Op excursie met Peter

Normaal gezien hebben we het niet zo staan op georganiseerde excursies, maar als je vanuit Mendoza in één dag de hele route naar Chili en terug wil doen én ook nog eens wil halt houden op de meest interessante plekjes (zie vorige input), dan ben je niks met de lijnbus. Dus doen we het maar met een agentschap en daar zijn we nu eens niet rouwig om, omdat we Peter op die bus hebben leren kennen: een bijzonder prettige Nederlander. Hij woont eigenlijk nog maar de helft van de tijd in Amsterdam. Vijf maanden verblijft hij op zijn flat in Parijs. En één maand per jaar komt hij naar Argentinië. Hij raakte enkele jaren geleden verliefd op het land, met name op Buenos Aires, en huurt telkens opnieuw gedurende een maand een flatje in de hoofdstad.
Peter is kunsthandelaar, maar dan eentje zonder winkel in Parijs, Amsterdam of waar dan ook. Hij is gespecialiseerd in Chinees porcelein tussen de zeventiende en de negentiende eeuw. In dat verband schuimt hij de Sothebys en andere veilinghuizen van deze wereld af. Daar zoekt hij naar ultieme zeldzame objecten. Hij heeft enkele vaste en superrijke klanten die hijzelf maniakale verzamelaars van porcelein noemt, op het randje van de waanzin. Hij is het soort man dat een vlucht boekt naar New York, gaat bieden op een interessant voorwerp dat ginds geveild wordt, en die sportief en zonder veel ongenoegen met lege handen terugkeert als blijkt dat enkele sjeiks de waarde van het voorwerp net als hem goed hadden ingeschat. En meestal bieden die heren al snel 10.000 USD meer dan hij ooit zou willen uitgeven.
Gelachen dat we hebben met zijn verhalen over zijn kampeertochten in de Nationale Parken in de Verenigde Staten! Peter, wij kunnen haast niet meer wachten tot jij ons eens zal rondleiden in Parijs...

Mendoza en Francisco

Eindelijk nog eens een thuis bij Servas leden! Ingrid steekt uren tijd en energie in het opzoeken van adresjes van Servas leden, het versturen van mails enz., maar heel dikwijls krijgen we een 'nee sorry maar we hebben andere plannen', laat staan een antwoord. Net voor we op de bus stappen van La Rioja naar Mendoza, krijgen we een mailtje van Francisco uit Mendoza: we zijn welkom in zijn huis. De man is 84 jaar en verloor twee jaar geleden zijn vrouw na een slepende ziekte. Nu woont hij alleen in een bijgebouwtje achter het oorspronkelijke huis en als er gasten van Servas komen, mogen die daar logeren. Francisco is recordhouder voor Latijns-Amerika: hij is al 30 jaar lid, ontving in die tijd 430 Servas leden, en in zijn logboek ontdekken we dat die in totaal uit 36 verschillende landen komen!

Het slechtste stuk aan Francisco zijn zijn longen. Hij rookt als een ketter en heeft bovendien een half leven in de mijnen gewerkt. Als hij s'morgens hoest, moet ik aan mijn grootvader denken op zijn sterfbed. Het beste stuk aan Francisco zijn de verhalen. Hij spreekt in overigens perfect frans uren aan een stuk over dingen die hem de afgelopen 84 jaar zijn overkomen. En dat zijn er nogal wat: het huwelijk met wijlen zijn vrouw in Rome, zijn verbeten strijd om te slagen in zijn studie mijningenieur, de problemen om een mijn te runnen met 1.000 arbeiders uit meer dan tien verschillende landen, de buitengewoon gevaarlijke mijntoestanden en de enkele hallucinante reddingsoperaties, het opblazen van een brug in Mendoza en ga zo maar door. We vonden het allebei bijzonder pakkend hoe Francisco, toch niet bepaald een watje, helemaal emotioneel werd als hij vertelde over een misgelopen liefde, of over de eerste jasmijnbloem in de tuin, die hij altijd plukte voor zijn vrouw.

Francisco is er niet het type naar om ons na twee dagen buiten te zetten. "Blijven jullie maar zolang jullie willen". Nu, dat aanbod nemen we graag aan. We maken het ons gezellig in zijn huisje en blijven er bijna een volledige week. We koken meestal in zijn keuken. Eerst wil Francisco niet met ons mee eten, maar na verloop van tijd schuift hij toch mee aan tafel en op het eind krijgen we hem zelfs zo ver dat hij een avondje met ons naar een tangocafé gaat.

Mendoza is op zichzelf al interessant genoeg om er een tijdje uit te blazen. Het is hier nu zomer, de temperatuur schommelt rond 28 graden. We hangen voornamelijk rond in de stad en haar parken, en drie keer plannen we een uitstapje.
Eerst een dagje een fiets gehuurd, de wijnroute afgefietst en enkele bodega's bezocht;
Daarna een dag met de bus naar de grens met Chili getrokken (dat is een ongelooflijk mooie route door de Andes met tussenin enkele foto-stops - eindelijk een condor van vrij dichtbij gezien);
En tenslotte zijn we ook een dagje met Lukke en Wijnand - een inspirerend koppeltje uit Utrecht op het eind van hun wereldreis - naar de Aguas Termales gegaan. Daar zijn in totaal negen zwembaden verzameld rond een snelstromende rivier. In die baden zit van nature warm water dat, al naargelang het bad dat je kiest, schommelt tussen 35 en 20 graden. En er is uiteraard niemand die het in z'n hoofd haalt om bij deze buitentemperaturen in dat heetste bad te kruipen. Behalve ik. Tien seconden met mijn voeten.

La Rioja

Over La Rioja kunnen we kort zijn: het was er heet heet heet, en tussen 13 en 18 uur sluit iedereen zich op in huis, met de airco vollen bak. We kwamen er toe in een weekend en dat maakte de zaak alleen maar erger. Nergens een wasserij te vinden die open was, de post gesloten en de douane (we zaten nog steeds met dat pakketje om naar België te versturen) werkt in La Rioja enkel op dinsdag en vrijdagvoormiddag. Dan maar wachten tot dinsdagochtend en de tijd ondertussen doden met de uitgebreide weekendeditie van Clarin, een van de twee nationale kranten in Argentinië, en een bezoek aan Talampaya Parque Naccional. In dat Nationale Park was het zo mogelijk nog heter: 40 graden op de middag. De gids vertelde dat het nog heter kan: "kom over een maand maar eens terug, dan krijgen we hier pieken van 48 graden". Nee bedankt.
In het park veel spectaculaire beelden. Ook hele bijzondere planten en dieren. We konden een foto maken van een vos, zagen heel hoog enkele condors cirkelen, en zagen 'groene' bomen. En met groen bedoel ik dat zowel de stam, de takken als de bladeren groen zagen. Blijkbaar gebeurt de fotosynthese bij dit soort bomen niet enkel in het blad, maar ook in de takken en de stam. Maar het mooist vonden we toch de imposante rode rotsformaties, door tijd, wind en water zodanig gepolijst dat je er vanop een afstand allerlei figuren in kan zien. We zagen een kathedraal, een monnik en een puma... in steen.
Op dinsdag raakten we eindelijk onze post kwijt - nu versturen we echt niks niks niks meer vanuit Zuid-Amerika - en daarna was het koersen naar de Terminal, waar we de bus op moesten voor een ritje van 10 uur naar Mendoza. Die Terminal is trouwens een pareltje: hij werd begin 2007 geopend.

TO BLOG OR NOT TO BLOG

Jullie genieten van deze weblog? Wel, we zijn bijlange niet de enige die foto's en tekst toevertrouwen aan het www. Hieronder volgt een lijstje van weblogs van mensen die we tijdens deze reis hebben leren kennen. Niet overtuigd? Wel, op sommige van die blogs staan roddels over ons, soms ook foto's.

www.getjealous.com/latinamericanadventure
Debbie uit Londen had een drukke baan als rechter gespecialiseerd in kinderrechten, maar nu is ze niet meer uit Bolivië weg te krijgen. Ze trok een tiental dagen met ons mee door Ecuador en Peru, maar ik vrees dat ze een lokale gids aan de haak geslaan heeft want haar reisritme heeft een serieuze deuk gekregen.


www.lykkewijnand.waarbenjij.nu
We ontmoetten Lykke en Wijnand uit Utrecht voor het eerst in Sucre, Bolivië. We verbleven er in hetzelfde hotel. Een maandje later zagen we hen opnieuw in Salta, Argentinië, waar ze in het bed van oude bekende Horatio (Couchsurfinghost) sliepen.


www.npl.waarbenjij.nu
Nicole uit Nederland is al jaren gebeten door de reismicrobe. Nu trekt ze een jaartje alleen door Zuid-Amerika. We zagen haar voor het eerst op 24 juli in Hotel Secret Garden in Quito. Daarna liep ze ons nog enkele keren tegen het lijf in Ecuador en Peru.

www.guzzigalore.nl
Paul was een freelance journalist uit Amsterdam, trok twee jaar van noord naar zuid door Amerika met een Moto Guzzi, maar bleef plakken in Bolivië. Wij ontmoetten hem in ons hotel in Sucre de dag nadat hij een artikel over Ché Guevarra voor Humo had geschreven. Op z'n site kan je het artikel downloaden.

http://craigandtanja.blogspot.com/
Craig uit Engeland en Tanja uit Duitsland zaten over de helft van hun jaartje rond de wereld toen wij er net aan begonnen. In hotel Secret Garden in Quito gaven ze ons een handvol tips ivm noord-Argentinië. Ordertussen zijn Craig en Tanja een container aan het inpakken en verhuizen ze eind dit jaar naar Australië.

www.neeltjepeeters.waarbenjij.nu
Neeltje is lerares in het lager onderwijs in Nederland, maar besliste begin dit jaar om te gaan trekken door Zuid-Amerika. Wij ontmoetten haar in Ecuador en sindsdien blijft ze ons volgen (of is het omgekeerd?). Op dit ogenblik studeert ze samen met Debbie (zie hoger) Spaans in Sucre, Bolivië.

http://www.travelblog.org/Bloggers/Ponce-De-Leon/
Matt en Chris uit de Verenigde Staten doen enkele maanden Zuid-Amerika bij wijze van huwelijksreis. Ze volgen ons al sinds Tilcara in Bolivië, waar we samen een dagtocht deden per paard/jeep/fiets, en als ik het goed heb komen ze nu net het internetcafé binnengelopen.

www.travelblog.org/Bloggers/rrruss/
Russ en Trish, beiden uit Engeland, wonen en werken al twee jaar in Salta, Argentinië. Russ gaf ons erg bruikbare tips over Noord-Argentinië en als we straks Oost-Europa willen gaan verkennen, kunnen we opnieuw bij hem terecht. Hij vertrekt namelijk eind dit jaar voor onbepaalde tijd naar... Polen, om er Engelse les te gaan geven.

Nu ik toch bezig ben: hieronder volgt nog een kort lijstje van weblogs die bijzonder nuttig bleken tijdens de voorbereiding van deze reis. Bedankt Erika, Nathalie, Ruben, Evelien en Jo!

www.bartenerikaopreis.blogspot.com
Mijn ex collega Erika bij VTM reisde vorig jaar samen met haar vriend door Argentinië, Bolivië en Chili. Het blijft grappig om zelfs nu nog naar de site te kijken en vast te stellen dat ze soms precies dezelfde indrukken opdeden als wij.

www.global-challenge.be
Ruben en Katrien reisden een jaar door Azië en Latijns-Amerika. De blog is helaas niet meer online. Ruben en Katrien wonen en werken in Hasselt en zijn zes maanden voor ons vertrek bij ons spaghetti komen eten. Die avond hebben ze ons ook bijzonder veel informatie gegeven.

http://home.versateladsl.be/travelweb/indexwereldreis.htm
Weblog van Jo en Evelien. Dit koppel reisde in 2006-2007 rond de wereld en deden exact dezelfde route als wij nu. Hun informatie bleek bijzonder nuttig. Zij logeerden vaak bij Servas hosts. Ondertussen hebben ze een kersverse baby. Proficiat!

JEANS

Onze laatste dag in Salta was ferm balen. We hadden alweer een hele verzameling spulletjes bij elkaar gesprokkeld en die drie kilo wilden we absoluut versturen voor we verder richting Mendoza zouden reizen. Maar de post, dat gaat niet vanzelf in Argentinië. Er zijn uiteraard de openingsuren (alles, ook de post, is hier dicht tussen 13 en 16 uur) maar er is ook de douane. Iemand heeft op een blauwe maandag de douane uitgevonden om toeristen te pesten die pakjes willen versturen naar België. Die douane is helaas op vrijdagnamiddag niet open. "Toch niet in dit postkantoor mijnheer, gaat u maar even naar de volgende wijk hier drie kilometer verderop, daar willen ze wel eens later werken." Maar ook daar gaf niemand thuis. Zelfs het hele postkantoor bleek gesloten. Dus wij met ons hele boeltje terug naar het busstation, waar we het in bewaring gaven tot we later die avond met een bus naar La Rioja zouden vertrekken.

Meestal eten we onze frustratie weg met een ijsje. Maar dat was nu niet genoeg. We liepen een Levis winkel binnen (de eerste in Latijns Amerika) en kwamen er terug buiten met allebei een jeans. Die hadden we namelijk thuisgelaten omdat jeans zogenaamd onhandig zou zijn op reis. Daar hadden we al na een weekje Ecuador spijt van.

Die laatste avond, een uurtje voor we op de nachtbus springen naar La Rioja, hebben we nog een gezellig uitje met Lykke en Wijnand uit Nederland, Horatio (onze Couchsurfing host) uit Argentinië en Russ en Trish uit Engeland (ook Couchsurfing hosts in Salta). Russ reserveert in het beste steakrestaurant van Salta. Het ziet er niet uit, zo'n klomp vlees op je bord, maar ik moet zeggen dat ik nog nooit zo'n lekkere steak heb gegeten.

Salta. Prachtige stad. Vriendelijke mensen. En de beste Argentijnse steaks.

MAAM museum in Salta

We zijn terug in Salta en zijn er al helemaal niet meer weg te krijgen na een bezoek aan het Museo Archeologico de la Alta Montaña. Dat museum vertelt over het leven van de Inca's in het hooggebergte rond Salta. In 1995 stootte een expeditie daar op een wel bijzondere graftombe. Op 6.700 meter hoogte vonden ze de vrijwel ongeschonden lichamen van drie kinderen tussen 6 en 15 jaar oud. Onderzoek wees uit dat de kinderen meer dan 500 jaar geleden zijn gestorven. Of niet.

De officiéle uitleg tijdens de rondleiding in het museum spreekt namelijk over rituele offers, maar dat wordt fors en met overtuiging tegengesproken door Katia, een historica gespecialiseerd in de Inca cultuur. Zij onderhield ons 2 uur lang over het leven van de Inca's, over de rijkdom van hun cultuur, de familiale structuren, de taal (Quechua) en hun intelligent mathematisch denken (het ons bekende binaire systeem ontleende de eentjes en nulletjes uit de Inca cultuur). Zij maakte als historica deel uit van het medische team dat de kinderen onderzocht. Het hallucinante is dat de kinderen alle drie nog zuurstof in hun longen hadden. Dat betekent dat ze niet werden gedood, want een dode 'blaast zijn laaste adem uit'. Ook de spieren bleken intact. Er was geen wonde op de lichamen: ook daaruit leidde men af dat de kinderen niet werden geofferd.

Wij begrepen zelf niet goed waarom er zo'n contradictie is tussen de officiéle uitleg in het museum en de officieuze door de historica. Feit is dat Katia ons twee uur lang helemaal inpalmde met deze bijzondere reis door het Inca verleden. Zeg nu nog eens dat er niks spiritueels te vinden is in Latijns Amerika...


Het lichaam van zo'n kind is overigens akelig om zien want dit zijn geen mummies of zo. De kinderen werden destijds teruggevonden in foetushouding bij een temperatuur van -18 graden Celcius en zo worden ze ook gepresenteerd. De atmosferische omstandigheden werden strikt overgenomen, de enige uitzondering is de lichttolerantie. Die was voorheen 0 lux, nu staat men tijdens het bezoek 10 lux toe.

Salta, Cachi en Cafayate

Salta is de eerste grote stad als je vanuit het noorden Argentinië binnenrijdt. Marc uit Amsterdam en Tania uit Munchen hadden ons lang geleden al eens verteld over dat leuke stadje in de bergen, dus we hadden het vaste voornemen hier een weekje te verblijven. We zochten en vonden contact met een host via Couchsurfing, dat is een soort hospitalityclub genre Servas, maar dan met een frisser imago. En zo kwam het dat we op een vrijdagavond terechtkwamen bij Horatio, een veertiger uit de provincie Jujuy, die sinds een tiental jaar in Salta woont en werkt. Hij kon ons slechts twee nachten herbergen omdat daarna een nederlands koppel de kamer zou komen bezetten. Horatio woont alleen op een studio en als hij mensen via Couchsurfing ontvangt, staat hij zijn bed af en slaapt hij zelf in de woonkamer. Verder heeft hij een bijzondere voorkeur voor woordenboeken: hij moet zeker om en bij de veertig woordenboeken hebben. Vooral de Longman edities konden mij bekoren. Tussen zijn boeken vonden we zelfs een oude Shakespeare!

De foto's zijn van onze uitstap naar Cachi en Cafayate. We huurden drie dagen samen met Sylvain en Anne-Helène een Chevrolet Corsa. Dit koppeltje woont en werkt in Grenoble en reist net als ons een jaar de wereld rond. Het waren best drie leuke dagen. Op dag twee reisde ook Eugenia mee, een meisje uit Buenos Aires die we in Cachi in ons hotel ontmoetten. Voor ons deed het goed nog eens drie dagen frans te moeten praten. Oh ja, en moet het nog gezegd in dit wijnland (en op slechts 400 km van Mendoza): we doken elke avond flink in de wijn.