SIHANOUKVILLE

Elk weekend gaan we naar Sihanoukville, een stadje aan de zee. Hier was twintig jaar geleden niks behalve een zeehaven - de belangrijkste haven van Cambodja. Maar er kwam verandering in toen avonturiers met vakantie dit plekje ontdekten en er bleven hangen omdat het klimaat er beter is en het bier er beter smaakt. Voor een krat bier kon je hier toen een vierkante meter aan het strand kopen. Zodra al die mensen in een nuchtere bui stukken grond begonnen kopen, werd de trend gezet.
Vandaag is er geen houden meer aan. Grote delen van Sihanoukville zijn al volledig volgebouwd met hotels en restaurants. De oude kern werd zonder veel smaak omgevormd tot een toeristisch Walhalla, met barretjes en bijhorende meisjes en bijhorende marihuana. In die buurt hangen vooral backpackers rond die willen chillen en van leuk gezelschap houden. Wat verder weg van het centrum is gelukkig ook plaats voor gezinnen die een zon-zee-en-strand-vakantie willen organiseren. Ik zag verder enkele bejaarde Europese mannen of koppels die hier van hun pensioen komen genieten. Per slot van rekening kan je hier met 100 USD veel meer zwier verkopen dan aan het stranden van Tenerife.
Ook de andere, minder bekende buurten van Sihanoukville zoals Otres Beach, raken stilaan volgebouwd. Gelukkig heeft de gouverneur dit jaar een halt toegeroepen aan de wildgroei van guesthouses aan het strand. Direct aan de zee mag op Otres geen uitbating als guesthouse meer gebeuren. Koterijen in baksteen moeten worden afgebroken. Dat is tegen de wil van veel buitenlanders die hier voor een prikje een stukje grond hebben gekocht aan het strand en er een Gamma-guesthouse op gezet hebben: snel vier planken tegen elkaar en we hebben een bed dat we kunnen verhuren. Jos (uit Hasselt) of Joel (uit Frankrijk) doen dat bewust niet. Ze willen de natuur intact houden aan het strand -kappen geen bomen op hun stukje grond- en zijn gelukkig met de beslissing van de gouverneur. Eigenaars en bewoners van Otres beach verzamelden twee weken geleden op een vrijdagavond aan het strand. Wij mochten mee aanschuiven aan tafels op een terrein aan het strand en leerden hoe ze hier feesten. Om de vijf minuten komt de organisator langs om te klinken op de goede afloop. Dan valt het eten eventjes stil aan tafel en moet iedereen het glas (anchor bier) heffen. En rond half elf laat de disc jockey van zich horen. We krijgen een portie keiharde Khmer muziek over ons heen, niet om aan te horen. Ik moet gaan dansen: dat gebeurt hier voor 80% met de handen, terwijl je langzaam in groep cirkeltjes draait.

We vullen onze weekends hier met:
- koffietjes drinken bij Joel,
- biertjes drinken in de hangmat op het terras bij Jos,
- kanovaren tot aan een eilandje op 2,3 km voor de kust en er gaan snorkelen tussen de koraalriffen,
- en afkoelen in zee (al is het zeewater 29 graden) of in het zwembad van hotel Orchidee.

Het laatste weekend schieten we in actie: we gaan 2 dagen zeilen. Bestemming: een van de vele eilanden in de Zuid Chinese zee. Een dagje zeilen heen, en een dagje terug. Echt onbewoond zijn die kleine eilanden niet: elk eiland huisvest een paar militairen die er 'de wacht houden'. Ron is kapitein en afkomstig uit Hawai, en Jenny -Ron's Thaise vrouw- is kok en matroos van dienst. Verder aan boord: onze buurman-uit-Hassselt Jos, zijn zoontje Cedric en Joel, een vriend van Jos. Zeven man aan boord, da's net genoeg plaats op een boot van 15 meter lang. Meer info over de boot en kapitein vind je op www.sailcambodia.info.

We nemen vislijnen mee, snorkelgerief, zonnecreme en pilletjes tegen zeeziekte. Die komen goed van pas want op de laatste dag komen we onverwacht in een zware storm terecht. Op z'n piek haalt de wind snelheden tot 30 knopen, de boot vaart tot 8,2 knopen over golven van 2 meter hoog. Ingrid wordt erg zeeziek en telt de uren af in de kajuit. Ron navigeert de boot tot hij achter een klein eilandje een plekje uit de wind vindt. Daar blijven we - samen met enkele vissersboten - schuilen tot het ergste door is. De windmeter draait onheilspellend rond: in 1 minuut tijd draait de wind van zuid naar west naar noord naar oost. De regen valt met bakken uit de hemel. De storm trekt over, maar in de verte blijven zwarte wolken hangen. De laatste 3 uur van de terugtocht bliksemt het zonder ophouden, maar wij hebben blijkbaar een geul in de storm ontdekt waar de wind helemaal is weggevallen. Ron moet uiteindelijk zelfs de motor terug aanzetten om vaart in de boot te krijgen. Door dat onheilspellende weer is het al lang donker als we Sihanoukville bereiken.
Ondanks de 'bumpy road' was dit een leuke zeiltrip. We hebben gesnorkeld tussen schitterende koralen in kristalhelderblauw water, sliepen op het dek (tot het begon te regenen). We vonden prachtige schelpen en bakten een smakelijke supervis op een barbecue aan een verlaten strand. En Joel ving uiteindelijk toch nog een kleine Baracuda vis. Champagne!