfalteerd is. Helemaal in het noorden moet je nog over onverharde weg rijden, maar als het aan de Chinezen ligt komt ook daar spoedig verandering in. Zij willen dolgraag die noord-zuid as als een handelsdoorgang naar Cambodja en naar zee kunnen gebruiken. Het is trouwens een grappige geschiedenis met die route 13, want zowat iedereen behalve de Laotianen zelf hebben zich met het asfalteren van die weg bezig gehouden. Soms komt het asfalt via een schenking van India, en honderd kilometer verder staat er een nieuw bedankbordje voor Japan dat een stukje weg heeft aangelegd, en zo gaat dat maar door.
We rijden richting Luang Prabang, onze volgende bestemming. Omdat de locale bussen supertraag rijden, overal stoppen en erg onbetrouwbaar zijn, stappen we in een volgepakte camionette (hier heet dat een VIP Mini Van). Van een waardig alternatief gesproken! De reisbureautjes hier hebben ons verdorie iedere keer weer liggen. Ze tonen ons op papier een prachtig uitziende wagen waarmee ze ons tot op de bestemming zullen brengen, maar in de praktijk is die wagen alleen maar een manier om je een ticket te verkopen. Een heel oud truukje, en in Europa kan je bij dit soort boerenbedrog makkelijk je been stijf houden en weigeren in die stokoude camionette te stappen, maar hier in Laos is het te nemen of te laten. De route tussen Vang Vieng en Luang Prabang is de mooiste die we in heel Zuid-Oost Azie al hebben gezien. Achter elke bocht krijgen we een nieuw zicht op nieuwe bergen cadeau. Die bergen zijn weliswaar niet zo hoog en impressionant als de Andes in Zuid Amerika, maar dit is toch een aangename verrassing. We rijden door kleine bergdorpjes waar kinderen achter het busje aan lopen en voortdurend Sabaidee (hallo) roepen. In de meeste dorpen is geen electriciteit. De kinderen spelen met... niets en hopen op... niets. Een stok en een fietswiel: dat is hier feest voor een heleboel kinderen.
We delen de camionette met een stel jongens uit Engeland maar ook met Dave en Emmy, die we in Vang Vieng leerden kennen en met wie we enkele dagen samen optrekken. Dave is een Canadees en Emmy is Japanse. Ze leerden elkaar kennen toen hij in Japan Engelse les gaf... aan Emmy. Nu wonen ze beiden in Toronto, Canada, zijn net getrouwd - dit is hun huwelijksreis - en hebben plannen om over een jaar naar Vancouver te verhuizen. Dat vinden Ingrid en ik een goed plan! Vancouver is een prachtige stad. Toen wij er dertien jaar geleden waren, was het een totaal uitgeregende stad, maar wij willen zeker ooit terug. En dit keer een terrasje doen. Wij hebben alvast een uitnodiging op zak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten