PIC OF THE DAY

Pelikaan in rust op Long Reef Point.

SYDNEY

Een consultinggroep die wereldwijd actief is, heeft in 2007 een ranking opgesteld van de beste steden om in te leven, rekening houdend met de geboden levenskwaliteit. Op nummer 1 staat Zurich, op nummer 3 Vancouver, op nummer 5 Auckland en op nummer 9 Sydney. Omdat die nummer negen toch op onze route naar Bangkok ligt, besluiten we tien dagen de proef op de som te nemen:
Koffie: OK
Wijn: OK
Aaibaarheidsfactor: OK
En ga zo maar door. Sydney heeft het allemaal. De stad is natuurlijk bekend van het wereldberoemde Opera House en de Harbour Bridge. Maar ook de stranden maken deel uit van het panorama, denk maar aan de generiek van de jongerenreeks 'Home and Away', opgenomen op Palm Beach. Prachtige vogels fladderen van de Botanic Gardens over de haven tot Bondi beach. Ferries en treinen en bussen en trams rijgen heel dit uitgestrekte gebied met 4,3 miljoen inwoners aan elkaar tot een lappendeken waarin je urenlang van de ene ferrie op de andere kan hoppen. Als je de adembenemende skyline bekijkt, hou je het niet voor mogelijk dat hier in 1788 nog helemaal niks stond. Toen gaf kapitein Cook (ja, dezelfde Cook als die in Nieuw Zeeland) opdracht tot een eerste nederzetting. En voila, dik tweehonderd jaar later zijn er 14 Starbucksen in Sydney. Dat kan tellen qua expansie.
Een stad met veel water rondom is altijd aantrekkelijk en die is een troef die Sydney zeker in handen heeft. Er meren regelmatig 'cruiseliners' aan in Darling Harbour: toevallig liggen de twee grootste cruiseschepen ter wereld, de Queen Victoria en de Queen Elisabeth II, dit weekend in de haven.
James gaat de eerste twee dagen met ons op stap: op dag 1 wandelen we van Dee Why beach naar Long Reef Point waar Ingrid prachtige schelpen vindt en een Pelikaan gewillig voor ons poseert. James leert me 'bodysurfen', maar ik blijk toch niet zo handig om te springen met die hoge golven.
En op dag twee doen we een minitrip door Sydney centrum: Customs House (soort sjieke bibliotheek), Hyde Park, Chinatown, de kathedraal (waar over 150 dagen een internationaal religieus treffen voor jongeren zal plaatsvinden) en de Fish market. Die avond maakt Ingrid een lekkere haai klaar, gekocht op de de vismarkt.

PIC OF THE DAY

Turnmeesters leren hun kinderen surfen op Dee Why beach, Sydney. Verplichte oefening in elke school.

JAMES EVANS & HIS FAMILY

Meet James. Living in Epping, a suburb of Sydney, for the past 27 years. We met him in hostal Secret Garden in Quito, Ecuador, in the first week of this trip. Traveled together for 3 weeks in Otavalo, Banos, Cotopaxi and the Chimborazo region. We cooked for him - he cooked for us. We learned him how to play Rummicub. He learned us how to play '500'. We saw him getting drunk, we saw him getting sober again.
And now, 6 and a half months later - James just came back home after having traveled for 7 months in Latin America and Europe - we're invited to stay at his parents place! Haleluja! Don't need to explain how much we like going down under. Welcome to Australia!

James' parents Peter and Donna are still very active. Peter is working at home as a freelance consultant. Hard to understand exactly what he's doing all day, but he sure as hell knows how to handle the Ebay stuff. From day one he put all of our camping gear on the auction site. We thought that might help to get rid of those things that keep on filling up the luggage trolleys. Sadly enough, no one seemed to be interested in tents or sleeping mats or cooking gear. Thanks for the effort, Peter!
Donna has been a nurse for as long as she can remember. She used to work in a big trauma center, but know she's working in the emergency department of a smaller Sydney hospital. Last weekend she was on night shift and they brought in a female passenger from the Queen Elisabeth II who killed herself. Love stories always can go wrong, even - I would dare to say especially - on expensive cruise ships.
Donna is the best in taking care for people and that's not only in hospitals. Thanks for the anti-spider hairspray Donna!

BANKS PENINSULA

We hebben nog een laatste dag te gaan, en die vullen we met een bezoek aan een schiereiland vlakbij Christchurch: Banks Peninsula. Centraal ligt het dorpje Akaroa, in vroeger tijden de enige franse enclave in Nieuw Zeeland. Nog steeds zijn straatnamen zowel in het engels als in het frans aangeduid. Maar verder weinig tekenen van frans vertoon hier. Of toch: aan de baai net buiten het dorp ligt een bowlingbaan en we ontmoeten er een buslading vol bejaarde toeristen uit Jersey die er een tornooi grasbowling spelen. Jersey is het grootste kanaaleiland uit de Noordzee en ligt op 22 km voor de Franse kust. Hoewel Engels er de officiele taal is, spreken de meesten ook Frans. Met een grappig accent, zo blijkt.
In de hele Banks Peninsula is er geen hostal meer vrij. We rijden via een pittoreske omweg (Le Bons Bay en Okains Bay) terug naar Christchurch, waar we inchecken in een backpacker gerund door een Japans/Nieuw Zeelands koppel. Ze sturen ons voor het avondeten naar Japans restaurant Osaka. Hier niets dan blije Japanse gezichten. Maar ook buiten dit restaurant valt het ons op: in Christchurch wonen bijzonder veel mensen van Aziatische komaf. Een goede voorbereiding voor wat de volgende vier maanden zal volgen...
De volgende dag leveren we onze auto in en gaan vier uur vroeger dan de vlucht naar de luchthaven. We hebben namelijk nog heel wat kampeerspullen waar we van af willen. For Sale: camping gear.
Mijn pogingen hebben weinig bijval. Christchurch is een kleine luchthaven en de enige toestellen die die voormiddag landen komen uit Tokyo en Singapore. Geen van de passagiers zit om kampeergerief verlegen. Dan maar een extra tas op het vliegtuig naar Sydney duwen.

CHRISTCHURCH

Christchurch is one of our last stops in New Zealand. We arrive in pouring rain, run into a tourist information center (i-site) and shelter in a Robert Harris. They have the best coffee and it's on sale today!
We spend 2 nights with Sally and Chendran. Sally warns us over the phone: 'we just moved to a new house in the center of the city and we are still very busy giving it the last finish', but that does not show once we enter the state-of-the-art house.
Their house is amazingly well decorated and loaded with flatscreen tv's and home cinema systems. Sally and Chendran are invited the first evening to have dinner at a friends place. They just moved in and are having a party for friends. We join them and meet 15 or so nice people, a lot of them having or Indian or Maleisian roots. One couple actually used to live for a couple of years in Spain: Ampuriabrava. Is that in Spain?
Next day is beautiful weather in Christchurch. We go out and visit most of the touristic hot spots in the city, as well as a tiny little corner where some artwork of Sallys' is shown to the public. In the evening we have a nice family dinner outside in the garden. Chendran has made a delicious curry, Sally is serving the wine, and we get to meet 3 of their 4 children. After dinner we play '500', a very intense cardgame. My partner is Sally. She wants to play for money. I was so lucky I could convince her not to: we lost all games.

CHEVIOT

Jenny told us to contact June in Cheviot and ask if we could stay over there for a couple of days. So that's what we did. June ticked herself out of the Servas team at the beginning of this year, but still has a few requests from ignorant people from time to time.
After a long trip through what must be the most dull part of New Zealand (highway from Dunedin to Christchurch) we arrive in more hilly and very dry landscapes. This is Cheviot, a country with lots of vineyards and a lot of disappointed farmers. The vineyard farmers had to face a 40% grape fallout due to frost in the winter, now 5 months ago. And the sheep farmers in this area have started killing some of their own sheep last week because their is not enough grass left after the worst dry period in recent history.
It rains in Cheviot. The farmers are happy, and nobody cares about us tourists. Right they are!
June lives in a very remote area. Her neighbors live 1 km further down the road. To get her mail she takes the car and has to drive some 400 meters up the alley, to where the road starts. She's 80 years old and seems to me as a very fragile lady. In the three days we spend with her we come to understand why. She gave birth to 5 children, of which only 3 survived. One of her sons died at the age of 30, and a few years ago she lost a daughter in terrible circumstances. Bad luck kept on going: her husband died 5 years ago. Although she knew that he was sick it came as a very unwelcome chock. Trying to survive on the big farm she had to rent most of the land to other farmers, but that nearly covered for her medical costs. She had both hips and one knee replaced.
Now she lives alone with lots of memories in a house that seems to have stopped breathing 20 years ago, that is: when the family was in good shape, the business was running well and the garden was so charming that people from all over the place came to visit it.
But June is optimistic about the future, went over to China for holidays two years ago, drives her car like a young one and makes the nicest meals one can imagine. We visit Gore bay where the stunning cathedral cliffs get their share of tourists and go and have tea with her 92 year old friend Hugh who lives in a house with ocean views.
Three times a week June has help in the garden. But even then one does not even start to see the end of the work. I have to think of our own garden: a hopeless situation. One afternoon we help to weed in the garden, but I did hardly see anything changing. Best thing about the garden, we find, are the Kiwi trees. Lots of fruit there, but still too early in the season. We'll have to come back. Some day.
Dear June, we wish you all the best.