PIC OF THE DAY

Schoenen en sokken ademen licht en lucht in het zicht van besneeuwde vulkaan Osorno. De foto is genomen op onze kamer in het huis van Alex in Petrohué, na een lange wandeling naar de voet van de vulkaan.

PETROHUÉ, eerste stop in CHILI

Toen die ochtend de wekker afliep om kwart voor vijf, hadden we er nog geen idee van dat dit een erg bewogen dag zou worden. Maar dertien uur later, toen we vast kwamen te zitten in Petrohué, wisten we wel beter.
Dat ging zo:
05:00 taxirit naar de internationale luchthaven, die 30 km buiten de stad ligt. Omdat wij zelf in een buitenwijk van Buenos Aires logeerden en het die ochtend zwaar onweert boven BA, doen we een dik uur over de route. Onderweg moet de chauffeur tanken (LPG), daarna moet de motorkap drie keer open en weer dicht eer hij de auto weer aan de praat krijgt. De man rijdt ons in doorweekte kleren tot aan de luchthaven, geeft Ingrid een kus en excuseert zich. Voor de kus of voor het oponthoud aan het benzinestation?
07:30 vlucht naar Santiago de Chili
We gaan in de wachttijd tussen de twee vluchten tevergeefs langs bij luchtvaartmaatschappij LAN om onze vlucht naar Nieuw Zeeland geconfirmeerd te krijgen. Meer succes hebben we bij de toeristische dienst. We treffen er een vriendelijke man die ons aanraadt naar een nog onontdekt plekje te gaan in de buurt van Puerto Montt: Petrohué. We hebben ons voor dit stuk van Chili niet zo goed voorbereid, dus beslissen we dat dit voor vandaag onze eindbestemming zal worden.
13:10 vlucht naar Puerto Montt
15:15 shuttle naar busterminal van Puerto Montt
16:05 bus naar Puerto Varas
16:50 bus naar Petrohué
Op de bus naar Petrohué treffen we een busbegeleider aan die doet alsof de bus een café is en hij als beste klant al uren aan de toog hangt te zeveren met de rest van het café. Het wordt een bijzonder geanimeerde rit naar Petrohué, vooral als hij in alle toonaarden Petrohué begint af te raden als eindbestemming. Veel te duur, zegt hij, en hij maakt daarbij een gebaar alsof iemand hem een mes in de keel zet. 'Je gaat veel beter naar de fjorden hier tweehonderd kilometer verderop, ik ben daar geboren, de natuur is daar fantastisch...' We hebben geen zin meer om onze plannen te veranderen, maar zijn toch op onze hoede voor wat Petrohué betreft.
17:50 Petrohué
We zijn er. De bus rijdt niet verder want de weg gaat niet verder. We staan met al onze bagage op 10 meter van een prachtig meer. Het dorp is acht huizen groot: geen bakker, in het enige winkeltje verkopen ze niet eens water, laat staan groenten of fruit. De verkoopster wijst naar het meer: water genoeg. Er is één hotel en de kamers kosten er 120 USD per nacht. Dat is ongeveer ons budget voor twee dagen! Dan klopt een oude man ons op de schouder: kamer nodig? 'Ik heb een kamer in mijn huis'. OK, doen.
18:10 Boot naar huis van Alex.
We steken het meer over en komen terecht in een andere wereld: geen geluid, geen vervuiling. Dit is puur natuur. De volgende dagen genieten we van het uitzicht op de besneeuwde vulkaan Osorno en een wandeling langs het meer tot aan de voet van de vulkaan. Elke avond puzzelen we de graten uit een heerlijk klaargemaakte forel uit het meer. In het huis van Alex is geen comfort: er is enkel electriciteit (generator) van 21u30 tot 00u00, geen verwarming, geen isolatie... Zijn huis is volledig uit hout opgetrokken en in de tuin weten kalkoenen, varkens, kippen, koeien en paard nog niet dat het bijna kerstmis is en één van hen aan het spit zal eindigen. Gelukkig is het bed ok en is er warm water in de badkamer.
We hadden ons voorgesteld van hier verder te kunnen reizen naar Bariloche, het meerdistrict aan Argentijnse kant, maar er is slechts één maatschappij die de overtocht per boot doet en die misbruiken op een schandalige manier hun monopolie: 170 USD voor de tocht. Dat hebben we er echt niet voor over, en na twee dagen nemen we dus de bus terug om over land terug naar het veel goedkopere Argentinië te reizen.

BUENOS AIRES (once more)

Bij Eugenia.
En toen gingen we terug naar Buenos Aires. Opnieuw 18 uur in de bus, met een snurker die 12 uur aan een stuk sliep als een roos. De man zat in de stoel - helaas geen electrische - voor ons en produceerde een geluid dat in België bijzonder strafbaar zou zijn. Maar: we mogen bij Eugenia gaan logeren! Een douche en een flinke siesta later konden we er weer tegen.
Eugenia woont en werkt in Buenos Aires. We trokken in Salta (noord-Argentinië) twee dagen met elkaar op en nu bewonderen we haar appartement in de wijk Palermo in centrum Buenos Aires. Eugenia leert ons maté drinken (zie foto), een soort thee maar dan met heel veel thee en heel weinig water. Ze toont me het hele ritueel: het vullen van de kalabas die je schuin moet houden, het toevoegen van water ('niet kokend, dan wordt alles te bitter') in twee fases, en de hoek waarin je het metalen rietje moet plaatsen. Die avond neemt ze ons mee naar een heel leuk restaurant in de wijk Palermo en de volgende dag maken we nog net kennis met haar gloednieuwe Duitse vriendje, Frank, die twee meter groot is en overmorgen terug naar Duitsland vliegt. Samen zetten ze ons af aan de bus naar Olivos, een buitenwijk in Buenos Aires waar ons volgend huisje ligt, en daarna vermoed ik dat ze dringend nog wat gingen sporten. Hele lieve meid, Eugenia, ik hoop dat ze volgend jaar bij ons op bezoek komt.


Bij Alicia
Alicia is een hele nieuwe host van Servas. Haar hele goede vriendin Cintia is nationaal secretaris voor Servas Argentinië en probeert al jaren Alicia zover te krijgen dat ze thuis gasten wil ontvangen. Wij zijn dus de eerste, en ze doet flink haar best om het ons naar de zin te maken. Alicia woont alleen, en later vernemen we dat 20 jaar geleden een passionele liefde is doodgebloed in Duitsland en ik vermoed dat Alicia sindsdien teert op de herinneringen aan die jongen in Duitsland. Maar ze heeft haar leven netjes voor elkaar: drukke job als dietiste, een hele grote vriendenkring en een auto vol met deuken. Op zaterdagavond rijden we er nog bijna een deuk bij als we in het centrum van Buenos Aires worden verwacht voor het eindejaarsfeest van Servas (zie verder). Op zondag spelen we op veilig en nemen we de Tren de la Costa , een populair toeristentreintje dat het centrum verbindt met de rivier. Het eindstationnetje is Tigre en dat valt tegen. Veel te druk en veel te commercieel. Enkele haltes terug is het veel interessanter. We komen samen met Alicia terecht op een leuke brocantemarkt. Zoiets als Tongeren op zondag, minus de wallen, plus een heerlijk zonnetje.





Het Servas eindejaarsfeest
We zijn uitgenodigd op een informeel eindejaarsfeestje van Servas. Dat willen we niet missen, want eregast is goede oude bekende Francisco. Hij ontving ons een week lang in zijn huis in Mendoza en wordt die avond in Buenos Aires gevierd omdat hij het oudste lid is en meteen ook recordhouder wat betreft logés: hij ontving er meer dan 400 in dertig jaar. Wat een contrast, want we logeren nu bij Alicia en zijn er haar eerste gasten.

VLUCHTEN

We hadden voor deze reis enkel de vluchten vastgelegd. Dat gaat zo met wereldreizen: die boek je niet van dag tot dag. Eigenlijk zijn wij elke dag wel een uur of zo bezig met het voorbereiden van de volgende dag. Met een RTW ofte RoundTheWorld ticket kan je de bestemmingen niet meer veranderen, de data gelukkig nog wel. En dat zijn we dan ook met overgave aan het doen.

Zo was het oorspronkelijke plan om 28 november van Buenos Aires naar Puerto Montt in Chili te vliegen. Maar we zagen al snel in dat we nooit tijdig alles in Noord- en Midden-Argentinië gezien zouden krijgen op 3 weken. Daarom schoven we die vlucht op naar 10 december.

Onze volgende vlucht stond ingeboekt op 22 december (Punta Arenas naar Santiago De Chili), maar met de wijziging van de vorige vlucht zou dat betekenen dat we slechts 12 dagen tijd zouden krijgen in Patagonië. Omdat we enerzijds via verschillende bronnen hoorden dat afstanden in Patagonië groot zijn en busverbindingen moeilijk, zijn we ook met die vlucht beginnen schuiven. Eerst brachten we ze naar 30 december, maar toen hoorden we dat nieuwjaar vieren in Ushuaia een hele bijzondere ervaring moet zijn. Dus kregen we van een vriendelijke juffrouw aan de balie van LAN Chili een vluchtwijziging op 7 januari aangeboden. We houden nog in beraad of we zo lang in het desolate Patagonië kunnen blijven - vooral omdat het hier duur is om te overnachten - maar voorlopig gaan we dus live meemaken hoe op nieuwjaarsnacht Ushuaia 18 uur lang klaar zal blijven. Wie nog zuidelijker wil gaan zal de boot naar Antartica moeten nemen.

Grotere problemen hebben we met de vlucht die ons op 15 januari van Chili naar Nieuw Zeeland moet brengen. Die vlucht is namelijk volgeboekt. Het is niet te geloven dat wij ons pakketje vluchten hebben gekocht op 14 januari 2007, exact een jaar vooruit dus, en niet aan een zitje raken op de vlucht naar Nieuw Zeeland. Onze reisagent zegt dat hij op dat ogenblik nog niet in het vluchtschema kon raken en dus nog niet in staat was om te boeken (vanwege te vroeg), en dat hij er nu niet in kan omdat alle plaatsen verkocht zijn. Ergens, denk ik, moet er een moment geweest zijn dat er zitjes vrij waren en dat ze heel snel verkocht werden. Er zit nog een derde partner in het web, namelijk luchtvaartmaatschappij Quantas, die bij LAN telkens de helft van de plaatsen opkoopt naar Nieuw Zeeland. In ieder geval zijn Ingrid en ik op aanraden van onze reisagent zelf beginnen onderhandelen.
In Mendoza gingen we naar het lokale kantoor van LAN om tevergeefs een zitje te bemachtigen. Daar konden ze ons enkel op een wachtlijst zetten op de vluchten van 14, 15, 16 en 17 januari. De enige bevestigde plaatsen die we hebben gekregen op de vlucht naar Nieuw Zeeland zijn - hou u vast - op 1 maart. Maar op 1 maart vliegen wij al fijntjes van Australië naar Bangkok!
In Buenos Aires gingen we naar de hoofdzetel van LAN maar ook daar kon men ons niets anders vertellen. De dame raadde ons aan om naar het kantoor van Quantas te gaan. Wij dus naar de 27ste verdieping van een gigantisch kantoorcomplex in Buenos Aires. Hoog in de lucht vertelde de bediende ons dat we het best op 14 januari naar de luchthaven gaan in Santiago in de hoop dat er een andere passagier niet opdaagt. Als dat niet zo is, moeten we datzelfde scenario herhalen op 15, 16 en 17 januari.
In de luchthaven van Santiago de Chili gingen we naar de balie van LAN. Hetzelfde verhaal, maar met iets meer hoop. Het meisje legde ons uit dat het niet ongebruikelijk is dat zij op de computer die vlucht niet meer kunnen inboeken omdat wij administratief in toeristenklasse, type L, zitten. Maar er zijn in die toeristenklasse een tiental variaties, en als daar plaatsen vrij zijn, kunnen ze dat pas toekennen op de dag van vertrek. Wij begrijpen er nog altijd niks van en hopen dat we niet tot maart moeten wachten...

IGUAZU BRASIL

Het is waar: de watervallen liggen op Argentijns grondgebied. Maar ook waar is: kijken naar de watervallen kan beter vanaf de Brasiliaanse kant. We nemen na de supernatte dag gisteren de bus naar Brasilië.
Even voor een dagje de grens over en enkele uurtjes helemaal niks verstaan van het Portugese taaltje: moet kunnen.
Je zou het niet zeggen op sommige van de foto's die je hier ziet, maar we hebben vandaag echt wel een schitterende dag met geen spatje regen. We worden evengoed kleddernat, maar dat is van de nevel van dat brute geweld voor, achter, links en rechts van ons. De watervallen donderen hier letterlijk langs je oren naar beneden: IMPRESSIONANT!

IGUAZU ARGENTINA

Helemaal bovenaan in het hoekje van Argentinië, tegen de grens met Brazilië en Paraguay, liggen de watervallen van Iguazu. Iedereen die de omweg heeft gemaakt, komt wild enthousiast terug.
Het stadje Iguazu stikt van de toeristen en het is niet makkelijk om nog een hostal te vinden met airco en zwembad. Het is pokkeheet en na de twee kilometer van het busstation naar de hostal moeten we dringend onder de douche. Een koude douche graag! Die dag genieten we van een boekje aan het zwembad.

De volgende dag bezoeken we de watervallen langs Argentijnse kant. Het regent als we de bus nemen naar de ingang van het park en het regent als we die avond kletsnat terug de bus nemen naar het hotel. Daartussen: regen, regen en regen. Wat wil je, dit is het regenwoud. Jammer, want de watervallen zijn de moeite waard. Ik neem op de middag ook nog deel aan een 'gevaarlijke excursie' van een kwartiertje in de watervallen. Met een speciaal daartoe uitgeruste boot koersen we door het woeste water. De kapitein navigeert tot net naast de massa water die naar beneden dondert en iedereen wordt dan natuurlijk nat tot op zijn of haar onderbroek. Fun fun fun, maar waar is de zon om lekker op te drogen? Niet dus.
Namiddag beslissen we om 3 km diep de jungle in te wandelen via de Macuco trail. Ingrid wil daar per se in, maar vindt het na een halfuurtje griezelig worden als we op het pad een meisje tegenkomen die net oog in oog had gestaan met een slang. Toch zetten we door: ik mag vanaf nu voorop lopen. Ondertussen begint het weer harder te regenen. We zien een reuzenmier langs de weg en net als we terug willen wandelen - het giet nu - zien we in de verte twee personen stilstaan langs de kant. We gaan toch maar eens kijken. Wat een geluk: plots staan we midden tussen een troepje van een tiental apen die hoog in de bomen tussen de takken en lianen heen en weer slingeren.
Het wordt al donker als we plots een soort gordeldier het pad zien oversteken. Het beest doet alsof het ons niet opmerkt. Ingrid probeert een foto te maken, maar het regent veel te hard om met ons toestel uit de voeten te kunnen. Het pad is trouwens in een onherkenbare modderpoel veranderd. We waden er met onze sandalen door en stappen in een flink tempo terug naar de beschaving.

ELDORADO

Na vijf dagen Buenos Aires is het tijd voor rust. Dat zoeken we in het noorden van Argentinië. We willen er de watervallen van Iguazu bezoeken.
Maar die moeten nog één dag wachten. Op zo'n veertien uur rijden van Buenos Aires ligt Eldorado, in het midden van de provincie Missiones. Daar hebben we een Servas lid gecontacteerd en voor we effectief naar de watervallen gaan kijken, blijven we één nachtje slapen bij Diego, Susanna en hun twee kinderen. Dit is eigenlijk onze eerste kennismaking met de selva. We zitten midden in tropisch gebied, met dagtemperaturen tot 40 graden en een hoge vochtigheidsgraad. Gelukkig heeft Diego een zwembad. Ook leuk: Diego leert ons maté drinken. Dat is een soort thee dat je met een 'bombilla'(een mooi metalen rietje)drinkt uit, bij voorkeur, een kalebas. Ook gebruikelijk is dat je dit ritueel deelt met anderen. In een groepje van drie bijvoorbeeld circuleert er enkel één zo'n kalebas, iedereen drinkt aan dezelfde 'bomilla'. En het wordt helemaal Argentijns als we die avond het vuur aansteken en Diego een 'asado' bereidt. Dikke lappen vlees belanden op wat wij thuis een BBQ zouden noemen. Maar hier doen ze het anders: het vlees ligt nooit op het vuur, maar ernaast en gaart dus van de onrechtstreekse hitte. Ook gebruiken ze hier meestal hout omdat de rook een speciale smaak aan het vlees geeft. Thuis ligt het vlees 5 minuten op de BBQ. Hier zijn we anderhalf uur verder eer Diego iedereen aan tafel roept. Ingrid maakte ondertussen enkele salaatjes klaar, en ik ging op zoek naar het meest exclusieve biertje in heel Argentinië: Stella Artois!