Ingrid is jarig!

Vorige week zaterdag was Ingrid jarig. Stijn en Anneleen hadden me vooraf gevraagd waar ze Ingrid een plezier mee konden doen. Een goei taart, floepte ik er uit, en jawel hoor, ze kennen er hier wat van! Er is een bakker die hele lekkere chocolade- en appeltaart maakt. Dus dat was een hele verassing voor Ingrid. Zelf had ik er niet zoveel werk van gemaakt: een elastiekje voor in haar haar, want ze kan bijna een staartje maken!
De dag verliep verder erg rustig. Lang uitgeslapen (normaal zijn we hier altijd wakker tussen 6 en 7) en na het ontbijt de platte rust verder gezet in de hangmat. Die dag hing er wel iets speciaals op de wasdraad: de eigenaars van het appartement, die beneden wonen, hadden rauw vlees te drogen gehangen op ons terras: flink wat zout, twee dagen in de zon, en je hebt een lekkernij, waar wij helaas onze neus voor ophalen.
In de namiddag zijn we gaan zwemmen in het stedelijk zwembad. Het water komt rechtstreeks uit de bergrivier die 20 meter verderop ligt. Het was dus behalve erg proper ook erg koud. Jammer genoeg ligt het zwembad in een lager gelegen deel van Abancay, en door dat kleine hoogteverschil gonst het daar plots van die kleine vliegjes die heel venijnig kunnen steken.
Na het zwembad schoven we dus aan voor de taart, en die avond zijn we met Stijn en Anneleen lekker uit gaan eten in het beste restaurant van de stad.

10 AM PIC

De kindjes hebben allemaal een tandenborstel op school. Na de eerste break van 09u45 moeten ze collectief de tanden poetsen.

Achter de schermen

Stijn en ik gaan op bezoek bij de man achter het beste regionale televisiestation in Abancay. Hij doet letterlijk alles zelf: reportages filmen, interviews afnemen, alles monteren, grafiek bewerken, het nieuws presenteren, publiciteitsgelden zoeken... De eigenaar van TeleDiario kan maar nauwelijks geloven waar de eindregie van een commercieel bastion als VTM mee bezig is. Hij heeft alleszins nog nooit van een 'Even Geduld' pancarte gehoord. Maar hij is supervriendelijk en we mogen zijn dasspeldmicrofoontje lenen voor de videoworkshop begin oktober.
Later die week gaan we de rector van de unief van Abancay interviewen over zijn visie op de regionale media. Als de man hoort dat ik ook frans spreek, vraagt hij me of ik de volgende 2 maanden niet kan inspringen voor een leerkracht frans die weggevallen is. Helaas, ik heb geen diploma, zeg ik. De rector moet lachen: ze zijn hier al lang blij als iemand uberhaupt frans kan spreken.
Ondertussen maakt Ingrid kennis met het leven op de school. Ze leert de kinderen kennen, en bereidt zich voor om later deze week engels te gaan geven aan het eerste en tweede leerjaar.

Hasselaren in de wereld

Binnenkort verschijnt er een stukje over ons vrijwilligerswerk in 'De Nieuwe Hasselaar'. Dat heeft alles te maken met de subsidieaanvraag voor de video workshop. Daarom gaat het artikel niet over Ingrid. Ik raad haar aan volgende keer een subsidieaanvraag in te dienen voor een lamineerapparaat!

Hieronder de voorlopige versie van het artikel. Hopelijk komt die subsidie er ook echt door, dat geld is hier broodnodig!

Dat Hasselaren zich betrokken voelen met het zuiden zien we aan de stijgende vraag naar projectsteun ontwikkelingssamenwerking. Dit jaar kwamen er maar liefst 22 projectaanvragen binnen op de dienst ontwikkelingssamenwerking voor in het totaal 116.769,67 euro!

Hans Manshoven, regisseur, uit Sint-Lambrechts-Herk geeft gedurende één maand een communicatie-opleiding aan 35 jongeren uit de regio Apurimac in Peru. Er is daar behoefte aan een sterkere regionale, kwalitatieve invulling van radio- en televisieprogramma’s. Dit communicatieprogramma krijgt een extra steuntje van de Stad Hasselt.

“3, 2, 1, actie!”

In de maanden die vooraf gingen aan de videoworkshop die ik zou geven in Abancay, Peru, vroeg ik me vaak af waar ik terecht zou komen. Hoe ziet een regoniale televisiezender er uit in Peru? Wel, ik kan daar kort over zijn: slecht. De nieuwsuitzendingen zijn een lachertje. Een reportage over de ingebruikname van een nieuwe afdeling in het ziekenhuis duurde 16 minuten. Gedurende heel die tijd had ik het raden naar het wie, wat, waar, en waarom van het item. Er is geen stem die het item inleidt, geen buitenbeeld van het ziekenhuis, geen sfeerbeeld van patiënten. Ik zag 16 minuten lang een persconferentie. Dat doen we in België al lang niet meer. Maar je kan natuurlijk niet zomaar de Belgische situatie copiëren en hier implementeren. Er is bijvoorbeeld geen enkele vorm van opleiding in deze regio. En er is geen geld. Dus geen microfoon om goede klank te reproduceren bij een interview. En geen extra licht om een eventuele nieuwslezer mooi uit te lichten.

Met de steun van Hasselt komt er straks wel een microfoon. Én waait er misschien een nieuwe wind in het medialandschap. Want de NGO Tarpurisunchis waar ik nu een maand voor werk start met een intensieve opleiding ‘Periodismo Social’. Het is een opleiding in kritische journalistiek, met een opsplitsing in een luik ‘werken voor de geschreven pers’, een luik ‘werken voor de radio’ en een luik ‘werken voor televisie’. De videoworkshop die ik geef, gaat er heel praktisch aan toe. Bedoeling is dat de studenten samen met mij het onderwerp voor een reportage kiezen, en daarna aan de slag gaan met een camera – gefinancierd door Hasselt – en een montagecomputer.

We maken een reportage over het Quetchua, de taal van de inheemse bevolking in de Andes, en de xxxx, dat is een boom met een bijzondere betekenis voor de mensen hier. Speciaal voor stadstv Hasselt maak ik ook nog een korte reportage over Stijn Janssen, een andere Hasselaar die hier al anderhalf jaar werkt aan onderwijshervorming, en over mijn eigen bijdrage aan Tarpurisunchis.

Meer info over Tarpurisunchis vind je op:
www.tarpurisunchis.org.pe
www.tarpurisunchis.volensamerica.org

------

Trouwens, ik heb al snel snel een filmpje klaargemaakt over de eerstesteenlegging van de nieuwe school hier, en enkele reacties die Stijn verzamelde naar aanleiding van het bouwkamp waar enkele Vlamingen aan deelnamen:
http://www.youtube.com/watch?v=AkIbp3AvJw4&eurl=http%3A%2F%2Fmango%2Dperuango%2Eskynetblogs%2Ebe%2F

Vrijwilligerswerk in Abancay

Abancay staat een beetje verloren te wezen in de Lonely Planet. De stad telt 75.000 inwoners, is de hoofdstad van de regio Apurimac, maar heeft toeristisch weinig te bieden. Ja, er is een historische brug. Ja, er is een nationaal park. Maar de brug over het albertkanaal in Godsheide is mooier, en Bokrijk heeft meer te bieden dan het park in Abancay. De Lonely Planet wijdt slechts 1 pagina aan Abancay.

Abancay zal nooit een toeristische trekpleister worden. Wie wil er nu naar Abancay, als 200 km hier vandaan Cusco ligt te schitteren. Cusco is een schitterende stad en vormt de belangrijkste toegangsweg naar de Macchu Picchu, dé parel van Latijns Amerika.

Maar wij wonen vanaf 17 september in Abancay. We logeren bij Stijn en Anneleen, twee coöperanten van Volens. Zij werken hier al anderhalf jaar voor Tarpurisunchis, een Peruviaanse NGO. Wij komen een maandje als vrijwilligers werken voor deze organisatie. In de afgelopen maanden, toen we via email afspraken maakten rond het werk dat we zouden doen, bleef het allemaal nogal onduidelijk hoe een en ander concreet vorm zou krijgen. Ik zou een videoworkshop geven, Ingrid zou didactisch materiaal maken voor het schooltje. We dienden ook nog een aanvraag in tot subsidie van een nieuwe camera voor de school. Ondertussen vernemen we net vandaag dat de stad waarschijnlijk over de brug zal komen met 2.500 euro. Maar dat is nog niet officieel bevestigd.

Hoe ziet zo´n dag van een vrijwilliger er uit? We werken van half negen tot half twee, en in de namiddag van drie tot zes. Onze werkplek? Een schooltje van Tarpurisunchis. Het staat model voor de regio omdat ze hier het onderwijssysteem en ook wel het hele Peruviaanse leerplan voor het basisonderwijs in vraag stellen. Ingrid werkte de eerste dagen in de polyvalente ruimte van de school: knip en plakwerk voor de lessen wiskunde. Ondertussen heeft ze het al geschopt tot lerares engels! Straf voor een meiske dat een jaar uit het onderwijs stapt... Ik zelf werk op een kantoortje boven de school. De eerste dagen werkte ik enkele scriptjes uit, onder andere voor TV Hasselt. Nu ben ik bezig met het voorbereiden van de workshop zelf. Het is best wel druk, want over tien dagen komen de cursisten aan en dan moet alles voorbereid zijn.

Ons huisje ligt op vijf minuutjes stappen van de school. We betrekken de bovenste verdieping van het huis waar Stijn en Anneleen wonen. Een bijzonder groot terras! Heerlijk weertje is het hier overigens: Abancay heeft een microklimaat, het is hier overdag tussen 20 en 25 graden, en s'nachts een aangename 18 graden.

We koken om beurt. Gisteren heb ik voor het eerst een recept klaargemaakt uit een Peruviaans kookboek: Locro. Dat is een soep met mais, pompoen, gele en witte aardappelen, erwtjes en een soort verse kaas die je hier overal op de markt kan kopen. Lekker! En vanavond maakt Anneleen pizza. Zelfgebakken deeg! We zijn benieuwd. Net voor het avondeten hebben Stijn en ik nog een afspraak bij de eigenaar van een lokaal tv station hier in Abancay. We gaan eens kijken hoe die man te werk gaat. En we gaan hem ook vragen of we zijn microfoon en statief mogen lenen voor de workshop. Het is hier voorlopig nog behelpen wat video betreft.

VALS GELD

Niemand vertrouwt geld. In Ecuador hadden ze er al een handje van weg, maar hier in Peru wordt het al helemaal een lachertje. Als je een briefje afgeeft om een brood te betalen, zelfs eentje van 10 sol (= 2,5 euro), volgt er een bijzonder ritueel. De verkoper neemt het briefje aan, fronst de wenkbrauwen, houdt het omhoog in het licht en controleert zorgvuldig het watermerk, eventuele barstjes in het papier en scheurtjes aan de rand. Als iets er op wijst dat dit een vals briefje is, ben je de klos, want dan moet hij een ander briefje hebben. Briefjes van 50 of 100 sol zijn zo mogelijk nog moeilijker kwijt te raken, want bijna niemand kan teruggeven. Nu, gesteld dat mijn briefje van 10 sol de visuele test met succes doorstaat, komt het vervolg van de analyse. De verkoper begint namelijk met de rug van zijn nagel over het relief van het briefje te krabben: zo voelen ze of er al dan niet bedrog in het spel is. Hilarisch is dat. En het maakt trouwens niet uit of je gringo (vreemdeling) bent of niet: ook eigen volk moet dezelfde test ondergaan.
In mijn geval was het een echt briefje. Het brood smaakte beter dan ooit.

TIJDVERDRIJF OP DE BUS

Ik moet jullie ook nog vertellen wat je zoal kan doen op busritten van 10 of meer uur.
1: controle van de blaas.
De bus stopt om de vijf uur. Dat is om te beginnen vervelend voor de chauffeur, die ei zo na in slaap dreigt te sukkelen na 5 uur. Maar meer nog zijn die vijf uren een aanval op de urineblaas. De meeste bussen hebben geen toilet, en als ze er eentje aan boord hebben, is het toilet tot nader order afgesloten. We weten nog niet precies wat de beste methode is om niet te hoeven plassen: er niet aan proberen te denken, of gewoonweg niet drinken voor je op de bus stapt.
2: verkopers op de bus animeren het publiek
Er zijn verkopers van bananen, appelsienen, kip (dood), tamales, empenadas. Die kenden we al uit Ecuador. In Peru stapt er een nieuw soort op de bus: verkopers van diensten allerhande zoals een nieuwe godsdienst, manieren om beter te studeren... Wie wist er al dat de optimale afstand tussen een blad van een boek en je ogen 30 cm was? Juist, dat soort kennis. Je wordt niet alleen afgeleid, je leert ook nog eens iets bij. De beste verkoper was die van een soort tarzanzalf die goed was tegen hoofdpijn en verkoudheid en bij uitbreiding tegen alle ziekten die je op een bus of daarbuiten kunnen overvallen. Voordeel van het zalfje: toen de verkoper iedereen op de bus een staaltje gaf, rook de bus meteen een stukje frisser.
3: spaans spreken met de buurman.
Helaas, hoe dieper je de Andes in rijdt, hoe vaker mensen een onverstaanbaar taaltje spreken. Dat is het Quechua, leunt als je het ons vraagt sterk aan tegen het Vietnamees.
4: proberen onzichtbaar je ipod op te zetten om naar muziek te luisteren
Ik heb niet graag dat we me dat ding van m'n kop rukken bij een halte of zo. Vandaar dat ik hem niet vaak gebruik op de bus.
5: boekje lezen op rechte stukken
Helaas, rechte stukken in de Andes, dat is als een rechte banaan.
6: vuilbakjes zoeken om afval in te werpen
Nog maar 1 bus tegengekomen met plastic afvalzakjes.